Tom Pidcock

Tom Pidcock is professioneel wielrenner voor INEOS Grenadiers en een van de meest veelzijdige renners in de sport. Pidcock is nationaal kampioen op de baan, wereldkampioen veldrijden, olympisch en wereldkampioen mountainbiken en Tour de France etappewinnaar op de weg, en dat allemaal al op 24-jarige leeftijd.

Naam: Tom Pidcock

Verjaardag: 30 juli 1999

Geboorteplaats: Leeds, Groot-Brittannië

Pro geworden: 2018

Lengte: 1.70m

Tom Pidcock werd op 30 juli 1999 geboren in Groot-Brittannië. Meer specifiek, de Engelse stad Leeds, en hij heeft zich ontwikkeld tot een van de meest unieke wielrenners ter wereld en tegelijkertijd een van de meest succesvolle, met meerdere titels in verschillende disciplines van de sport.

Pidcock heeft een langlopend contract met INEOS Grenadiers, een van de langste en duurste in het profwielrennen tot en met het seizoen 2027, waar hij naar verluidt 4 miljoen euro per jaar verdient. Ondanks zijn deal op de weg met Pinarello, rijdt hij in MTB naar verluidt op de BMC Fourstroke, terwijl hij in Cyclocross momenteel rijdt op de Pinarello Crossista F. Op de weg rijdt hij meestal op een Pinarello Dogma F12, de meest gebruikte optie van het team. Zijn vriendin is Bethany Louise Zajac met wie hij samenwoont in Yorkshire.

Pidcock heeft als junior een titel gepakt op de baan, door in 2017 de nationale kampioenschappen Scratch Race te veroveren. Dit was het minst gerenommeerde van de resultaten die hij behaalde in drie andere disciplines. In Mountainbiken begon hij het water te testen in 2019, waar hij de nationale XCO-titel veroverde in de categorie onder-23 jaar. In 2020 won hij de wereldkampioenschappen Elite in de categorie E-MTB en had hij een geweldig seizoen in de discipline waar hij de wereldkampioenschappen onder-23 op XCO won, naast de wereldbeker en twee overwinningen op XCO.

Het was allemaal onderdeel van een plan dat hij had voor de Olympische Spelen. Pidcock had een zeer kleine en directe voorbereiding richting Tokio genomen, echter met een overwinning op de wereldbekerwedstrijd in Nové Mesto, maar heeft een dominante overwinning gepakt in het XCO-evenement op de Olympische Spelen van Tokio in 2021, misschien wel de grootste titel uit zijn carrière. In 2022 hield hij zijn goede reputatie hoog door twee wereldbekerwedstrijden XCO te winnen in Albstadt en Nové Mesto, en ook de Europese kampioenschappen XCO, waarmee hij zijn status als toprenner consolideerde, ondanks zijn zeldzame optredens.

Het was echter in het veldrijden dat Pidcock voor het eerst doorbrak in de schijnwerpers. In het seizoen 2016-2017, zijn laatste jaar als junior, was Pidcock de meest dominante renner van het veld. Hij won 12 van zijn 13 wedstrijden, en bij die overwinningen zaten ook Europese en Wereldkampioenschappen, de laatste vond plaats in Bieles waar hij landgenoten Daniel Tulett en Ben Turner versloeg. In 2017-2018 reed hij met Telenet-Fidea Lions een bijna volledige onder-23 kalender en won hij de Wereldbeker door alle 5 (van de 7) wedstrijden waaraan hij deelnam te veroveren. Pidcock had het moeilijk tijdens de Europeans en Worlds, maar won wel 11 van de 19 races.

In het seizoen 2018-2019, nu bij Trinity Racing, reed hij een volledige winter. Dat jaar won Pidcock zowel de wereldbeker als de Superprestige cup in de onder-23 gelederen. Hij won ook het EK in 's-Hertogenbosch en het WK in Bogense. Hij won 7 van de 8 onder-23 evenementen waaraan hij deelnam, maar meer dan de helft van zijn kalender werd gereden op Elite-niveau toen hij begon te proeven van de concurrentie waar hij binnenkort mee te maken zou krijgen. Hij versloeg Eli Iserbyt - momenteel een van de meest dominante figuren in de discipline - rechtstreeks bij verschillende gelegenheden en werd nationaal kampioen Elite.

2019-2020 was zijn eerste volledige Elite-seizoen. De Superprestige Cup had zijn eigen klassement voor de under-23 rijders waarin hij won, maar daarnaast waren de nationale kampioenschappen zijn enige overwinning van het seizoen. Pidcock was echter consistent en sterk en scoorde in totaal 11 podiumplaatsen gedurende het hele seizoen waarin hij zich volledig richtte op de off-road. 2020-2021 zag een andere Pidcock, met een kalender die pas eind november begon omdat hij zich op dat moment concentreerde op de weg en MTB. Hij pakte zijn eerste internationale Elite-zege in Gavere en vocht de rest van het seizoen met Wout van Aert, Mathieu van der Poel en Eli Iserbyt om verschillende podiumplaatsen.

