Wout van Aert

Wout van Aert is een Belgische wielrenner die gespecialiseerd is in veldrijden en wegrennen. Als renner van Team Visma | Lease a Bike is hij populair geworden door zijn grote successen in het veldrijden, waaronder verschillende wereldtitels en wereldbekeroverwinningen, maar ook op de weg, waar hij meervoudig Tour de France etappewinnaar en winnaar van de groene trui is. Daarnaast is hij een expert in voorjaarsklassiekers, met wedstrijden als Milano-Sanremo, Strade Bianche en Amstel Gold Race op zijn palmares.

Naam: Wout van Aert

Verjaardag: 15 september 1994

Geboorteplaats: Herentals, België

Pro geworden: 2013

Lengte: 1.90m

Wout van Aert werd op 15 september 1994 geboren in het Noord-Belgische Herentals. Zoals velen had hij in zijn familie - hoewel niet direct - iemand die betrokken was bij het profwielrennen (Jos van Aert), maar hij heeft zijn eigen weg gevolgd naar het veldrijden. Dit is de discipline waarin hij begon en het meest succesvol werd. Later combineerde hij zowel off-road als wegwielrennen om een van de meest succesvolle renners in het huidige peloton te worden.

Ondanks zijn ongelooflijk getalenteerde houding in verschillende disciplines en zijn bijna ongeëvenaarde veelzijdigheid in het wegwielrennen, zou het salaris van van Aert rond de €2,2 miljoen euro liggen - vergeleken met de €6 miljoen van Tadej Pogacar is dat een bescheiden bedrag. Als een van de grootste krachtpatsers en tijdrit experts in het peloton, zou zijn FTP ongeveer 460 watt zijn, ver boven de waarden van zelfs andere profrenners - met zijn statuur is hij ook een top veldrijder en sprinter. Van Aert wordt gesponsord door Red Bull en rijdt regelmatig wedstrijden met de kleuren van het bedrijf op zijn helm. Hij is getrouwd met Sarah de Bie en kreeg in 2021 zijn eerste zoon Georges.

Hij kwam voor het eerst uit in de competitie in het seizoen 2010-2011, waar hij de zoveelste rijder in de middenmoot was zonder veel noemenswaardige resultaten. In zijn laatste jaar als junior, 2011-2012, was zijn niveau echter gestegen en reed hij een volledig seizoen op internationaal niveau met een paar overwinningen en veel consistente resultaten - naast een tweede plaats in de Superprestige achter Mathieu van der Poel, een renner met wie hij zijn hele carrière paden zou kruisen in verschillende disciplines.

Hij zou drie seizoenen onder-23 racen, eerst bij Telent-Fidea, later bij Vastgoedservice-Golden Palace. Zijn rivaliteit met van der Poel begon hier op het witte doek te komen. Dit seizoen won van Aert de superprestigebeker en een paar wedstrijden, maar was hij ver weg in de hoofddoelstellingen van het seizoen. In 2013-2014 was hij een constanter figuur, hij won de Bpost Bank Trofee en werd tweede in zowel de Superprestige als de Wereldbeker, en werd wereldkampioen onder-23 in Hoogerheide voor van der Poel en Michael Vanthourenhout.

In het seizoen 2014-2015 won hij het EK onder-23 en aan het einde van het jaar werd hij Elite, waar van der Poel de wereldtitel bij de Elite veroverde en de Belg tweede werd. Hier begon een lange clash die de twee zouden hebben op Elite-niveau. In 2015-2016 won van Aert de wereldkampioenschappen, de nationale kampioenschappen, de wereldbeker, de Superprestige en de Bpost Bank Trofee en steeg hij naar de top van de sport. In 2016-2017 pakte hij opnieuw de regenboog en de Belgische strepen naast de overwinning op de Wereldbeker en de DVV Verzekeringen Trofee, waarmee hij zijn positie als een van de leidende figuren in het wielrennen consolideerde, terwijl hij zijn eerste serieuze stappen op de weg zette.

