Een ongebruikelijke fout kost Dries De Bondt top 10-plaats in Parijs-Roubaix: "Gelukkig zijn er geen beelden van"

Parijs-Roubaix is geen gewone wielerwedstrijd. Het is een beproeving, een toneel van toeval, moed en tragiek. Dagen na de finish gonst het nog van verhalen. Eén van de meest opmerkelijke dit jaar kwam van Dries De Bondt, die een heroïsche top 10-klassering binnen handbereik had — tot een moment van verwarring hem de verkeerde kant op stuurde. Letterlijk.

“Onder de rode vod zat ik in negende positie,” vertelt De Bondt aan Het Nieuwsblad. “Ik volgde de motorrijder voor me... maar die verliet het parcours. En ik dus ook.”

Een surrealistisch moment voor de 33-jarige coureur van Decathlon AG2R La Mondiale. Na uren strijd, kasseien en stof, een finale vol lef waarin hij zich losmaakte uit de groep van Fred Wright en Jasper Philipsen, reed hij zichzelf pardoes uit de koers. “Ik kwam met hoge snelheid aan, moest rechts, dan links en weer rechts — ik schatte het helemaal verkeerd in.”

De sector waar het gebeurde, Espace Crupelandt, is met zijn 1-sterclassificatie zelden beslissend. Renners kennen het nauwelijks, want het wordt vaak overgeslagen bij de verkenningen. En De Bondt, nochtans een naam die klinkt als een veteraan, stond pas voor de derde keer aan de start in Roubaix. In 2018 was hij er bij toen zijn ploegmaat Michael Goolaerts overleed, vorig jaar haalde hij de streep niet.

En dit keer? Negen kilometer verwijderd van de wielerhemel, nam hij een bocht de vergetelheid in. “De teleurstelling kwam pas echt toen ik met Philipsen stond te praten op het plein en hoorde wie de top 10 hadden gehaald,” zegt hij. “Fred Wright, uit onze groep, werd negende. Ik wist niet eens dat ik voor die plek reed. Toen viel het muntje.”

Wat rest is een 22e plaats en het wrange gevoel van een gemiste kans — een zeldzame ook, voor een renner die vaak wordt geprezen om zijn regelmaat, maar zelden de ruimte krijgt om voor glorie te gaan. “Ik wilde bewijzen dat ik top 10 kon rijden in een Monument,” zegt De Bondt. “Zoveel kansen krijg ik niet. En dan dit… Stom hè? Gelukkig zijn er geen beelden van.”

Maar in de Hel van het Noorden worden legendes niet alleen geschreven met overwinningen. Ook verloren dromen maken deel uit van de mythe. Dries De Bondt hoort daar nu ook bij.