Mathieu van der Poel

Mathieu van der Poel is een professionele wielrenner uit Nederland die is uitgegroeid tot een van de meest opwindende en populaire figuren in de wielersport. Hij staat aan het hoofd van Alpecin-Deceuninck en is meervoudig wereldkampioen en Europees kampioen veldrijden, voormalig Europees kampioen mountainbiken en winnaar van wedstrijden als de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix, Strade Bianche en Amstel Gold Race - naast overwinningen in de Tour de France en Giro d'Italia, waar hij respectievelijk de gele en roze truien droeg. Hij is ook de huidige wereldkampioen op de weg.

Naam: Mathieu van der Poel

Verjaardag: 19 januari 1995

Geboorteplaats: Kapellen, België

Nationaliteit: Nederland

Pro geworden: 2014

Lengte: 1.84m

Mathieu van der Poel werd op 19 januari 1995 geboren in Kapellen, Flandrien, België. Hoewel hij in België is geboren, heeft van der Poel de Nederlandse nationaliteit. Hij is een van de populairste en succesvolste renners van het wielrennen en is een van de belangrijkste figuren in het veld- en wegwielrennen en daagt zichzelf af en toe ook uit in het mountainbiken.

Van der Poel is een goed voorbeeld van de rol die genetica speelt in de duursport. Een van zijn grootvaders was Raymond Poulidor, achtvoudig podiumwinnaar in de Tour de France, een historisch figuur in de wielersport die er in zijn carrière niet in slaagde de Grand Boucle te veroveren. Zijn vader Adrie van der Poel is een voormalig wereldkampioen veldrijden en Tour de France etappewinnaar, terwijl zijn broer David van der Poel ook een succesvol veldrijder is. Hij is een vriend maar ook een langdurige en grootste rivaal van Wout van Aert, een rivaliteit die ontstond in het veldrijden en overging naar de weg.

Hij is een van de gezichten van het fietsenmerk Canyon en heeft een salaris van 2 miljoen euro per jaar. Zijn FTP zou ongeveer 454 watt zijn, wat grofweg neerkomt op 6,05W/Kg. Van der Poel is de vriend van Roxanne Bertels, een Belgisch model en ambassadeur voor Porsche.

Van der Poel was van jongs af aan een ongelooflijk succesvol talent. Cyclocross, waar hij zijn wedstrijdcarrière begon, zag hem in zijn eerste jaren als junior in 2011-2012 vrijwel de hele kalender winnen, waarbij hij slechts twee overwinningen miste in de loop van vier en een halve maand - waaronder overwinningen op de Wereldbeker, Superprestige, Europese en Wereldkampioenschappen. Zijn seizoen 2012-2013 was in feite beter, als dat al mogelijk was. Van de 24 races won de Nederlander er allemaal, inclusief alle vier de titels die hij het seizoen daarvoor had veroverd.

Zijn succes was onmiskenbaar en veldrijden was zonder twijfel het terrein waar hij zich op richtte in zijn onder-23 jaar. Het seizoen 2013-2014, onder het BKCP-Powerplus team - vandaag bekend als Alpecin-Deceuninck - was het enige waarin hij volledig op niveau meedeed, de Wereldbeker en Superprestige cups won, maar er niet in slaagde om de Wereld- en Europese Kampioenschappen te winnen, toen een rivaliteit met Wout van Aert (en ook Michael Vanthourenhout) zou beginnen. Desondanks won hij dat jaar verschillende wedstrijden. In 2014-2015 won hij de Elite-superprestigecup, omdat hij halverwege het seizoen de overstap maakte naar het Elite-niveau. Dit zou een succesvolle zet zijn, want weken later werd hij wereldkampioen Elite in Tabor, de eerste van vele ongelooflijk belangrijke triomfen.

In 2015-2016 had hij een iets mindere kalender, maar desondanks wist hij verschillende wereldbekeroverwinningen te pakken. Het was een rustiger seizoen dan de voorgaande in termen van resultaten, terwijl hij tegelijkertijd reed met de regenboogtrui. In 2016-2017 keerde hij terug naar zijn alom winnende manier van rijden, waarbij hij opnieuw verschillende wereldbekerrondes oversloeg, maar wel Superprestige won, evenals een totaal van 22 races, maar verslagen werd door Toon Aerts en Wout van Aert op respectievelijk het Europees en Wereldkampioenschap.

