Julian Alaphilippe

Julian Alaphilippe is een professionele wielrenner die rijdt voor Quick-Step Alpha Vinyl Team. Hij is een gerenommeerde specialist in heuvelklassiekers, hij won de wereldkampioenschappen in 2020 en 2021, Milano-Sanremo, Strade Bianche, Clasica San Sebastian en Fléche Wallone bij 3 verschillende gelegenheden. Hij heeft ook 6 etappes gewonnen in 4 verschillende jaren in de Tour de France en heeft meerdere keren de gele trui gedragen. Zijn emotionele en agressieve stijl van racen maakt hem een van de meest populaire figuren in het peloton.

Naam: Julian Alaphilippe

Verjaardag: 11 juni 1992

Geboorteplaats: Saint-Amand-Montrond, Frankrijk

Pro geworden: 2013

Lengte: 1.73m

Julian Alaphilippe werd op 11 juni 1992 geboren in het Midden-Franse Saint-Armand-Montrond. De Fransman zou uitgroeien tot een van de meest succesvolle figuren van Frankrijk en de wielersport, vooral in de moderne tijd, na een lange geschiedenis van zeer grote sterren. Hij is echter een klassiekerrenner in specialiteit en heeft nooit meegedaan aan de Grote Rondes of de kasseiklassiekers, maar heeft zijn talent op andere manieren laten zien.

Alaphilippe's familie is sterk betrokken bij de wielersport. Zijn neef Franck Alaphilippe is zijn eigen trainer bij Quick-Step Alpha Vinyl Team en zijn partner is voormalig profrenner en Franse presentatrice Marion Rousse. Het koppel kreeg hun eerste kind in 2021. Hij heeft een contract bij de Belgische ploeg tot 2024 en heeft naar verluidt een salaris van 2,3 miljoen euro per jaar. In 2021 zou Alaphilippe Chalet Reynard (Tour de la Provence) hebben beklommen met een gemiddelde van 6,3W/Kg gedurende meer dan 29 minuten. Hiermee zou hij een FTP hebben van naar schatting 6-6.1W/Kg, hoewel zijn capaciteit als puncheur, waarbij uithoudingsvermogen en explosieve inspanningen zijn cup of tea zijn, gunstiger is.

Net als veel andere grote renners in het huidige peloton kende Alaphilippe al vroeg in zijn carrière een start in het Cyclocrossen. In het seizoen 2009-2010, zijn laatste jaar als junior, won hij de Wereldbeker in Heusden-Zolder en werd hij tweede op het Wereldkampioenschap. In de volgende twee seizoenen had hij een relatief grote kalender in de discipline, waaronder in zijn laatste jaar een overwinning in de onder-23 Wereldbekerwedstrijd in Roma, waarbij hij onder andere Mike Teunissen, Gianni Vermeersch, Wout van Aert, Tim Merlier, Michael Vanthourenhout en Laurens Sweeck versloeg. In zijn voorlaatste cyclocross wedstrijd eindigde hij derde op de Wereldkampioenschappen, achter Vermeersch en Wietse Bosmans.

In het seizoen 2013 toonde Alaphilippe zijn talent op de weg, in zijn laatste jaar als een onder-23, en zou hij niet terugkeren naar de off-road discipline. Dat jaar kwam hij uit voor de Etixx-iHNed ploeg, een ploeg die directe banden heeft met de Quick-Step ploeg, en pakte hij verschillende overwinningen gedurende het seizoen. Hij won een etappe in de Tour de Bretagne, de Grand Prix Sudkarnten, een etappe in de Internationale Thuringen-Rundfahrt maar vooral de koninginnerit van de Tour de l'Avenir (vaak de Tour de France onder de 23 genoemd). Het talent was duidelijk en hij scoorde een World Tour-contract in 2014. Sindsdien is Quick-Step Alpha Vinyl, een ploeg die zich richt op de klassiekers, zijn thuis geworden en het grootste deel van de tijd is het een match made in heaven. Dat seizoen eindigde hij tweede, derde en vierde in verschillende etappes in de Volta a Catalunya, waarmee hij zijn waarde bewees als puncheur en snelle man in de sprints. Later in het seizoen werd hij 3e in de RideLondon Classic, 5e in de GP Plouay en won hij zijn eerste profwedstrijd in de Tour de l'Ain met een ritzege op de slotdag.

