OPINIE: De beslissing van Primoz Roglic om de Giro d'Italia te rijden laat zien dat hij er vrede mee heeft dat hij nooit de Tour de France zal winnen

Weinig renners in de wielergeschiedenis hebben zo vaak veerkracht getoond na tegenslag als Primoz Roglic. De Sloveense ex-skispringer heeft een opmerkelijke transformatie doorgemaakt: van de winterhellingen van zijn thuisland naar het hoogste podium van grote wielerrondes. Zijn carrière leest als een modern wielersprookje, met vier Vuelta a Espana-titels, een eindzege in de Giro d’Italia en een indrukwekkende reeks prestigieuze zeges. Toch is er één opvallend gemis in zijn indrukwekkende palmares: de Tour de France.

Jarenlang werd Roglic achtervolgd door pech, blessures en valpartijen die hem telkens opnieuw dwongen de ultieme prijs uit zijn handen te zien glippen. In 2024 volgde opnieuw een zware teleurstelling toen een val hem vroegtijdig uit de Tour dwong. Met de recente aankondiging dat hij in 2025 zowel de Giro d’Italia als de Tour de France zal rijden, lijkt Roglic nu vrede te hebben met de gedachte dat de gele trui misschien altijd buiten bereik zal blijven. Bron: CyclingUpToDate.

Lees ook

Ploegmanager onthult reden achter opgave van Eli Iserbyt in World Cup Namur: "Het is een vervelende blessure"

Ongelukkige relatie met de Tour de France

Voor veel wielerfans zal de naam Primoz Roglic altijd onlosmakelijk verbonden blijven met de dramatische Tour de France van 2020. Die editie ging niet alleen de geschiedenisboeken in, maar leverde ook een van de meest hartverscheurende finales op in de sportwereld. Roglic, rijdend voor Team Jumbo-Visma, leek op weg naar zijn eerste gele trui. Hij had een groot deel van de wedstrijd overtuigend aan de leiding gereden, gesteund door een ijzersterk team dat het peloton met precisie controleerde. Met een comfortabele voorsprong begon hij aan de beslissende tijdrit op de voorlaatste dag van de koers.

Maar wielrennen, zoals het leven, is zelden te voorspellen. Zijn jonge Sloveense landgenoot Tadej Pogacar reed de tijdrit van zijn leven op La Planche des Belles Filles. Met een fenomenale prestatie overbrugde Pogacar een achterstand van 57 seconden en pakte hij de gele trui op het allerlaatste moment. Roglic, zichtbaar aangeslagen en verslagen, moest machteloos toekijken hoe zijn droom uit elkaar spatte.

Het verlies op zich was al pijnlijk, maar de manier waarop het gebeurde maakte het des te schrijnender. Roglic had een vrijwel perfecte koers gereden, zijn krachten met militaire precisie verdeeld en vertrouwd op zijn dominante ploeg om hem veilig naar Parijs te loodsen. Maar één mindere dag, één vernietigende tijdrit, bleek genoeg om alles te verliezen. Het beeld van Roglic, gehurkt en uitgeput na de finish, staat nog steeds symbool voor de wreedheid van topsport: een wereld waarin zelfs de kleinste misstap fatale gevolgen kan hebben.

Het is van groot belang om de uitzonderlijke talenten van Roglic te erkennen. Zijn opmerkelijke transformatie van schansspringer naar topwielrenner getuigt niet alleen van zijn natuurlijke atletische gaven, maar ook van zijn ongekende werkethiek. Weinig renners in de geschiedenis hebben Grote Rondes zo consistent gewonnen als hij. Zijn vier Vuelta-titels, waaronder de recente overwinning in 2024 met Red Bull - Bora - Hansgrohe, plaatsen hem in het rijtje van de legendes van de sport. Voeg daar zijn Giro-overwinning in 2023 aan toe, waarin hij zijn persoonlijke demonen overwon en een technische tegenslag trotseerde om op de Monte Lussari de zege te behalen in een tijdrit op de laatste dag, en het is duidelijk dat Roglic weinig meer te bewijzen heeft.

Hoewel Roglic zijn prestaties en erkenning tot de absolute top behoren, zal zijn carrière altijd in de schaduw staan van die van zijn rivalen van deze generatie: Tadej Pogacar en Jonas Vingegaard. Beide renners hebben meerdere Tour de France-titels op hun naam staan, en hun successen hebben de Sloveen in veel opzichten overschaduwd. Dit is echter niet te wijten aan een gebrek aan talent, maar aan de omstandigheden. In een ander tijdperk had Roglic misschien wel de onbetwiste dominante kracht in de wielersport kunnen zijn. Helaas heeft hij de pech gehad om het op te nemen tegen twee van de grootste talenten die de sport ooit heeft gekend.

