“Ik was mentaal op”: hoe Pavel Sivakov ontsnapte aan de druk van INEOS en rust vond bij UAE

Pavel Sivakov is nooit iemand geweest die moeilijke vragen over zichzelf uit de weg gaat. De Fransman werd ooit gezien als een toekomstige Grand Tour-winnaar, maar zijn loopbaan verliep anders — complexer, dieper, en volgens hemzelf: betekenisvoller.

In een uitgebreid seizoensgesprek met Cycling News keek Sivakov terug op zijn ontwikkeling: van veelbelovend kopman bij INEOS Grenadiers tot vaste luitenant van Tadej Pogačar bij UAE Team Emirates - XRG. De overstap, zegt hij, gaf hem iets dat hij bij INEOS dreigde kwijt te raken: balans en zelfvertrouwen.

Zijn zelfanalyse is opvallend eerlijk. Het seizoen 2019 leek zijn doorbraak: winst in de Tour of the Alps en de Ronde van Polen, plus een negende plaats in de Giro d’Italia. Op 22-jarige leeftijd leek hij klaar voor het grote werk. Wat volgde, was echter een harde leerschool in prestatiedruk en perfectionisme.

“2019 was mijn grote jaar, maar daarna stokte mijn ontwikkeling,” zegt Sivakov. “Ik legde te veel druk op mezelf, probeerde alles perfect te doen. Ik luisterde niet genoeg naar mijn lichaam en volgde blind de trainingsplannen van mijn coach.”

Zoals zovele renners binnen de Sky- en INEOS-structuur raakte hij verstrikt in de obsessieve trainingscultuur van het team. “Ik zag Geraint Thomas en Chris Froome steeds meer trainen, en ik wilde hetzelfde. Dan raak je gestrest, je traint te veel, je eet te veel, je crasht te vaak — het wordt een vicieuze cirkel.”

Hij lacht even. “Misschien komt dat deels uit mijn achtergrond — mijn ouders, de Sovjetmentaliteit. Daar leer je: zelfs als je kapot bent, blijf je trainen.”

De overstap naar UAE Team Emirates - XRG in 2024 betekende voor Sivakov meer dan enkel van trui wisselen. Het was een breuk met die oude aanpak. De losse, intuïtieve stijl van Pogacar bleek een openbaring. “Tadej blijft kalm, hij maakt zich niet druk om details. Ik was het tegenovergestelde: ik maakte me overal zorgen over. Dat vrat energie,” vertelt Sivakov. “Bij UAE heb ik geleerd om het werk te doen, maar ook los te laten.”

Zijn eerste seizoen in het wit-rood van UAE verliep niet vlekkeloos. Na winst in de Ruta del Sol (Vuelta a Andalucía) volgden ziekte en tegenslag in Parijs-Nice, Catalonië en zelfs de Tour. Toch toonde hij bij vlagen het talent dat hem ooit tot een van de grootste beloften maakte. “De Tour was zwaar. Ik wilde er staan voor de jongens, maar ik werd al op de eerste klim gelost. Dat was frustrerend, want ik weet dat ik beter kan. Toch voelde het bijzonder om weer deel uit te maken van een ploeg die Parijs haalde en de Tour won. Dat schept een band.”

Ondanks zijn vaste rol als helper blijft Sivakov hongerig. Op zijn 28e gelooft hij dat zijn beste jaren nog voor hem liggen. “Ik ga elk jaar vooruit. Mijn cijfers worden beter, ik ben mentaal sterker. Ik werk graag voor Tadej, maar ik wil ook zelf winnen — aanvallen, koers maken. Dat blijft mijn drijfveer.”

Sivakov lijkt eindelijk in het reine met zichzelf en met het grillige pad dat profwielrennen kan zijn. In de schaduw van Pogacar heeft hij opnieuw zijn eigen licht gevonden — rustiger, maar niet minder fel.