2015 zou echter zijn doorbraakjaar worden. Na een evolutie in zijn peloton rijden, consolideerde hij zichzelf als een top mededinger voor de Ardennen klassiekers. Dat jaar werd hij 7e in de Amstel Gold Race en 2e in zowel Flèche Wallone als Luik-Bastenaken-Luik. Zijn talent was echter niet alleen voorbehouden aan de heuvels, want hij toonde zijn klimcapaciteiten al snel op onder-23 niveau in de Ronde van Californië, waar hij de koninginnenrit naar Mount Baldy won en tweede werd in het eindklassement. Top 10-resultaten in de Clasica San Sebastian en Eneco Tour zouden hem zijn kwaliteit verder laten zien op de World Tour-kalender.

Zijn 2016-periode was niet veel anders, met een lange aanloop naar de Ardennen waar hij opnieuw tweede werd in de Waalse Pijl, voordat hij een rit won in de Ronde van Californië, maar dit keer het algemeen klassement veroverde. Hij eindigde zesde in het Critérium du Dauphiné, en net als hier had hij ook een tweede plaats in een etappe in de Tour de France - echter zonder overwinning op zijn naam. Het was zijn Grand Tour-debuut en de ideale voorbereiding op de Olympische Spelen van Rio de Janeiro, waar hij aan het einde van een chaotische wedstrijd als 4e eindigde. Hij zou het seizoen ook sterk afsluiten en tweede worden op de Europese Kampioenschappen, alleen achter Peter Sagan.

In 2017 behaalde hij zijn eerste World Tour-zege in Parijs-Nice, toen hij naar de overwinning reed in een lastige heuvelachtige tijdrit. Hij eindigde de wedstrijd op de 5e plaats in het algemeen klassement en stond kort daarna op het podium in Milano-Sanremo, waar hij samen met Michal Kwiatkowski en Peter Sagan aan de winnende hand was. Een knieblessure haalde hem uit de klassiekers, maar hij richtte zijn vizier op de laatste maanden van het seizoen waar hij verschillende doelen had. Eerst de Vuelta a Espana, waar hij de 8e etappe naar Xorret de Catí won, zijn eerste Grand Tour-zege. De Wereldkampioenschappen in Bergen volgden, waar hij aanviel tijdens de laatste beklimming van Salmon Hill en pas in de laatste kilometer werd gegrepen en 10e werd. Twee weken later finishte hij in De Ronde van Lombardije als tweede achter alleen Vincenzo Nibali, opnieuw dicht bij een monumentale overwinning, en sloot het jaar af met een 4e plaats in de Tour of Guangxi.

In 2018 opende hij zijn rekening al vroeg met een overwinning in Colombia Oro y Paz, maar hij richtte zich op de klassiekers. Hij raakte in zijn beste vorm in Itzulia Baskenland, waar hij de eerste twee etappes won, en na verschillende bijna-ongelukken wist hij uiteindelijk te winnen in Flèche Wallone. Een 7e plaats in de Amstel Gold Race en een 4e plaats in Luik-Bastenaken-Luik maakten het voorjaar compleet. Hij zou vervolgens een etappe winnen in het Critérium du Dauphiné en dat opvolgen met twee overwinningen uit ontsnappingen op bergachtige dagen in de Tour de France. Hij sprong meteen van de Tour naar de Clasica San Sebastian voor nog een sterke triomf.

In 2018 won hij vervolgens de Tour of Britain met een ritzege op de bank, en herhaalde hetzelfde huzarenstukje in de Okolo Slovenska (Ronde van Slowakije). Hij was een belangrijke kanshebber voor de wereldkampioenschappen in Innsbruck, maar had moeite met de hoeveelheid klimwerk en werd slechts 8e. In 2019 reisde Alaphilippe terug naar Zuid-Amerika om zijn seizoen te beginnen, met twee overwinningen in de Vuelta a San Juan en winst in de Colombia 2.1, nadat hij beide wedstrijden had geleid. Hij keerde terug naar Europa om de Strade Bianche te rijden, met succes, want hij pakte de overwinning na een spannende strijd met Jakob Fuglsang. Het zou een magisch voorjaar worden voor de Fransman, met twee overwinningen in de week erna in Tirreno-Adriatico, en vervolgens het winnen van de beperkte groepssprint om Milano-Sanremo te winnen.

Hij reisde naar Itzulia Baskenland waar hij nog een etappe won, en revalideerde zijn titel in Flèche Wallone - met 4e in Amstel Gold Race en 2e in Brabantse Pijl bovendien. Wat volgde was winst in het Critérium du Dauphiné en een Tour de France voor de eeuwigheid, waar hij de 3e etappe naar Épernay won en de gele trui pakte. Net als zijn landgenoot Thomas Voeckler enkele jaren eerder, zou hij in de bergen ieders verwachtingen overtreffen. Hij overleefde de vele bergetappes van het Centraal Massief, de Pyreneeën en de eerste dag in de Alpen en won ook de gele tijdrit in de 13e etappe. Alaphilippe verloor zijn voorsprong pas in de 19e etappe over de Col du Galibier en viel terug tot de 5e plaats in de laatste topfinish naar Val Thorens.

