ANALYSE: Is Primoz Roglic de beste renner die nog nooit de Tour de France heeft gewonnen?

Primoz Roglic heeft zich onbetwistbaar gevestigd als een van de meest succesvolle en consistente Grand Tour-renners van deze eeuw. Maar één vraag blijft als een schaduw over zijn carrière hangen: kan hij werkelijk tot de allergrootsten worden gerekend zonder een Tour de France-zege op zijn palmares?

Die noodlottige dag in etappe 20 van de Tour de France 2020, toen zijn landgenoot Tadej Pogacar hem in extremis de eindzege ontfutselde, blijft een litteken in zijn loopbaan. En met zijn recente overwinning in de Volta a Catalunya 2025, na een felle strijd met Juan Ayuso, wordt die vraag luider dan ooit gesteld.

Met zijn zege in Catalonië heeft Roglic nu 17 van de 22 WorldTour-ritten gewonnen waaraan hij in zijn carrière deelnam. Een duizelingwekkend statistiek die zijn ongekende consistentie en klasse onderstreept. Nog indrukwekkender: volgens Cycling Statistics heeft hij in elk van de laatste negen opeenvolgende seizoenen minstens drie overwinningen geboekt.

Dat is een zeldzame prestatie die slechts enkele wielerlegendes hem hebben voorgedaan. Eddy Merckx, Bernard Hinault, Laurent Jalabert en Peter Sagan haalden allemaal de dubbele cijfers, terwijl Sean Kelly, Mario Cipollini en André Greipel zich op gelijke hoogte met Roglic bevinden. Zelfs Jacques Anquetil, vijfvoudig winnaar van de Tour, kwam "slechts" tot acht seizoenen met drie of meer zeges.

Waar de meeste renners al vanaf jonge leeftijd door de jeugdrangen klimmen, volgde Primoz Roglic een compleet ander traject. De Sloveen maakte pas op latere leeftijd de overstap van het schansspringen naar het wielrennen, maar heeft sindsdien een indrukwekkend palmares opgebouwd. Hij won inmiddels vier keer de Vuelta a España, veroverde in 2023 op sensationele wijze de Giro d’Italia, en voegde WorldTour-zeges toe in onder meer Tirreno-Adriatico, Itzulia Baskenland, het Critérium du Dauphiné en Parijs-Nice.

Met zijn 35 jaar blijft Roglic zich meten met de absolute top. In de Volta a Catalunya klopte hij net een van de grootste talenten van de nieuwe generatie, Juan Ayuso, en hij lijkt zijn topniveau niet alleen vast te houden, maar zelfs nog te verfijnen.

"Ik heb hier gewoon veel plezier gehad. De benen zijn er klaar voor," verklaarde Roglic na zijn zege in Catalonië. Een boodschap die niet mis te verstaan is: hij blijft een grote bedreiging in de Grand Tours.

Zijn overwinning betekende bovendien het derde opeenvolgende Sloveense succes in de Volta a Catalunya. Hoewel Tadej Pogačar onmiskenbaar de huidige wielerheld van Slovenië is, was het Roglic die de Sloveense heerschappij in gang zette. De Tour de France mag dan nog ontbreken op zijn erelijst, zijn plek in de wielergeschiedenis staat buiten kijf.

Primoz Roglic heeft zich ruimschoots bewezen als een van de beste etappekoersrenners van zijn generatie. Zijn palmares is indrukwekkend, maar in de ogen van velen blijft zijn carrière onvolledig zonder de ultieme prijs: een overwinning in de Tour de France. Ondanks zijn talloze successen lijkt dat ene ontbrekende stukje zijn nalatenschap te definiëren – en dat is onterecht.

De herinnering aan de Tour van 2020 blijft als een schaduw over zijn carrière hangen. Roglic domineerde de koers bijna twee weken en begon de beslissende tijdrit naar La Planche des Belles Filles met een comfortabele voorsprong van 57 seconden op zijn landgenoot Tadej Pogačar.

Wat volgde, werd een van de meest dramatische wendingen in de geschiedenis van de Tour. Pogačar reed een legendarische tijdrit en ontnam Roglic op de valreep het geel. Voor de Sloveen bleef een bittere herinnering over: hoe snel een zekere overwinning kan verdampen. Die dag werd een iconisch moment in de Tourgeschiedenis en liet een blijvend litteken achter.

