"Voor een sponsor die miljoenen investeert, mag het niet beslist worden door een val of lekke band" – Brian Holm over gravel in Giro

De discussie over het opnemen van gravelstroken in Grote Rondes laait opnieuw fel op na de 9e etappe van de Giro d’Italia 2025 — een rit die door velen al is omgedoopt tot een ‘mini Strade Bianche’. Experts, fans én renners zijn het al jaren oneens: is het een spectaculaire verrijking van het koersverloop, of juist een onnodig risico in een toch al slopende drieweekse strijd?

Brian Holm, een bekende stem binnen het Deense wielrennen en voormalig ploegleider bij onder meer Quick-Step, windt er in elk geval geen doekjes om. In de nieuwste aflevering van de podcast van Café Eddy laat hij geen spaan heel van de beslissing om gravelwegen op te nemen in het parcours van een Grote Ronde.

“Voor een sponsor die miljoenen in een ploeg steekt, zou een ronde niet beslist mogen worden door een valpartij of een lekke band op die verdomde witte wegen,” briest de 62-jarige Holm. “Ik weet dat het voor de kijkers spektakel oplevert, maar voor mij getuigt het van weinig respect voor de renners en het enorme budget dat bij deze sport komt kijken.”

Holm doelt op de bewuste negende etappe, waarin onder meer Primož Roglic en Tom Pidcock kostbare seconden verloren door valpartijen en mechanisch malheur op de verraderlijke Toscaanse grindstroken. Precies dat element — de onvoorspelbaarheid — stoort hem mateloos. “Een klassement hoort niet beslist te worden door omstandigheden waarop een renner geen enkele invloed heeft.”

Ook Johan Bruyneel, voormalig ploegleider van onder andere US Postal, deelt die visie. Na afloop van de rit analyseerde hij: “Je voegt oncontroleerbare factoren toe aan een wedstrijd die al bol staat van de onzekerheden. Ook als het goed ging voor ons, was ik er nooit fan van. Je weet gewoon niet wat er gaat gebeuren.”

Volgens Bruyneel zou een simpele peiling onder de profs de discussie snel kunnen beslechten: “Laat ons een enquête houden onder de renners. Ik durf te wedden dat minstens 75 procent tegen is.”

De meningen blijven verdeeld. Sommigen prijzen het spektakel, de heroïek en de visuele aantrekkingskracht van gravelritten. Anderen hekelen de grilligheid en de impact op het klassement.

Wat denk jij? Zijn gravelritten als die van etappe 9 een welkome toevoeging aan de koers? Of horen ze thuis in eendagswedstrijden zoals Strade Bianche — en moeten de Grote Rondes zich richten op wat ze altijd zijn geweest: een strijd op de weg, man tegen man, zonder onvoorspelbare hindernissen op het gravel?