2021-2022 was opnieuw een korter seizoen dat pas begin december van start ging, maar wel een veel succesvoller seizoen. Want in zijn derde race pakte hij zijn eerste Elite World Cup-zege in Rucphen, herhaalde dit huzarenstukje later in Hulst - nu racend met het materiaal van INEOS Grenadiers, en ging vervolgens aan de haal met het wereldkampioenschap Elite. Door de afwezigheid van van der Poel en van Aert was Pidcock de sterkste op het droge en snelle circuit van Fayetteville, waar hij Lars van der Haar en Eli Iserbyt versloeg voor de gouden medaille.

Op de weg was Pidcock sinds zijn laatste juniorenjaar een talent om rekening mee te houden op internationaal niveau. Dat jaar won hij verschillende wedstrijden, waaronder Parijs-Roubaix voor junioren en het WK tijdrijden. In 2018 werd hij prof bij Team Wiggins, waar hij reed als een under-23 renner. Hij slaagde er niet in om zijn eerste profzege op de weg te pakken, maar maakte elders wel indruk. In 2019 veranderde de situatie echter, met een overwinning in de onder-23 Parijs-Roubaix, de overwinning in het algemeen klassement in de Tour Alsace waar hij een etappe won, en een overwinning in Le Triptyque des Monts et Châteaux. Hij sloot het seizoen af met een derde plaats op de wereldkampioenschappen onder-23 jaar thuis in Yorkshire.

Hij had zijn talent al bewezen in het cyclocross, mountainbiken, tijdritten en kasseiklassiekers, en in 2020 zag zijn korte kalender op de weg met Trinity Racing hem dominant de Giro d'Italia onder-23 winnen, met in totaal drie ritzeges. Na afloop van het cyclocross-seizoen 2020-2021 werd Pidcock aangekondigd als nieuw contract voor INEOS Grenadiers, dat hem op alle disciplines zou vertegenwoordigen. De Britse ploeg ging achter een van de grootste talenten van het land aan in een samenwerking die al snel goed zou gaan.

In 2021 behaalde hij al snel sterke resultaten, met een 3e plaats in Kuurne - Bruxels - Kuurne en een 5e in Strade Bianche die zijn talent op Elite-niveau al snel onthulden. Pidcock had maar een paar maanden nodig om zijn eerste grote profzege te pakken, die kwam in De Brabantse Pijl in april, waar hij Wout van Aert en Matteo versloeg in de eindsprint na een explosieve race. Dezelfde week zou van Aert Pidcock verslaan in de Amstel Gold Race, een finale die zelfs de fotofinish tot op de dag van vandaag niet 100% overtuigde. Een 6e plaats in Flèche Wallone sloot zijn voorjaar af.

Gedurende de zomer werd hij Olympisch MTB-kampioen en keerde vervolgens terug naar de weg om zijn Grand Tour-debuut te maken in de Vuelta a Espana, waar hij grotendeels in steun reed van Egan Bernal en Adam Yates, zonder een noemenswaardig resultaat te behalen. Daar bouwde hij echter de vorm op naar de Wereldkampioenschappen in Leuven, waar hij naar een sterke 6e plaats reed.

In 2022 waren de voorjaarsklassiekers een groot doel, maar Pidcock had een meer bescheiden campagne, met een 3e plek in Dwars door Vlaanderen en een 5e in de Brabantse Pijl als zijn belangrijkste resultaten. Het debuut in de Tour de France stond echter op de kaart en hij stond aan de start in Kopenhagen. Pidcock reed in steun van Geraint Thomas, reed zichzelf naar een 16e plaats (en 2e in het jongerenklassement) aan het einde, maar het belangrijkste was dat hij zijn eerste Grand Tour-zege pakte in geen andere plaats dan het mythische Alpe d'Huez, waar hij profiteerde van de ontsnapping van de dag en Louis Meintjes versloeg. Pidcock sloot zijn seizoen af met een 2e plaats in de Tour of Britain.

In de cyclocrosswinter won hij in Kortrijk en Boom, maar meer overwinningen wist hij niet te pakken door de aanwezigheid van Mathieu van der Poel en Wout van Aert. Hij reed uiteindelijk geen wereldkampioenschappen. Met de Olympische Spelen voor de deur zette Pidcock zich in voor het mountainbikeseizoen van 2023. Hij reed verschillende World Cups, won in Nove Mesto en Mont-Sainte-Anne, maar werd wereldkampioen in Glasgow met een geweldige prestatie. Toch had hij de ruimte om ook op de weg indruk te maken, door vroeg in het seizoen Strade Bianche te winnen met een sterke solo-aanval. Hij eindigde ook op het podium van Amstel Gold Race en Luik-Bastenaken-Luik. Hij experimenteerde met het algemeen klassement in de Tour de France en zette zeer sterke klimprestaties neer tot etappe 13 die hem binnen de Top10 bracht. Hij had daarna echter last van vermoeidheid en eindigde de wedstrijd als 13e.