OPINIE: De Vuelta a Espana is spannender zonder Tadej Pogacar en Jonas Vingegaard

De Vuelta a Espana van 2024 is zonder twijfel een van de meest fascinerende en onvoorspelbare Grote Rondes van de afgelopen jaren. In een koers die vaak wordt beheerst door duidelijke favorieten, heeft dit jaar voor een verfrissende ommekeer gezorgd en de traditionele opvattingen over wat een wedstrijd echt spannend maakt, op de proef gesteld.

Hoewel de afwezigheid van grote namen als Tadej Pogacar en Jonas Vingegaard een opvallend gat heeft achtergelaten, heeft dit niet voor minder spanning gezorgd. Integendeel, het heeft ruimte gecreëerd voor onverwachte verhalen en verrassende wendingen, waardoor de vraag rijst: heeft hun afwezigheid de koers minder boeiend gemaakt, of juist nog spannender? Bron: CyclingUpToDate.

Toen Primoz Roglic na een indrukwekkende prestatie in etappe 4 de rode trui veroverde, dachten velen dat de rest van de Vuelta a Espana een formaliteit zou worden. Het leek erop dat de Sloveen zijn palmares zou aanvullen met een nieuwe eindzege in een Grote Ronde. Op papier leek Roglic de onbetwiste favoriet, vooral gezien de afwezigheid van Tadej Pogacar, Jonas Vingegaard en Remco Evenepoel, die allen hadden besloten de Vuelta van dit jaar over te slaan. Zonder deze zwaargewichten leek de overwinning bijna vanzelfsprekend.

In het wielrennen kan het onverwachte echter vaak de koers bepalen, en in etappe 6 veranderde alles. Ben O'Connor, een getalenteerde renner maar geen uitgesproken favoriet, lanceerde een gedurfde aanval die hem meer dan vijf minuten voorsprong en de rode trui opleverde. In een scenario met Pogacar of Vingegaard zouden zulke acties waarschijnlijk niet succesvol zijn geweest. Hun teams zouden vrijwel zeker alles in het werk hebben gesteld om hun kopmannen te beschermen tegen het verlies van cruciale tijd. Door hun afwezigheid was de koers echter meer open, wat O'Connor de kans gaf om zijn moment te grijpen.

Het is niet overdreven om te stellen dat de rivaliteit tussen Tadej Pogacar en Jonas Vingegaard het bepalende verhaal is geweest van de laatste drie edities van de Tour de France. Hun onderlinge duels zijn legendarisch geworden, waarbij elk van hen de ander tot bovenmenselijke prestaties heeft gedreven. Deze rivaliteit heeft de sport een ongekende spanning en onvoorspelbaarheid gebracht, die hard nodig waren. Pogacar, het wonderkind dat leek voorbestemd om jarenlang te domineren, vond zijn gelijke in Vingegaard, een stille maar meedogenloze concurrent die zich als de enige rivaal manifesteerde die de Sloveen werkelijk kon uitdagen.

Hun gevechten hebben enkele van de meest memorabele momenten in de recente wielergeschiedenis opgeleverd. Of het nu Vingegaards verbluffende aanval op de Mont Ventoux in 2021 was, waarmee hij Pogacar op afstand zette en het begin van hun rivaliteit markeerde, of de intense uitwisselingen in de bergen van de Pyreneeën en Alpen in de daaropvolgende Tours. Deze twee renners hebben de sport naar nieuwe hoogten getild. Het is dan ook geen verrassing dat veel wielerfans teleurgesteld waren door hun afwezigheid in de Vuelta dit jaar.

Zonder hun explosieve aanvallen en onophoudelijke tempo heeft de Vuelta 2024 het soort vuurwerk gemist dat we gewend zijn van de Tour. Het vermogen van Pogacar om verwoestende aanvallen te lanceren die alleen Vingegaard kan volgen, is bijna synoniem geworden met moderne Grote Rondes. Hun afwezigheid heeft zonder twijfel een aanzienlijke leegte achtergelaten in deze ronde.

Misschien zijn we inderdaad te veel gewend geraakt aan het spektakel van de rivaliteit tussen Pogacar en Vingegaard. De Vuelta a Espana van 2024 heeft ons een andere kant van een Grote Ronde laten zien, die niet minder meeslepend is. Deze editie wordt gekenmerkt door strategische gevechten, tactische zetten en een onvoorspelbaarheid die de fans constant op het puntje van hun stoel hield.

