Parijs-Roubaix staat al decennialang bekend om zijn moordende kasseien, maar minstens even kenmerkend is de pure anarchie die het Franse wielermonument beheerst. Sporza-journalist Renaat Schotte volgde de race vanop de motormotor en werd onderweg getuige van taferelen die zelfs de meest doorgewinterde volger met verstomming sloegen.
“Er gebeurden 7000 dingen tegelijk,” begint Schotte zijn terugblik. Met enige frustratie stelt hij vast dat lang niet alles via de televisiebeelden tot bij de kijker thuis raakte. “Ik moet volgend jaar dringend een camera meenemen die mijn perspectief toont, want wat ik gisteren heb gezien… het was echt verbijsterend.”
In de openingsfase leek er op televisie nog weinig aan de hand. Het peloton rolde schijnbaar ontspannen over het asfalt. Ook Schotte merkte dat op. “Alles oogde heel relaxed. Mathieu van der Poel zwaaide vrolijk vanuit de achterste gelederen van het peloton. Hij had zelfs tijd om te glimlachen toen hij zag dat ik zat te prutsen met mijn telefoon. Die jongens zaten duidelijk nog in hun comfortzone.”
Maar het duurde niet lang voor het vertrouwde Roubaix-chaosrecept zich aandiende. “Een gekkenhuis, een compleet gestoorde wedstrijd,” vat Schotte het treffend samen. De eerste valpartij diende zich vroeg aan. “We zaten net in een bocht toen er vlak voor onze motor werd gevallen, op een verraderlijke gladde strook. Dat was het begin van Stuyvens lijdensweg. Daarna volgden de incidenten elkaar in sneltempo op.”
Wat volgde, tartte elke logica. “Ik zag een fiets van een Intermarché-Wanty-volgwagen plots door de lucht tuimelen in een scherpe bocht. De hele karavaan moest er zigzaggend omheen. Het leek wel een scène uit een slapstickfilm.” En het bleef niet bij één bizar voorval. “Even later lag een persfotograaf op het asfalt. Hij was door de gladheid onderuit gegaan met zijn motor.”
Zelfs de mecaniciens ontsnapten niet aan de mallemolen. “Een ploeghelper van Astana ging vol onderuit, plat op zijn gezicht op de kasseien, terwijl hij de gevallen Davide Ballerini probeerde te helpen. Het waren slides om nooit te vergeten.”
Wat voor de kijker soms slechts een flits is, is voor iemand op de motor een achtbaan van indrukken. En dat maakt volgens Schotte Parijs-Roubaix zo uniek — en meedogenloos.