In 2017-2018 pakte hij een hattrick door het wereldkampioenschap dit keer in Valkenburg te winnen. Van der Poel had in dat seizoen het meest gewonnen, maar op de grote dag had de Belg de overhand. De strijd woedde verder in 2018-2019, waar van Aert genoegen nam met een tweede plaats op de Worlds en Europeans achter zijn rivaal, terwijl Toon Aerts hem nipt versloeg in de World Cup. Van Aert was ondertussen volledig overgeschakeld naar zijn focus op de weg, terugkerend van een ernstige beenblessure die hem ver van de leiding hield tijdens zijn korte seizoen 2019-2020, waarin hij alleen een wedstrijd won maar niet op het podium van de Worlds wist te eindigen.

Met zijn ogen op een vierde wereldtitel begon van Aert eerder aan zijn seizoen 2020-2021, echter met een specifieke focus. Door een sterk ingekorte wereldbekerkalender vanwege Covid-19 wist van Aert deze ondanks zijn ingekorte kalender toch te winnen, maar zag hij zichzelf op het WK in Oostende weer achter van der Poel komen. Zijn seizoen 2021-2022 was opnieuw kort, dit keer door af te zien van het wereldkampioenschap. Desondanks won hij 9 van de 10 races, wat aangeeft dat hij tot de allerbesten behoorde.

Zijn aanwezigheid op de weg begon in 2013. Gedurende de eerste jaren van zijn carrière was hij door zijn volledige focus op het veldrijden niet actief of presteerde hij op hoog niveau op de weg, maar in 2016 begon hij tekenen te geven, met een overwinning in de Baloise Belgium Tour en Schaal Sels - naast een tweede plaats in Dwars door het Hageland die veelbelovende tekenen gaven van een klassiekerrenner en tijdrijder in de dop. In het seizoen 2017, toen hij zich aansloot bij de Vérandas Willems-Crelan ploeg, op Pro Continental (nu ProTeam genoemd) niveau, stelde zijn kalender hem in staat om zich verder te meten met de beste klassiekerspelers ter wereld.

Met het veldrijden als prioriteit was het natuurlijk een op de zomer gebaseerde kalender. Van Aert won achtereenvolgens de Ronde van Limburg, de Brugge Cycling Classic en de GP Cerami, naast andere sterke resultaten. 2018 was echter zijn doorbraakjaar, want vroeg in het seizoen werd de Belgische ploeg uitgenodigd voor Strade Bianche, waar hij een indrukwekkende derde plaats behaalde. Hij werd beroemd toen hij in de Via Santa Caterina instortte met kramp voordat hij de finish haalde. Na deze prestatie werd de Belgische ploeg uitgenodigd voor alle grote kasseiklassiekers, waarbij hij 9e werd in de Tour des Flandres en 13e in Parijs-Roubaix. Zijn seizoen was echter nog niet ten einde, want later in het jaar won hij een etappe en het eindklassement in de Ronde van Denemarken en werd hij derde op de Europese Kampioenschappen voordat hij stopte voor een nieuw seizoen in CX.

Zich bewust van zijn talent en resultaten, werd van Aert voor 2019 gecontracteerd door Jumbo-Visma. Wat zou volgen was opnieuw een sterke transformatie, met een compleet andere structuur en team om hem heen. 2019 zag hem opnieuw het podium van Strade Bianche binnenrijden, zesde in Milano-Sanremo en tweede in de E3 Saxo Bank Classic. Zijn voorjaar was kort, maar hij keerde terug naar het peloton om twee etappes en het puntenklassement te winnen in het Critérium du Dauphiné, gevolgd door het nationaal kampioenschap tijdrijden. Zijn debuut in de Tour de France volgde, waar de Belg zijn eerste etappe won in Albi in een door de wind geteisterde etappe die eindigde in een massasprint. Hij verliet de wedstrijd in de 13e etappe met een zware valpartij, zoals hierboven vermeld.

Het was een lang herstel, maar een zeer succesvolle, want van Aert begon het seizoen 2020 vrijwel meteen met winst, met prachtige triomfen in Strade Bianche en Milano-Sanremo, twee ongelooflijk belangrijke overwinningen aan het begin van het seizoen - hoewel de laatste plaatsvond in augustus als gevolg van de pandemie. Hij revalideerde zijn nationale titel in het tijdrijden en sprong in een zeer belangrijke Tour de France, waar hij twee etappes won terwijl hij de ambities van de ploeg om de gele trui te winnen ondersteunde - wat spectaculair neerkwam op de 20e etappe toen Tadej Pogacar de leiding overnam van Primoz Roglic in de laatste tijdrit.

