"Alle junioren die ik spreek hebben een manager" - Head of Performance van Visma noemt talentenjacht in de wielersport 'niet altijd even gezond'

De zoektocht naar de volgende Remco Evenepoel of Tadej Pogačar is veranderd in een jacht zonder rem. Volgens Robbert de Groot, hoofd prestaties bij Team Visma | Lease a Bike, schuiven tegenwoordig zelfs junioren al aan met een manager in hun kielzog.

“Alle junioren die ik spreek hebben een manager,” vertelt De Groot in de podcast In de Waaier. “Er is bijna geen junior met een beetje niveau zonder. Iemand krijgt al snel het label ‘talent’ en dan wordt er iets van hem verwacht. Dat creëert automatisch druk — en ik denk niet dat dat altijd gezond is.”

De belofte-industrie van het wielrennen draait op volle toeren. Waar ploegen vroeger wachtten tot een renner zich via de beloften bewijzen kon, worden nu veertien- en vijftienjarigen al gevolgd, getest en uitgenodigd voor opleidingskampen.

De Groot schetst een markt die zijn grenzen voorbijschiet. “Red Bull, Trek, wij, Decathlon… dat zijn allemaal concurrenten. De strijd is intens,” zegt hij. Die rivaliteit heeft Visma al enkele talenten van eigen bodem gekost. De Nederlandse junioren Michiel Mouris en Gijs Schoonvelde kozen voor Red Bull–BORA–hansgrohe. “We hadden graag een van hen gehad,” geeft De Groot toe. “Iedereen maakt zijn eigen keuzes, maar we willen wél Nederlandse renners laten doorstromen.”

De talentenwedloop heeft ook gevolgen voor de cultuur binnen de sport. Ontwikkelingsteams lijken steeds meer op mini-profteams, met prestatiedoelen, voedingsplannen en trainingsschema’s op WorldTour-niveau. De keerzijde: tieners die opbranden nog vóór ze elite zijn, en renners van dertig-plus die nergens meer terechtkunnen.

Die verschuiving baart ook oud-profs zorgen. Julien Vermote, tegenwoordig zonder profcontract, waarschuwde in Het Nieuwsblad voor een obsessie met jeugd en data: “Iedereen jaagt op de nieuwe Pogacar of Remco. Maar er lopen er geen vijftig van rond. Alles wordt gemeten in watt en hartslagzones, terwijl je nog steeds koersen wint met hersenen en buikgevoel. De mens is geen machine, maar dat lijken we te vergeten.” Zijn boodschap sluit naadloos aan bij die van De Groot: het systeem professionaliseert, maar verliest menselijkheid.

De gevolgen zijn voelbaar door de hele sport: jonger scouten, eerder investeren, sneller afrekenen. De voordelen — meer begeleiding, snellere ontwikkeling — liggen voor de hand. Maar ook de risico’s: mentale druk, verlies aan spontaniteit, en minder ruimte voor ervaring.

Voor De Groot ligt daar de echte uitdaging. “We moeten jonge renners beschermen binnen een systeem dat steeds veeleisender wordt,” zegt hij. Hoe ploegen die balans vinden, zal bepalen welke generatie straks het peloton leidt — en welke onderweg sneuvelt.