OPINIE | Krijgt Jonas Vingegaard onnodige kritiek?

Tadej Pogacar heeft net het misschien wel grootste seizoen in de wielergeschiedenis achter de rug, door de sport te domineren met overwinningen in monumenten, klassiekers en etappekoersen. Pogacars dominantie is ongeëvenaard in het moderne wielrennen en laat concurrenten in zijn kielzog achter.

Maar het is de moeite waard om te onthouden dat het slechts een jaar eerder Jonas Vingegaard was die Pogacar ontmantelde in de Tour de France van 2023, wat de vraag oproept: Wordt Jonas Vingegaard onnodig bekritiseerd, vooral in vergelijking met de Sloveense superster?

Het is logisch dat Vingegaard, als Pogacars naaste rivaal, regelmatig wordt vergeleken met de kopman van UAE Team Emirates. Per slot van rekening hebben ze flink met elkaar gestreden in de Tour de France, met Vingegaard als winnaar in zowel 2022 als 2023. Maar ondanks zijn ongelooflijke prestaties is de Deense renner het doelwit geweest van kritiek, vooral met betrekking tot zijn defensieve stijl van racen en zijn afwezigheid in de eendaagse wedstrijden waarin Pogacar het goed doet.

In een recente aflevering van The Move podcast besprak Johan Bruyneel de triomf van Pogacar in Lombardije en of het resultaat anders zou zijn geweest als Vingegaard aanwezig was geweest. "In Lombardije? Pfft nee," zei Bruyneel afwijzend. "Jonas zou maximaal bij Remco zijn geweest. Ik bedoel, ten eerste is hij geen eendagsrenner. Hij zou het kunnen zijn, vooral in dat soort wedstrijden, maar het lijkt erop dat hij geen interesse heeft."

Bruyneel's commentaar weerspiegelt een veelgehoorde kritiek op de renner, dat hij niet zo veelzijdig is als Pogacar. De Sloveense renner heeft bewezen dat hij kan winnen in verschillende soorten koersen, terwijl Vingegaard zich voornamelijk richt op rondes. Hoewel dit verschil in stijl kan worden gezien als een minpunt, is het belangrijk om te erkennen dat Vingegaard zijn gespecialiseerde vaardigheden heeft gebruikt om Pogacar consequent te verslaan in de meest prestigieuze wedstrijd van allemaal, de Tour de France.

In dezelfde podcast werd opgemerkt dat de afwezigheid van Vingegaard in het laatste seizoen ook te maken heeft met zijn persoonlijke leven, omdat de Deense renner onlangs een nieuw kind verwelkomde in zijn gezin. "Ja, maar een kind krijgen is niet echt een reden om je seizoen te beëindigen", reageerde Bruyneel. "Ik bedoel, na de Tour de France won hij de Ronde van Polen. Hij won geen enkele etappe, maar wel het eindklassement. Maar hij heeft zijn seizoen vroegtijdig afgebroken."

Er zit een kern van waarheid in het idee dat zijn seizoen eerder eindigde dan verwacht, maar dit gaat voorbij aan het feit dat zijn Tour de France-prestaties niets spectaculair zijn geweest. Per slot van rekening was het Vingegaard die de perceptie van de onoverwinnelijkheid van Pogacar in de Tour de France 2022 aan diggelen sloeg met een masterclass op de Col du Granon die de wielerwereld versteld deed staan.

Vóór de Tour van 2022 werd Pogacar gezien als bijna onverslaanbaar. Dat veranderde toen Vingegaard aanviel op de machtige Col du Granon (11,28 km,9,20%) met nog 4 kilometer te gaan, Pogacar kraakte, en de gele trui greep. Dit moment was cruciaal in de ommekeer van de rivaliteit tussen de twee renners en liet zien dat Pogacar toch niet onaantastbaar was.

In de Tour van 2023 bracht de Deen zijn dominantie naar een ander niveau. De langverwachte individuele tijdrit op etappe 16 moest een beslissende strijd worden tussen de twee rivalen, maar het was Vingegaard die als duidelijke winnaar uit de bus kwam. Pogacar was de snelste bij de eerste tijdcontrole, maar Vingegaard was 16 seconden sneller en zette daarmee de toon voor wat een verwoestende prestatie zou worden.