Zijn seizoen eindigde met een reeks tweede plaatsen, in beide wedstrijden van de Wereldkampioenschappen en de Tour des Flandres, verbazingwekkende consistentie maar zeker teleurstellend voor de ongelooflijk veelzijdige ster. In 2021 zou die reeks zich voortzetten toen hij tweede werd in de wegwedstrijd van de Olympische Spelen - en later opnieuw in de wereldkampioenschappen tijdrijden. Zijn seizoen 2021 zag echter meer overwinningen met de overwinningen in Gent-Wevelgem en Amstel Gold Race, evenals twee etappes in Tirreno-Adriatico. Vierde in Strade Bianche, tweede in het algemeen klassement in Tirreno en derde in Milano-Sanremo waren verdere hoogtepunten van zijn eerste seizoen.

In juni won hij de nationale kampioenschappen wegrace en vertrok met dezelfde rol naar de Tour de France. Met het vroegtijdig opgeven van zijn kopman kreeg Roglic van Aert meer vrijheid, die hij gebruikte om drie etappes te winnen op drie verschillende terreinen - hooggebergte, tijdrit en massasprint op Champs-Élysées. Zijn late seizoen zag hem de Tour of Britain winnen - naast drie etappes, maar zijn status als de beste sprinter onder alle klassiekers zag hem in een positie waarin hij moest reageren en onder druk werd gezet om veel te achtervolgen. Dit heeft hem zien worstelen in zijn thuiswereldkampioenschappen in Leuven en later in Parijs-Roubaix, waar hij respectievelijk 11e en 7e werd.

2022 zag hem zijn seizoen in vuur en vlam zetten met een overwinning in Omloop Het Nieuwsblad en een in Parijs-Nice - waar hij ongelooflijk consistent was. Na geleerd te hebben van zijn fouten uit het verleden, besloot hij om het klassement te negeren in een aantal etappekoersen in de aanloop naar grote doelen, waardoor hij in grootse vorm raakte richting de voorjaarsklassiekers, waar hij de E3 Saxo Bank Classic overtuigend won. Een covid-19 infectie schakelde hem echter uit voor de Tour des Flandres, maar hij kwam terug en eindigde op het podium van zowel Parijs-Roubaix als Luik-Bastenaken-Luik.

In de tweede helft van het seizoen won hij twee etappes in het Critérium du Dauphiné en ging hij op weg naar een magische Tour de France, waar zijn grootste dromen uitkwamen toen de ploeg de gele trui veroverde, van Aert met gemak het puntenklassement domineerde en opnieuw drie etappes won, waarmee hij een lange achtervolging op de Tour de France-zege van de Nederlandse ploeg afrondde.

Na de Tour won van Aert de Bretagne Classic, werd hij tweede in de BEMER Cyclassics en GP de Montréal, en eindigde hij vierde in de GP de Québec en de Wereldkampioenschappen op de weg waar zijn landgenoot Remco Evenepoel zegevierde. In de winter ging van Aert het veldritseizoen in met een geweldige vorm door de wereldbekerwedstrijden in Dublin en Zonhoven te winnen naast verschillende andere overwinningen. Hij en Mathieu van der Poel gingen vrijwel gelijk op in de Wereldkampioenschappen, maar hij moest genoegen nemen met een tweede plaats in Hoogerheide.

De voorjaarsklassiekers zagen een van Aert in topvorm, maar zonder de grote overwinning waar hij naar op zoek was. Hij werd derde in Milano-Sanremo, won de E3 Saxo Classic, werd tweede in Gent-Wevelgem, vierde in de Ronde van Vlaanderen en derde in Parijs-Roubaix. Hij kreeg een lekke band terwijl hij aanviel in de laatste en moest genoegen nemen met een podiumplaats. Hij won de nationale tijdritten in de aanloop naar de Tour de France, waar hij op jacht ging naar ritzeges en Jonas Vingegaard ondersteunde - met succes - maar hij kwam te kort in zijn individuele ambities. Terwijl hij laat in het jaar de Tour of Britain en de Coppa Bernocchi won, eindigde hij tweede op zowel Europese als Wereldkampioenschappen achter respectievelijk Christophe Laporte en Mathieu van der Poel.