In 2017-2018 had hij het opnieuw moeilijk en slaagde hij er niet in om de Worlds te winnen, terwijl zijn belangrijkste rivaal Wout van Aert wel slaagde. Hij werd dat jaar wel weer Europees kampioen in Tabor en won wereldbeker-, Superprestige- en DVV Verzekeringen Trofee-cups, naast 31 overwinningen gedurende het seizoen die hem als overweldigende overwinnaar hebben gezien. 2018-2019 was opnieuw een ongelooflijk succesvol seizoen met 32 overwinningen op 34 wedstrijddagen, waaronder Europese en Wereldkampioenschapsoverwinningen. In 2019-2020, toen hij zich meer begon te richten op wielrennen op de weg, had hij een iets minder seizoen, maar wel een met bijna ongezien succes. Hij won 25 van de 26 wedstrijden, opnieuw veroverde hij de Europese en Wereldkampioenschappen en meerdere andere wedstrijden gedurende het jaar.

2020-2021 was zijn eerste gereduceerde jaar, met alleen races in december en januari. Het was een seizoen waarin hij geen enkele race onder de tweede plaats eindigde. Van der Poel had een duidelijk doel en dat was het Wereldkampioenschap, zijn laatste race van het seizoen, en hij heeft de titel gepakt in Oostende. Het seizoen 2021-2022 had zeer vergelijkbare doelen, maar in zijn tweede wedstrijddag, in Heusden-Zolder na Kerstmis, viel Van der Poel uit met rugpijn en moest hij een hele maand uit de roulatie blijven om zijn seizoen te beëindigen.

In het Mountainbiken heeft van der Poel ook veel succes gehad. Hij begon zijn carrière op profniveau in 2016. In 2017 en 2018 ontwikkelde hij zich tussen de allerbesten. In 2018 won hij drie shorttrackwedstrijden in de wereldbeker in Albstadt, Val di Sole en La Bresse, en eindigde vervolgens als derde op het wereldkampioenschap, in XCO. In 2019 won hij de Europese kampioenschappen en won hij 5 kortebaanwedstrijden, maar hij debuteerde ook winnend in de wereldbeker XCO met overwinningen in Nové Mesto, Val di Sole en Lenzerheide. In 2021 keerde hij terug met het oog op de Olympische Spelen en won shorttrackwedstrijden in Albstadt en Nové Mesto. Hij mikte op de Olympische gouden medaille tijdens de Olympische Spelen in Tokio dat jaar, maar kwam tijdens de race ten val en moest opgeven, met rugproblemen als verdere oorzaak.

Op de weg was van der Poel een laatbloeier nadat hij zich jarenlang had gericht op de off-roaddisciplines. Zijn talent was echter al vroeg duidelijk, want in het juniorenklassement had hij uitgebreide internationale kalenders waarop hij zijn beste benen liet zien. In 2013, zijn laatste seizoen als junior, won hij verschillende wedstrijden - zowel eendagskoersen als klassementen - naast ritzeges in veel van die wedstrijden, werd hij Nederlands kampioen en wereldkampioen in Firenze. De weg was geëffend voor een succesvolle carrière op de weg, maar die zou nog een paar jaar op zich laten wachten, want hij reed voornamelijk in de zomer bij Alpecin - Deceuninck, een Continentale ploeg tot het seizoen 2019 toen het ProTeam werd - en is nu klaar om in 2023 naar het niveau van de World Tour te stijgen.

Van der Poel was altijd een cruciaal onderdeel van deze evolutie. Als een onder-23 renner, slaagde hij in 2014 met overwinningen in de Ronde van Limburg, een etappe in de Tour Alsace, en een overwinning en GC-succes in de Baltic Chain Tour. Niet alleen in het veldrijden, maar 2015 was ook een matig jaar op de weg waar hij bij geen enkele gelegenheid in zijn seizoen als winnaar uit de bus kwam. 2016 zou dezelfde situatie zien, alleen met zes wedstrijddagen op de weg omdat hij MTB voorrang begon te geven boven de weg.