Sindsdien is Roglic nooit meer zo dicht bij Tourwinst geweest. Blessures, valpartijen en teamdynamieken speelden hem parten. De opkomst van Jonas Vingegaard bij Jumbo-Visma maakte zijn rol binnen de ploeg steeds ingewikkelder. Nu, bij Red Bull – BORA – hansgrohe, krijgt hij een nieuw platform en misschien wel zijn laatste kans om zijn erelijst compleet te maken.

Zijn overstap naar een nieuwe ploeg bracht echter nog geen ommekeer in zijn Tourfortuin. In 2024 moest hij opnieuw opgeven, slachtoffer van pech en tegenslag. Maar deze zomer dient zich een nieuwe kans aan. De omstandigheden zijn anders, maar het doel blijft hetzelfde: eindelijk die felbegeerde Tour de France winnen.

Het seizoen 2025 markeert een van de meest gedurfde uitdagingen in de carrière van Primoz Roglic: een poging om de dubbel Giro d’Italia-Tour de France te rijden.

Nog maar 12 maanden geleden werd de dubbel als een onmogelijke opgave beschouwd in het moderne wielrennen. Toen Tadej Pogačar aankondigde dat hij deze ambitieuze dubbel zou proberen, dachten velen dat hij zijn kansen in de Tour de France daarmee zou verknoeien. Maar de Sloveen zette de verwachtingen op zijn kop door beide grote rondes te winnen, met 12 etappeoverwinningen als extra bewijs van zijn indrukwekkende vorm. En nu, in 2025, is de dubbel ineens weer binnen bereik.

Toch zijn er grote verschillen tussen Pogacar en Roglic. De 25-jarige Pogačar heeft het voordeel van een snellere hersteltijd tussen de twee rondes, terwijl Roglic, met zijn 35 jaar, waarschijnlijk meer moeite zal hebben om optimaal te presteren in zowel de Giro als de Tour. Hoewel Roglic ongetwijfeld als de favoriet voor de Giro wordt beschouwd, rijst de vraag hoe dit zijn kansen in de Tour zal beïnvloeden.

"Hopelijk maken we dit jaar geen dezelfde fouten," gaf Roglic toe toen hij terugblikte op zijn eerdere voorbereidingen voor de Tour de France. Zijn Giro-overwinning in 2023 was uitstekend getimed, maar de Tour is een ander beest, met een veel hogere standaard van concurrentie.

Toch zijn niet alle collega-renners overtuigd van zijn plannen. Geraint Thomas heeft zijn twijfels over de haalbaarheid van Roglic' ambitie, vooral gezien de aanwezigheid van Tadej Pogačar en Jonas Vingegaard. "Ik snap het niet, voor Red Bull en Roglic", zei Thomas, die zich afvroeg of de Sloveen wel in staat is om twee renners van deze generatie te verslaan, die in hun hoogtijdagen lijken te verkeren.

De dubbel Giro-Tour is dus weer mogelijk, maar voor Roglic zal het allesbehalve een gemakkelijke opgave zijn. Het wordt spannend om te zien of hij deze keer de stap naar de geschiedenisboeken kan zetten.

Een vergelijking tussen Primoz Roglic en enkele van de grootste namen in de wielergeschiedenis plaatst zijn prestaties in het juiste perspectief. Eddy Merckx, Bernard Hinault en Jacques Anquetil zijn synoniem voor Tour de France-glorie, met elk van hen die meedogenloos hun respectieve tijdperken domineerden.

Hun veelzijdigheid en Grand Tour-zeges werden aangevuld met overwinningen in zowel de Giro d’Italia als de Vuelta a España. Roglic heeft echter de Tour nog niet weten te winnen, maar als het gaat om consistentie in etappekoersen van drie weken, is hij zonder twijfel succesvoller dan velen die de Tour wel wisten te winnen. Zelfs Sean Kelly, die slechts één grote ronde op zijn naam heeft staan, wordt herinnerd als een van de meest complete renners van de jaren '80.

Daar blijft een zeer kleine groep renners over die het succes in het algemeen klassement van Roglic hebben geëvenaard zonder de Tour de France ooit te winnen. Geen van hen heeft vier Vuelta’s en een Giro gewonnen, en het is juist die combinatie van volume en prestige die zijn carrière zo bijzonder maakt.

