Transfer van Lenny Martínez: treffer of misser? | Fransman verbetert zijn klimvermogen, maar is een grote ronde een haalbare droom?

Frankrijks volgende grote hoop? Misschien past dat label niet meer bij Lenny Martínez, maar op eigen kracht groeit hij uit tot mythische rittenspecialist en een van de beste klimmers in het peloton. 2025 miste misschien zijn grootste doel, maar in zijn specialiteit zette hij duidelijke stappen vooruit.

We spreken niet over astronomische bedragen, maar naar verluidt kreeg hij een contract van €800.000 per jaar, meerdere keren meer dan bij Groupama. Als het om UAE, INEOS of Red Bull ging, was dit misschien geen headline, maar voor de meeste ploegen is het een serieuze investering, zeker in een renner die geen klassementsman, klassiekerspecialist, top-tijdrijder of sprinter is. Martínez is een langetermijnproject, maar ook meteen bruikbaar op korte termijn. Een driejarig contract onderstreepte dat beide partijen mikken op een langdurige samenwerking, ook al oogt de transfer op het eerste gezicht niet vanzelfsprekend.

Martínez deed vervolgens waar hij het best in is. Is hij een top-ronderenner? Nee. Maar dat hoeft ook niet: hij is een topklimmer, en dit jaar constanter. In Parijs-Nice leek een klassement haalbaar, maar in de winderige en natte zesde rit verloor hij veel tijd en op de slotdag toonde hij opnieuw zijn kwetsbaarheid. Elders? De Fransman won de ultrasteile aankomst in rit 5, werd vierde op La Loge des Gardes en was – hoewel de rit naar de vlucht ging – de tweede snelste op de klim naar Auron, samen in de aanval met een andere pure klimmer, Felix Gall.

Een week later werd hij vijfde in het eindklassement van de Volta a Catalunya, met twee vierde plaatsen in de bergritten, wat liet zien dat het klassement onder de juiste omstandigheden zijn prioriteit is. Ook in de klassiekers reed hij sterk: vierde in de Flèche Wallonne, verrassend gezien zijn postuur doorgaans minder floreert in koud en nat weer. Een week later werd hij tweede in de Tour de Romandie, won hij de koninginnenrit vóór João Almeida maar verloor het geel in de slottijdrit – waar hij ondanks zijn waarschijnlijk laagste gewicht in het peloton knap dertiende werd.

Martínez’ vertrouwde koersstijl ging door in het Critérium du Dauphiné: weinig zichtbaar en uit het klassement, maar op de slotdag sloeg hij toe. Hij zat in de vlucht en won op Mont-Cenis, als enige die de versnelling van Jonas Vingegaard van achteren kon weerstaan – Tadej Pogacar ging niet mee, anders had die zege op het spel gestaan.

In de Tour de France startte Martínez zonder klassementsambitie, een verstandig besluit. Volle focus op de bolletjestrui, met ritwinst als tweede doel. Uiteindelijk offerde hij volgens mij een reële kans op een ritzege op aan die KOM-jacht, omdat hij veel energie stak in momenten waarin een ritwinnaar normaal spaart. Maar tactisch klopte het: hij leek de trui te gaan pakken – een jaar na de onlogische lastminute-Tourselectie van Groupama-FDJ na het nieuws van zijn vertrek.

Martínez kreeg echter het lot dat tegenwoordig veel niet-klassementsrenners in de Tour treft. Hoeveel KOM-punten je ook jaagt, het systeem bevoordeelt de klassementsmannen zwaar.

Toch sloot de 22-jarige sterk af, met een derde plaats in de Giro dell’Emilia en winst in de Japan Cup. Daarmee bekroonde hij een aanpassingsjaar waarin hij een duidelijke kopman werd in zijn nieuwe ploeg. Hij nam de leiding in het bergklassement in rit 10, maar verloor die in rit 16 aan Tadej Pogacar. Uiteindelijk werd hij derde, achter Pogacar en Vingegaard. Geen van beiden reed echt op deze trui, en Pogacars beheerste aanpak toont dat het zelfs niet eens een bijdoel was. Martínez nam genoegen met plaats drie maar was op papier de beste pure KOM-jager. In een andere Grote Ronde had dezelfde strategie waarschijnlijk meer opgeleverd.

Martínez’ overstap naar Bahrain bevestigde zijn evolutie tot pure klimmer, een van de weinige ultralichte klimmers die op het hoogste niveau presteert. Richten op het Tour-klassement was niet realistisch en hoewel hij als klassementsrenner geen uitschieters toonde dit jaar, maken zijn zeges en sterke optredens het seizoen tot een succes en een duidelijke stap vooruit voor een renner van wie je makkelijk vergeet dat hij pas 22 is.