In 2017 won van der Poel een etappe in de Baloise Belgium Tour, de Dwars door het Hageland klassieker en twee etappes en het eindklassement in de Boucles de la Mayenne waar veel veldrijders zich lieten zien. 2018, ondanks het Continentale niveau van de ploeg, won van der Poel opnieuw de Boucles de la Mayenne, maar hij had nog veel meer succes met koersen tussen de elite van de sport. Hij werd Nederlands kampioen, won de Ronde van Limburg en twee ritzeges in de Arctic Race of Norway, en werd tweede op het EK. In 2019 echter, toen Alpecin steeg naar ProTeam niveau, was zijn agenda veel breder en een grote prioriteit.

Dit was een doorbraakjaar voor de Nederlander, die een etappe won in de Ronde van Antalya om zijn jaar te openen, en in de kasseiklassiekers won hij de GP de Denain. Een 4e plaats in Gent-Wevelgem bewees dat hij een van de beste klassieke renners was, en kort daarna zou een overwinning in Dwars door Vlaanderen dat bevestigen. Zijn debuut in de Tour des Flandres was zijn volgende wedstrijd, waar hij vierde werd. In de weken daarna zou van der Poel op ongelooflijke wijze de Brabantse Pijl winnen en vervolgens de Amstel Gold Race, een van de meest populaire en spannende overwinningen in het moderne wielrennen. Na een lange pauze keerde hij terug in competitie tijdens de Arctic Race of Norway waar hij een etappe-overwinning pakte, won hij de Tour of Britain naast drie etappes en vertrok hij als topfavoriet voor de wereldkampioenschappen in Yorkshire. Op de regenachtige dag had hij de winnende zet gedaan, maar tegen het einde kraakte hij intens en verloor hij elke mogelijkheid om voor een sterk resultaat te vechten.

In 2020 werd de weg zijn belangrijkste prioriteit. Na de Covid-19 pandemie won hij de Nederlandse nationale kampioenschappen en een etappe in Tirreno-Adriatico, met het oog op de kasseiklassiekers die aan het einde van het jaar zouden plaatsvinden. Een ritzege en een goed eindklassement in de BinkBank Tour zouden zijn vorm bevestigen. In de weken die volgden werd hij zesde in zijn debuut in Luik-Bastenaken-Luik en in de Tour des Flandres ging hij een enorme strijd aan met zijn rivaal Wout van Aert. Ze gingen een één-op-één sprint aan na de lange kasseienklassieker, en in de sprint haalde van der Poel het beste uit de Belg en won zijn eerste monument.

2021 was toen een jaar om zijn resultaten te consolideren. Hij begon het jaar met een ritzege in de UAE Tour, en al snel boekte hij in Europa groot succes met een zeer populaire Strade Bianche overwinning, het verslaan van een veld van onwerkelijke kwaliteit. Hij had grote doelen voor het klassieke seizoen, maar kwam er uit met een vijfde plaats in Milano-Sanremo, derde in de E3 Saxo Bank Classic en tweede in de Tour des Flandres. 2021 was echter een jaar van nieuwe tests, omdat hij zijn Grand Tour-debuut wilde maken in de Tour de France. Hij anticipeerde daarop met twee etappezeges in de Tour de Suisse, die zijn vorm op de juiste plaats hadden.

Van der Poel heeft de tweede etappe van de Tour de France en de Mûr-de-Bretagne gewonnen. Dit was een zeer spannende overwinning in de heuveltopfinish met een solo-aanval waardoor hij de gele trui aantrok - die hij zeer emotioneel opdroeg aan zijn grootvader Raymond Poulidor die in 2019 was overleden. Zijn plan was om alleen de eerste week te racen, maar hij zorgde voor veel spektakel door de leiding vast te houden in de tijdrit van de 5e etappe, zich aan te sluiten bij de (succesvolle) ontsnapping in etappe 7, voordat hij uiteindelijk afscheid nam van de leiding op de eerste dag van het hooggebergte in etappe 8. Na de Olympische Spelen, waar hij uitviel in de XCO-race, nam hij een pauze en had hij last van rugproblemen. Toch won hij de Antwerp Port Epic in september, voordat hij naar de 8e plaats reed op de wereldkampioenschappen in Leuven en de 3e plaats in een gedenkwaardige editie van Parijs-Roubaix met modderige sectoren.