Hoewel Roglic als de grote favoriet aan de start verscheen, werd hij gedwongen om sluw te koersen in plaats van simpelweg zijn rivalen te overmeesteren. Na de onverwachte tactiek van Red Bull - BORA - hansgrohe in etappe 6, waardoor hij een aanzienlijke achterstand op O'Connor opliep, heeft de Sloveen methodisch de voorsprong van de Australiër verkleind. Zijn strategie is er een van geduld en precisie. Hij heeft zichzelf nooit overhaast, maar blijft altijd binnen zijn bereik. In de afgelopen etappes heeft hij meer dan vijf minuten goed gemaakt en staat hij nu nog maar vijf seconden achter O'Connor, met nog enkele bergritten en een tijdrit voor de boeg. Dit is een demonstratie van intelligent koersen en bewijst dat Roglic nog steeds een geduchte ronderenner is.

En dan is er O'Connor, de underdog die de harten van wielerfans wereldwijd heeft veroverd. Zijn verdediging van de rode trui is ronduit heroïsch. Keer op keer heeft hij afstand genomen op de beklimmingen, om vervolgens terug te vechten en de schade te beperken. Zijn prestaties zijn een bewijs van lef, vastberadenheid en de overtuiging dat alles mogelijk is in een Grote Ronde. Ongeacht of hij de rode trui tot Madrid kan behouden, O'Connor is de ster van deze Vuelta en bewijst dat je geen gevestigde favoriet hoeft te zijn om te schitteren op het grootste podium.

De afwezigheid van Pogacar en Vingegaard heeft ook andere renners in de schijnwerpers gezet. Richard Carapaz, Enric Mas en Mikel Landa (voor zijn ongelukkige tijdverlies in de etappe van gisteren) hebben allemaal laten zien dat ze nog steeds tot de wereldtop behoren, met indrukwekkende prestaties die de wedstrijd open hielden. Zonder de schaduw van Pogacar en Vingegaard die groot opdoemt, hebben deze renners de vrijheid gehad om te koersen voor de overwinning.

Voor echte wielerfans is deze Vuelta een herinnering aan wat de sport zo speciaal maakt. Terwijl de rivaliteit tussen Pogacar en Vingegaard momenteel ongetwijfeld de grootste aantrekkingskracht heeft, heeft hun afwezigheid de gelegenheid geboden voor een ander soort verhaal, dat niet minder boeiend is.

De Vuelta van dit jaar heeft alles wat je van een spannende koers kunt verwachten: een underdog aan de leiding, een drievoudig kampioen die hem op de hielen zit, en een groot aantal andere renners die nog steeds kans maken op het podium nu we de laatste etappes bereiken. Het is een wedstrijd vol verrassingen, waarin niets zeker is en elke etappe voor nieuw drama zorgt. In veel opzichten heeft de competitie dit jaar een pure vorm aangenomen, met tactiek, strategie en pure wilskracht als de kern van de strijd.

Natuurlijk houden we ervan om de besten ter wereld tegen elkaar te zien strijden, en het is onmiskenbaar dat een Vuelta met Pogacar en Vingegaard een spectaculair schouwspel zou zijn geweest. Maar in hun afwezigheid zijn we getrakteerd op iets anders, iets dat ons opnieuw herinnert aan de passie en aantrekkingskracht die ons in de eerste plaats voor deze sport hebben doen vallen.

Is de Vuelta beter af zonder Pogacar en Vingegaard? Dat antwoord hangt sterk af van persoonlijke voorkeuren. Als je hunkert naar de explosieve aanvallen en epische duels die de Tour de France de laatste jaren hebben gekenmerkt, kan deze Vuelta misschien wat tekortschieten. Maar als je de nuances van tactisch koersen waardeert, de spanning van het onverwachte en de vreugde van het zien opkomen van nieuwe sterren, dan was deze Vuelta even meeslepend als elke koers in de recente geschiedenis.

Wielrennen is uiteindelijk een sport van eindeloze mogelijkheden, waar elk resultaat mogelijk is en elke renner een kans heeft om te schitteren. De Vuelta a Espana van dit jaar heeft die onvoorspelbaarheid en daardoor zal het een koers worden om nooit te vergeten - met of zonder Pogacar en Vingegaard.