Laurent Jalabert, die net als Roglic Itzulia, Parijs-Nice en Vuelta-titels veroverde, slaagde er ook nooit in de Tour te winnen. Toch eindigde Jalabert slechts één keer binnen de top vijf van de Tour de France (als vierde in 1995). Roglic heeft daarentegen wel de gele trui gedragen en is dichter bij de eindoverwinning geweest, wat betekent dat zijn pieken in de Tour hoger lagen dan die van Jalabert.

Zelfs als we kijken naar renners die de Tour de France slechts één keer wisten te winnen, zoals Jan Ullrich, Vincenzo Nibali of Carlos Sastre, heeft Roglic's consistentie over meerdere jaren hem wellicht een streepje voor. Een enkele Tour-overwinning is niet noodzakelijkerwijs een betere erfenis in het algemeen klassement dan Roglic' voortdurende uitmuntendheid in andere grote rondes. Of wel?

De evolutie van Primoz Roglic als renner heeft niet alleen bijgedragen aan zijn indrukwekkende palmares, maar toont ook aan hoe renners zich door de jaren heen kunnen ontwikkelen en zichzelf kunnen blijven verbeteren.

Aan het begin van zijn carrière werd Roglic gezien als een krachtige, maar enigszins robotachtige klimmer, met een sterke wil om de bergen te bedwingen. Naarmate de jaren vorderden, verbeterde zijn tijdritcapaciteit, werd zijn race-IQ scherper en groeide zijn vermogen om een team te leiden. Zijn overwinning in de Giro d’Italia 2023 was dan ook een poëtische omkering van wat er in 2020 gebeurde, een teken van hoeveel hij geleerd had. Dit keer was het Geraint Thomas die het hartzeer moest ondergaan.

Roglič’s koele houding, scherpe humor en onwankelbare mentaliteit hebben hem bovendien veel fans opgeleverd. Na zijn recente overwinning in de Volta a Catalunya gaf Juan Ayuso, zijn belangrijkste rivaal in de laatste etappe, vol respect toe: "Hij was de sterkste renner vandaag. Petje af voor hem." Ayuso had alles gegeven op de Montjuïc, maar kwam net te kort om de Sloveen te verslaan.

De volgende generatie van klassementsrenners, waaronder Ayuso, Pogacar, Remco Evenepoel en Vingegaard, lijkt vastbesloten om het wielrennen naar nieuwe hoogtes te brengen. Toch blijkt uit Roglic’s prestaties dat hij nog altijd in staat is om de strijd met hen aan te gaan, en dat hij nog lang niet van plan is om zich terug te trekken.

Als je de bookmakers raadpleegt, blijkt dat Primoz Roglic niet bij de uitgesproken favorieten voor de Tour de France van 2025 hoort. Bij sommige bookmakers staat hij zelfs op 25/1, achter namen als Ayuso, Almeida, Evenepoel, Vingegaard en uiteraard Pogacar.

Op basis van zijn eerdere prestaties in Frankrijk is het makkelijk te begrijpen waarom hij niet de topfavoriet is. Maar blijft dit beeld terecht?

Als Roglič er niet in slaagt om in 2025 de Tour te winnen, zou het kunnen dat hij zijn carrière afsluit zonder ooit de gele trui te dragen in Parijs. Maar dat doet niets af aan zijn indrukwekkende palmares. Roglič wordt herinnerd als een van de meest consistente klassementsrenners in de wielergeschiedenis, met een erelijst die breder en dieper is dan die van de meeste van zijn rivalen.

Zijn gok op de dubbele Giro-Tour is gedurfd, vooral in een tijd waarin het al een monumentale taak is om een piek te bereiken voor één Grote Ronde. Maar Roglič heeft nooit het standaard script gevolgd. Van schansspringen naar topfinishes in de grote rondes, hij heeft zijn hele carrière de verwachtingen keer op keer getrotseerd.

Uiteindelijk ligt het antwoord op de vraag misschien niet in de vraag of Roglič de beste klassementsrenner is die de Tour nooit heeft gewonnen, maar in de erkenning dat hij werkelijk een van de beste renners is die we ooit hebben gezien. Misschien is het de manier waarop hij vijf jaar geleden de gele trui verloor, die hem voor veel mensen doet denken aan het ‘wat had kunnen zijn’, in plaats van zijn indrukwekkende carrière te bewonderen.

Met 17 WorldTour-etappeoverwinningen, vier Vuelta’s en een Giro-titel is de nalatenschap van Primoz Roglic al veiliggesteld. Hij is al een grootheid aller tijden.