Etappe 6 van de Giro d’Italia liet zich lezen als een hoofdstuk uit een thriller – en niet per se een prettig einde.
Van een strijdlustige start tot een chaotisch, verwarrend slot: het was een dag waarin koerslogica en sportieve eerlijkheid ondergeschikt leken aan veiligheidsmaatregelen, politieke beslissingen en een dosis overmacht van Moeder Natuur.
Wat opviel:
- De valpartij: Zoals meerdere analisten al aangeven, was de valpartij geen gevolg van roekeloos rijden, maar van een perfect storm van regen, smalle wegen en het soort nervositeit dat ontstaat wanneer niemand echt weet of het serieus koers is of niet. Dit soort valpartijen zijn het ergst: moeilijk te vermijden, moeilijk te analyseren en moeilijk te verwerken.
- De neutralisatie: Begrijpelijk vanuit veiligheidsperspectief, maar inderdaad intern inconsistent. Als het gevaarlijk genoeg is om de klassementsstrijd stil te leggen, hoe kan het dan veilig genoeg zijn om een massasprint te organiseren? Het voelt alsof de jury vooral probeerde om aan ieders wensen een beetje tegemoet te komen zonder echt een duidelijke lijn te trekken.
- De sprint en Moschetti/Zijlaard: Dit is het soort beslissing waarbij je verlangt naar consequent beleid. Wat vandaag wordt bestraft, werd eergisteren genegeerd, of andersom. De regels in massasprints lijken steeds vaker op grijze zones in plaats van op duidelijke grenzen. En als renners als Kanter of Zijlaard “gewoon volgen” maar daarbij anderen in gevaar brengen, zou dat toch niet mogen ontsnappen aan sanctionering.
- INEOS en de kopgroep: Het team toont eindelijk wat lef, maar lijkt nog te worstelen met timing en inschatting. Tarling had gerust door mogen rijden. Zeker gezien de chaos later in de rit had een groep met vijf à zes man de dag kunnen stelen.
- De impact voor het klassement: Het verlies van Hindley, het niet 100% zijn van Carapaz, en een opnieuw sterker ogende UAE-ploeg vormen het echte sportieve verdict van deze dag. En dat terwijl de tijdsverschillen nul zijn — ironisch.
Tot slot
Was deze rit de moeite waard? Dat hangt af van je perspectief. Voor wie houdt van spektakel, drama en controverse — absoluut. Maar voor wie wielrennen liefheeft als een sport van kracht, tactiek en eerlijke strijd, voelde het aan als een geforceerde tussenstop. Er werd gereden, maar het voelde alsof niemand echt wist waarvoor.
Misschien is dat het echte probleem van vandaag: niet dat er gevallen werd, maar dat er op geen enkel moment duidelijk was wie er nog aan het koersen was en wie al aan het rekenen.