ANALYSE: Moeten Jonas Vingegaard en Remco Evenepoel de Giro-Tour dubbel doen in 2025?

Nu het wielerseizoen voorbij is, gaat de aandacht alweer uit naar het schema en de plannen voor de toprenners in 2025. De aankondiging van het parcours van de Tour de France twee weken geleden zorgde ervoor dat er werd geanticipeerd, met de titelverdediger Tadej Pogacar die het volgend jaar juli in Frankrijk weer moet opnemen tegen Jonas Vingegaard, Remco Evenepoel en Primoz Roglic.

Maar er wordt veel gesproken over de vraag of een van de renners ook zal besluiten om nog een grote ronde te rijden. Natuurlijk, Tadej Pogaar won dit jaar de Giro-Tour dubbel, de eerste renner sinds de grote Marco Pantani dit presteerde helemaal terug in 1998. Zowel Evenepoel als Vingegaard hebben al gezegd dat ze geïnteresseerd zijn in het evenaren van deze prestatie, die ongetwijfeld de dromen van wielerfans zou zijn. Wie wil de beste renners ter wereld niet zes weken lang tegenover elkaar zien staan in plaats van drie?

Maar er is een dunne lijn tussen ambitie en hebzucht. Als een renner meer hooi op zijn vork neemt dan hij kan kauwen, kan hij daar echt de prijs voor betalen. Dus laten we eens kijken of meer renners moeten proberen om de Giro-Tour dubbel te rijden, of dat dat beter kan worden overgelaten aan een bovenmenselijke kracht als Tadej Pogacar.

Vóór 2024 werd de dubbel Giro-Tour gezien als een vergeten kunst. De Giro, die in mei plaatsvindt, eindigt minder dan 6 weken voor de start van de Tour de France in juli. Bovendien worden sommige etappes van de Giro gezien als 'zwaarder' dan de Tour, in termen van geklommen meters, waardoor renners die de dubbel willen proberen het risico lopen uitgeput te zijn tegen de tijd dat de Tour bezig is.

Strenge trainingsschema's betekenen dat de meeste renners ervoor kiezen om mee te doen aan ofwel de Giro ofwel de Tour, niet aan allebei. De intense eisen die aan de voorbereiding op één Grote Ronde worden gesteld, laten vaak weinig ruimte voor optimaal herstel en voorbereiding op een tweede, vooral als die er zo kort na komt. Het uitdagende parcours van de Giro, bekend om zijn beklimmingen op grote hoogte en onvoorspelbaar weer, kan zelfs de best voorbereide atleten uitputten. Deelnemen aan de Tour de France na zo'n zwaar evenement kan leiden tot vermoeide renners, onvoldoende hersteltijd en het onvermogen om op tijd te pieken voor de wedstrijd in juli.

Maar dit jaar liet Tadej Pogacar een nieuwe manier van koersen zien. Terwijl de meeste kandidaten voor het eindklassement de maand mei doorbrachten in trainingskampen voor de Tour in juli, deed Pogacar een trainingskamp van 3 weken in de Giro. En hij won niet alleen de Giro, hij decimeerde al zijn rivalen, op weg naar het winnen van een ongelooflijke 6 etappes, en werd eerste in het klassement met bijna 10 minuten voorsprong op de tweede. Nee, hij had niet de rivalen van het niveau in de Tour, maar zijn prestaties in de Giro waren een teken van wat komen gaat.

Maar zou de Giro te veel van hem gevergd hebben?

Voordat de heer Pogacar kwam, hebben verschillende renners de afgelopen jaren geprobeerd om de Giro-Tour dubbel te rijden, maar kwamen te kort. Met name Chris Froome in 2018 wilde de eerste man in de 21e eeuw worden die de dubbel won. Na een buitengewone overwinning in de Giro d'Italia, ging Froome de Tour de France in als een topkandidaat. De tol van het winnen van de Giro was echter duidelijk, Froome had moeite om zijn gebruikelijke dominantie te behouden en eindigde als derde in het algemeen klassement, terwijl zijn ploeggenoot, Geraint Thomas, de overwinning veilig stelde. De fysieke en mentale uitputting van het deelnemen aan 'back-to-back' Grote Rondes, met name tegen frisse rivalen, bleek onoverkomelijk voor zelfs Froome, wat de overwinning van Pogacar nog indrukwekkender maakt.

6 etappe-overwinningen en een derde gele trui later, werd Tadej Pogacar de eerste man in een kwart eeuw die de Giro-Tour dubbel volbracht. Op geen enkel moment leek hij uitgeput van de Giro, hij zag er zelfs scherper uit en in de beste vorm van zijn carrière. Terwijl zijn rivalen Vingegaard en Evenepoel blessures opliepen in het voorjaar, zouden de meeste fans het erover eens zijn dat ze Pogacar die maand in juli niet zouden hebben verslagen, ongeacht hun blessures.