Bij de tweede tijdscontrole had Vingegaard zijn voorsprong op Pogacar met 31 seconden vergroot. Hij koos ervoor om niet van fiets te wisselen en zijn voorsprong verder uit te bouwen. Het niet aflatende tempo van de Deense renner zorgde ervoor dat hij de tijdrit finishte met een voorsprong van 1:38 op Pogacar, een verbazingwekkende marge die zijn tweede Tour de France-titel op rij bijna bezegelde.

De dag erna kraakte Vingegaard Pogacar verder op de hellingen van de Col de la Loze, waarmee hij zijn plaats als dominante figuur in de Tour verstevigde. De agressieve en explosieve stijl van Pogacar mocht dan de fans hebben geboeid, het was de methodische en gedisciplineerde aanpak van Vingegaard die hem de overwinning opleverde in de meest prestigieuze wedstrijd van de sport. Zonder Vingegaard in beeld had Pogacars dominantie in 2024 nog eentoniger kunnen zijn voor fans die gewend zijn geraakt aan zijn manier van winnen.

Een van de meest memorabele momenten van de Tour 2024 was te zien in etappe 11, waar Vingegaard de Sloveen aftroefde in een zeldzame nek-aan-nek nederlaag voor de Sloveen. De twee renners, de beste klimmers ter wereld, gingen tot het uiterste in het Centraal Massief, wat een van de spannendste confrontaties van dit seizoen opleverde. Uiteindelijk was het Vingegaard die als eerste over de finish kwam en Pogacar een zeldzame nederlaag bezorgde in wat anders een perfect seizoen voor hem was geweest.

Dus ja, Pogacar domineert op dit moment. Maar dat kan heel snel veranderen.

Terwijl de wielerwereld naar de toekomst kijkt, doen er al speculaties de ronde over Vingegaards plannen voor 2025. Berichten uit de Italiaanse media suggereren dat Vingegaard een poging zou kunnen wagen om de Giro-Tour dubbel te rijden, in navolging van Pogacar's streven naar glorie. Maar de vraag blijft: Moet Vingegaard het schema van Pogacar kopiëren of moet hij zich blijven richten op zijn sterke punten?

Natuurlijk zouden wielerfans graag Vingegaard en Pogacar zo vaak mogelijk tegenover elkaar zien staan, maar de realiteit is dat Vingegaards beste wapen tegen Pogacar zijn unieke stijl is. Terwijl de explosieve aanvallen van Pogacar vaak de krantenkoppen stelen, is het Vingegaards vermogen om zijn rivalen te verslaan op de lange, hooggelegen beklimmingen die hem de overhand hebben gegeven in de Tour de France.

Pogacar is een showman, een rijder die gedijt op mooie aanvallen en interacties met pers en publiek. Vingegaard daarentegen is meer terughoudend, gefocust op zijn berekende benadering van koersen. Daar is niets mis mee, in feite is dat precies wat hem in staat heeft gesteld om Pogacar te verslaan op het grootste podium van de sport.

De kritiek op Vingegaard dat hij een defensieve renner is, of dat hij niet meedoet aan eendaagse wedstrijden, zoals Pogacar is misschien ongegrond. Hoewel het spannend zou zijn om hem te zien rijden in de klassiekers of monumenten, heeft Vingegaard al bewezen dat hij kan presteren wanneer het er echt toe doet. Zijn succes in de Tour de France in 2022 en 2023 laat zien dat hij een blauwdruk heeft gevonden die werkt, en misschien moet hij zich daaraan houden.

Als Vingegaard een poging waagt voor de dubbel Giro-Tour, dan moet dat zijn omdat hij dat wil en niet omdat hij de noodzaak voelt om Pogacar na te doen. Zijn prestaties spreken al voor zich en hij hoeft zijn stijl niet aan te passen om critici tevreden te stellen of de gevarieerde overwinningen van Pogacar na te jagen. Jonas Vingegaard is een kampioen op zich en dat moet de wielerwereld onthouden.

Jonas Vingegaard heeft misschien niet dezelfde flamboyante stijl als Tadej Pogacar, maar zijn aanpak is net zo effectief gebleken in de grootste koersen. De kritiek die hij krijgt komt misschien voort uit de natuurlijke wens om hem in elke koers kop aan kop te zien gaan met Pogacar, maar Vingegaard heeft laten zien dat er meer dan één manier is om de top van de sport te bereiken. In plaats van iemand te willen zijn die hij niet is, zou Vingegaard zijn sterke punten moeten blijven omarmen. Die hebben hem tenslotte al twee keer naar de top van de Tour de France gebracht.