Het zou moeilijk worden om de resultaten van 2019 te evenaren. In 2020 had Alaphilippe een rustigere start van het seizoen, met de Covid-19 pandemie die de voorjaarsklassiekers uitstelde. Hij herstartte de kalender en werd tweede in Milano-Sanremo, geklopt door Wout van Aert, maar in de Tour de France ging hij voluit en won de 2e etappe naar Nice, waarmee hij de gele trui pakte die hij een paar dagen zou houden. Het was echter een meer bescheiden Tour, met de focus op wat daarna kwam.

Alaphilippe begon de wereldkampioenschappen in Imola als een grote favoriet en in het pittige circuit bevestigde hij zijn status door aan te vallen en afstand te nemen van de concurrentie en de regenboogtrui binnen te rijden. Het weekend daarna zou hij bijna naar de overwinning sprinten in Luik-Bastenaken-Luik onder vergelijkbare omstandigheden, maar een vroege viering zag hem ingehaald worden door Primoz Roglic op de streep, en als gevolg van een schetsmatige sprint werd hij teruggedrongen naar de 5e plaats. Hij zou drie dagen later Brabantse Pijl winnen en was in de strijd voor de overwinning van de Tour des Flandres in oktober toen hij een motor raakte en de wedstrijd moest verlaten.

Zijn talent in de Flandrien kasseiklassiekers bewezen, het was een doel voor zijn 2021 voorjaar. Hij werd 2e in Strade Bianche en won een etappe in Tirreno-Adriatico, waarmee hij vorm toonde in zijn traditionele kalender, maar hij kon niet dezelfde resultaten neerzetten in Flandres. Het mocht echter geen teleurstellend voorjaar worden, want hij won Fléche Wallone voor de derde keer, maar werd dagen later in Luik-Bastenaken-Luik voorbijgestreefd door Tadej Pogacar. De Tour de France was natuurlijk een groot doel en Alaphilippe viel aan naar de overwinning in de openingsetappe naar Landerneau, waardoor hij een zeer sterke ritzege en gele trui pakte op de openingsdag.

Vanaf dat moment zou hij bouwen aan zijn WK-verdediging. Hij eindigde 6e in de Clasica San Sebastian, 2e in de Bretagne Classic, 3e in de Tour of Britain, maar in Leuven sloeg hij opnieuw toe, reed een zeer agressieve race in het pittige stedelijke slotcircuit en veroverde zijn tweede opeenvolgende wereldkampioenschap. Hij eindigde 6e in de Ronde van Lombardije om het seizoen af te sluiten. 2022 zou echter een zeer gecompliceerd seizoen worden, vooral gekenmerkt door pech.

Hij eindigde 2e in de Tour de la Provence en toonde daarmee zijn vorm in het begin van het seizoen, maar kwam spectaculair ten val in Strade Bianche waardoor hij een resultaat misliep. Hij kon niet presteren in Tirreno-Adriatico kort daarna, maar won wel een etappe in Itzulia Baskenland. Hij eindigde 4e in Flèche Wallone, maar liep twee gebroken ribben, schouderblad en een klaplong op toen hij in een greppel viel in Luik-Bastenaken-Luik. Hierdoor kon hij niet op tijd herstellen om geselecteerd te worden voor de Tour de France. Hij zou terugkeren en de openingsetappe van de Ronde van Wallonië winnen, maar 2 dagen later positief testen op Covid-19. Zijn voorbereiding op de Vuelta a Espana werd ook ondermijnd, maar hij ondersteunde Remco Evenepoel gedurende de eerste 11 dagen in een poging om vorm op te bouwen. Zijn geluk zou echter niet verbeteren, want in etappe 11 kwam hij ten val en ontwrichtte zijn schouder. Door de opeenstapeling van ziektes en blessures eindigde hij het seizoen relatief afwezig, terwijl zijn teamgenoot Evenepoel de regenboogtrui binnen de ploeg hield.

Het seizoen 2023 bleek echter niet veel succesvoller. Hij won de Faun-Ardèche Classic vroeg in het seizoen en werd tweede in een heuvelachtige etappe van Tirreno-Adriatico, maar het lukte hem niet om zijn vorm over te brengen naar de voorjaarsklassiekers. Er waren tekenen van hoop, de Fransman pakte een sterke overwinning in het Criterium du Dauphiné en liet een sterke vorm zien, maar hij kon dit niet volhouden in de Tour de France. Hij eindigde in de top 10 van de GP de Québec, maar dat was het belangrijkste resultaat van het laatste deel van het seizoen.