Dus Pogacar won 12 etappes tijdens zijn dubbele Giro-Tour overwinning, meer overwinningen in Grote Rondes dan de meeste toprenners in hun hele carrière bij elkaar rijden. Maar nu horen we dat Vingegaard en Evenepoel deze prestatie willen herhalen en hun eigen Giro-Tour dubbel willen proberen. Maar is dit echt de nieuwe manier van koersen of was Pogacar dit jaar gewoon op een ander niveau?

De fysiologische tol van meerdere grote rondes bestaat uit cumulatieve vermoeidheid, verminderde glycogeenvoorraden en een verhoogd risico op blessures of ziekte. Het herstelproces tussen zulke zware evenementen is vaak onvoldoende, wat leidt tot een mogelijk overtrainingssyndroom, dat de prestaties en de algehele gezondheid ernstig kan beïnvloeden.

Voor renners als Jonas Vingegaard en Remco Evenepoel brengt de beslissing om de Giro-Tour dubbel te rijden grote risico's met zich mee. Hoewel ze 2 van de 3 beste renners ter wereld zijn, is de fysieke en mentale uitputting van het zij aan zij koersen zelfs voor hen ontmoedigend. De Giro staat bekend om zijn zware klimetappes en zware omstandigheden en de overgang van deze naar de Tour kan de kracht en veerkracht van een renner in gevaar brengen. Er is nog een extra element aan het deelnemen aan de Tour, die meestal het hoogste niveau renners aantrekt, waardoor het net dat beetje zwaarder is dan de Giro een paar weken eerder.

Aan de andere kant zou de moderne vooruitgang in sportwetenschap, voeding en herstelmethoden renners kunnen helpen om beter met deze invloeden om te gaan. Maar zelfs met geavanceerde ondersteuning is de Giro-Tour dubbel geen gemakkelijke prestatie en alleen de allerbesten, met de allerbeste teams en zelfs een beetje geluk, kunnen dit voor elkaar krijgen.

Terwijl de dubbel Giro-Tour door de meeste gewone stervelingen als onmogelijk wordt gezien, wordt de combinatie Giro-Vuelta als veel beter haalbaar gezien. Er zit minstens 3 maanden tussen, waardoor renners optimaal de tijd hebben om uit te rusten, te hergroeperen en weer te pieken. Dit jaar nog probeerde Ben O'Connor deze dubbel en hij behaalde zijn eerste Grote Ronde-podium in de Vuelta.

Alberto Contador is een renner die deze dubbel in 2008 met succes voltooide. Contador won zowel de Giro d'Italia als de Vuelta a España, en was op een ander niveau dan zijn rivalen en beheerste de mogelijkheid om twee keer te pieken in een jaar. In tegenstelling tot de dubbele Giro-Tour, geeft het Giro-Vuelta schema renners de kans om uit te rusten, te herstellen en nog een gericht trainingsblok te ondergaan. De Vuelta wordt vaak gezien als de minst uitdagende van de drie Grote Rondes, deels vanwege het minder slopende parcours, de meer gevarieerde etappeprofielen en het vaak kleinere deelnemersveld met een hoog profiel. Dit wil niet zeggen dat de Vuelta een gemakkelijke prestatie is, dat is het zeker niet, maar het is misschien een betere wedstrijd om als tweede grote ronde van het seizoen te rijden.

Pogacar mag dit jaar dan wel de dubbel Giro-Tour hebben gewonnen, maar als er geen unieke omstandigheden waren geweest, had Jonas Vingegaard misschien wel meerdere grote rondes in één jaar voor hem gewonnen. In 2023 vernietigde Vingegaard Pogacar in de Tour de France en een maand later stond hij aan de start van de Vuelta a Espana. Zonder iets af te doen aan Sepp Kuss, stond Vingegaard onder strikte ploegorders om voor zijn ploegmaat te rijden, want Jumbo Visma won vorig jaar alle 3 de grote rondes met 3 verschillende renners. Te oordelen naar de prestatie van Vingegaard op de Tourmalet, had de Deen de Vuelta kunnen winnen, ware het niet dat de ploeg geschiedenis kon schrijven.

De Tour-Vuelta dubbel is met succes behaald door een aantal van de beste renners van de 21e eeuw, zoals Chris Froome in 2017.Na het winnen van de Tour de France, ging Froome verder met het veroveren van de Vuelta a España, en zette opnieuw een statement prestatie neer om te bevestigen dat hij de beste klassementsrenner van zijn tijd was. Froome won de Giro in mei daaropvolgend en won alle drie de grote rondes tegelijkertijd, iets wat Tadej Pogacar nog niet is gelukt.

Of Evenepoel en Vingegaard volgend jaar de dubbel Giro-Tour op hun naam willen schrijven valt nog te bezien, en Pogacar zelf heeft nog niet gezegd of hij de dubbel zal proberen te rijden. Voor de fans is het beter om meer actie te zien van deze grote rivalen, en we zouden ze graag zien strijden in de Giro en Tour 'back-to-back'. Maar de renners die het tegen deze legendarische combinatie willen opnemen, moeten heel voorzichtig zijn en ervoor zorgen dat ze niet te veel hooi op hun vork nemen.