Na de rugproblemen die hem dwongen om in januari 2022 een hele maand van de fiets te blijven, was hij in een constante race tegen de klok om op tijd terug te zijn voor de voorjaarsklassiekers. In traditionele vorm slaagde hij er echter in om terug te keren in Milano-Sanremo, waar hij meteen naar de derde plaats reed. Hij volgde dat op met een ritzege in de Settimana Internazionale Coppi e Bartali, een overwinning in Dwars door Vlaanderen en uiteindelijk zijn tweede triomf in de Tour des Flandres - nadat hij de aanvallen van Tadej Pogacar weerstond en later opnieuw naar de overwinning sprintte.

Zijn voorjaar was een van de meest verbazingwekkende comebackverhalen. Hij racete daarna door, finishte de Amstel Gold Race als 4e en Parijs-Roubaix als 9e. Hij had dat jaar zijn zinnen gezet op een debuut in de Giro d'Italia en won de openingsetappe in Visegrád om de roze trui aan te trekken, die hij behield tot de 4e etappe naar de Etna. Hij gaf de race echter niet op, omdat hij zijn eerste Grand Tour wilde voltooien. Hoewel hij het meerdere keren probeerde, lukte het hem niet om nog een etappe te winnen. Van der Poel kreeg het vervolgens zwaar te verduren en verliet de Tour de France zonder enig noemenswaardig resultaat op grond van vermoeidheid, door de uitgebreide race- en trainingsperiode die eraan voorafging. Zijn seizoen in 2022 eindigde daar niet mee, maar zou er niet beter uit gaan zien, want op de Wereldkampioenschappen van Wollongong was hij de avond voor de wedstrijd betrokken bij een woordenwisseling met twee tienermeisjes, waardoor hij werd gearresteerd en de wedstrijd vroegtijdig moest verlaten ondanks dat hij mocht starten.

In de winter begon hij zijn veldritseizoen in stijl met het winnen van wereldbekerwedstrijden in Hulst, Antwerpen en Gavere. Toen de vorm van Wout van Aert groeide werd het echter een moeilijke taak voor van der Poel om aan de verwachtingen te voldoen. Hij verschalkte van Aert echter naar de overwinning in de baan van Benidorm en het vooruitzicht van een ander zeer snel parcours in Hoogerheide was hem gunstig gezind. Uiteindelijk had hij zijn geluk op de dag met goed weer, en zonder de moeilijkheden voor Wout van Aert om hem te laten vallen, was van der Poel de winnaar in de sprint.

Zijn vorm leek niet aanwezig in het wegseizoen, maar op het juiste moment kwam hij terug. In Milano-Sanremo weerstond hij de aanvallen van Tadej Pogacar en reed zich vervolgens van voren los, waardoor hij een zeer sterke solo-overwinning pakte. Van der Poel was terug, maar hij werd tweede in zowel de E3 Saxo Classic als de Ronde van Vlaanderen, geklopt door respectievelijk van Aert en Tadej Pogacar. In Parijs-Roubaix had hij echter een uitstekende dag, gecombineerd met wat geluk toen Wout van Aert lek reed tegen het einde van de wedstrijd en de Nederlander naar een andere solo-overwinning reed.

Later dat jaar reed hij de Tour de France. Hij werd leadout voor Jasper Philipsen in Tirreno-Adriatico, en na een aantal overwinningen was het plan voor hem om voor de Belg te gaan werken in Frankrijk. Dit leidde tot extreem succes bij Alpecin-Deceuninck, ook al leek hij verre van op zijn best gedurende de wedstrijd. Opnieuw werd zijn vorm geperfectioneerd naar de juiste dag, op de Wereldkampioenschappen in Glasgow twee weken nadat hij naar een andere briljante overwinning racete. In het ruige weer en het explosieve circuit liet hij de concurrentie vallen met een reeks aanvallen en pakte de overwinning ondanks een late valpartij. Dit was een grote prestatie in zijn carrière. Later dat jaar behaalde hij zijn eerste overwinning in de regenboogtrui tijdens de Super 8 Classic.