Lees ook

Tom Pidcock aangespoord om "na te denken over wat Mathieu van der Poel deed met Alpecin-Deceuninck" na transfer naar Q36.5

Waarom de Giro en de Tour?

De beslissing van Primoz Roglic om zich in 2025 te richten op de Giro & Tour roept interessante vragen op. Hoewel Roglic het winnen van de Tour niet heeft uitgesloten, lijkt zijn focus op de Giro te suggereren dat hij daar een meer realistische weg naar succes ziet, vooral als Tadej Pogcar besluit niet deel te nemen. Hoewel Roglic ongetwijfeld droomt van het evenaren van Pogacar door beide Grote Rondes in hetzelfde seizoen te winnen, lijkt zijn keuze om het seizoen te beginnen in de Giro weloverwogen en strategisch.

"Ik vind winnen altijd leuk. Ik kijk uit naar het volgende seizoen, waarin ik mezelf op bepaalde vlakken wil verbeteren. Ik moet mezelf blijven ontwikkelen en als team proberen te evolueren. Er blijven uitdagingen die mij blijven aanspreken, en een daarvan kan zijn om de Tour de France te winnen. Ik zou kunnen zeggen dat ik hem graag wil winnen, maar zelfs als dat niet lukt, zal mijn palmares nog steeds indrukwekkend zijn."

Primoz Roglic moest de Tour de France van 2024 wederom verlaten door valpartijen

Met vier Vuelta-titels en een overwinning in de Giro d'Italia op zijn naam, behoort Roglic tot de beste renners van zijn generatie. De Giro, vaak minder voorspelbaar en soms iets minder competitief dan de Tour, biedt hem een uitstekende kans om nog een grote titel te veroveren en zijn tweede roze trui in ontvangst te nemen. Tegelijkertijd toont zijn deelname aan de Tour aan dat hij de ultieme uitdaging niet uit de weg gaat en zich nog steeds wil meten met de allerbesten, zoals hij dit jaar bewees door zowel de Dauphiné als de Vuelta te winnen.

Als er één factor is die zijn Tour-ambities heeft belemmerd, dan zijn het wel Tadej Pogacar en Jonas Vingegaard. De opkomst van Pogacar als een van de meest dominante figuren in het wielrennen van de afgelopen jaren heeft Roglic in 2020 van de troon gestoten. Ondertussen heeft Vingegaard, de voormalige ploeggenoot van Roglic bij Jumbo-Visma, zichzelf bewezen als de enige renner die in staat is om Pogacar consequent uit te dagen in de Tour. In 2022 verdrong Vingegaard Roglic zelfs als kopman bij Visma.

Voor Roglic lijkt het vooruitzicht om beide renners in één Tour de France te verslaan een ontmoedigende, zo niet onmogelijke taak. De afgelopen jaren zijn de Tour vrijwel volledig gedomineerd door de tweestrijd tussen Pogacar en Vingegaard, met Remco Evenepoel als de meest serieuze kandidaat om deze hegemonie te doorbreken. Op 35-jarige leeftijd heeft Roglic misschien niet langer de tijd aan zijn zijde.

Bepaalt 2020 de carrière van Roglic?

De vraag blijft: zal de Tour de France van 2020 altijd het bepalende moment zijn in de carrière van Roglic? Het is een complexe vraag om te beantwoorden. Aan de ene kant markeerde die nederlaag een cruciaal keerpunt in zijn carrière, waarbij zowel zijn uitzonderlijke talent als zijn kwetsbaarheid zichtbaar werden. Aan de andere kant is het antwoord een definitief nee. Roglic heeft meer bereikt dan de meeste profrenners ooit zouden durven dromen, en het zou onterecht zijn om hem te reduceren tot die dramatische dag op etappe 20 van de Tour van 2020.

Uiteindelijk weerspiegelt de keuze van Roglic om in 2025 de Giro te rijden een dieper inzicht: hij is tevreden met wat hij heeft bereikt. Zijn uitspraak "mijn palmares zal goed zijn als ik de Tour uiteindelijk niet win" spreekt voor zich. De Sloveen heeft vrede gevonden met zijn plaats in de wielersport en lijkt net zoveel waarde te hechten aan de reis als aan de uiteindelijke bestemming.

Roglic heeft bijna alles gewonnen wat er te winnen valt in het wielrennen, en zijn vermogen om zichzelf keer op keer op te richten en zich verder te ontwikkelen, heeft hem bijna tien jaar aan de top van de sport gehouden. Hoewel de gele trui misschien buiten bereik blijft, is zijn nalatenschap in de wielergeschiedenis inmiddels onbetwist.

Lees ook

Tibor Del Grosso blikt terug op eerste weekend in de regenboogtrui: "Ik hoop tussen de elites een stapje te maken"