Na Kristoff en Démare valt opnieuw een sprintgrootheid weg – Elia Viviani stopt na 16 seizoenen op topsnelheid

De jaren 2010 waren het toneel van een generatie grote sprinters, van wie velen tot ver in de jaren 2020 actief bleven in het profpeloton — op zoek naar extra zeges, een comeback of een laatste mijlpaal om een indrukwekkende loopbaan af te ronden. Elia Viviani voegt zich nu bij die groep snelle mannen die in 2025 hun wielen aan de haak hangen.

Alexander Kristoff beëindigde onlangs zijn carrière na de Tour de Langkawi, maar ook deze winter neemt het peloton afscheid van enkele voormalige topsprinters zoals Arnaud Démare en Giacomo Nizzolo — vier renners die de sprintjaren van de jaren 2010 hebben bepaald. Samen verzamelden ze talloze Grand Tour-etappezeges, puntenklassementen en zelfs verschillende Monumenten. Maar met de komst van een nieuwe generatie sprinters, die beschikken over een bijna bovenmenselijk vermogen, kunnen enkel zij die zich blijven aanpassen en intrinsiek gemotiveerd blijven, nog presteren op het niveau van tien jaar geleden.

Viviani kondigde vrijdagochtend aan te stoppen met het profwielrennen. De beslissing komt niet onverwacht: de 36-jarige Italiaan had de laatste seizoenen al een andere koers ingezet, met meer nadruk op de baan dan op de weg, waar zijn optredens vooral als aanvulling dienden op zijn nog steeds sterke prestaties op de piste. Afgelopen winter overwoog hij al zijn afscheid, toen zijn contract bij INEOS Grenadiers niet werd verlengd en hij zonder team zat tot eind februari — tot Lotto–Dstny hem een nieuwe kans bood.

De samenwerking, hoewel van korte duur, leverde alsnog succes op. Viviani won een rit in de Ronde van Turkije en kwam tijdens de Vuelta a España dicht bij een massasprintzege — in etappe 8 werd hij echter gedeclasseerd nadat hij als tweede over de streep was gekomen. Zijn laatste wegwedstrijd rijdt hij in de Giro del Veneto, waarna hij nog deelneemt aan de wereldkampioenschappen baanwielrennen.

Hoe de laatste jaren van zijn loopbaan ook zijn verlopen, het verleden van de Italiaanse sprinter blijft onuitwisbaar. Met 90 UCI-zeges op zijn palmares behoort Viviani tot de meest succesvolle sprinters van het moderne wielrennen. Hij is bovendien een van de weinige renners die etappes won in alle drie de Grote Rondes — een prestatie die hij voltooide na zijn ritzege in de Tour de France van 2019, een doel dat slechts enkele van zijn generatiegenoten bereikten.

Viviani begon zijn carrière in 2010 bij Liquigas–Doimo, naast Peter Sagan, verhuisde in 2013 naar Cannondale (nu EF Education), reed vervolgens voor Team Sky (2015–2017), Quick-Step (2018–2019), Cofidis (2020–2021), keerde terug naar INEOS (2022–2024) en sloot af bij Lotto–Dstny in 2025 — zijn eerste ploeg buiten de WorldTour.

Tijdens zijn periode bij Quick-Step in 2018 en 2019 was Viviani wellicht de meest succesvolle sprinter van het peloton. Hij boekte zeges in alle Grote Rondes, won het Europees kampioenschap, de Hamburg Cyclassics, de Cadel Evans Great Ocean Road Race, de Classic Brugge–De Panne en talloze andere koersen onderweg.

Sinds zijn overstap naar Cofidis verdween zijn naam wat uit de grote massasprints, maar op de baan bleef hij prijzen verzamelen. Daar veroverde hij wereld- en Europese titels, en bekroonde hij zijn carrière met olympisch goud in het omnium op de Spelen van Rio 2016.