"Ik merk het aan onze ploeg met Jonas Vingegaard en ook Wout van Aert" - Robert Gesink ziet nieuwe generatie veel meer genieten van het wielrennen

In 2024 begint Robert Gesink aan zijn 18e en laatste seizoen in het profpeloton. Na zo'n lange tijd op topniveau te hebben gereden, wil de 37-jarige genieten van dit laatste jaar.

"Je wilt niet te lang doorgaan", zegt de Team Visma | Lease a Bike-renner in een open en eerlijk interview met De Telegraaf. "Je komt op een punt dat je misschien wel minder liefhebber wordt van het koersen, maar meer van het fietsen op zich. Dan slaat de balans door naar de andere kant. Op een gegeven moment merk je dat. Bijvoorbeeld als je weer op het vliegveld loopt om naar de volgende wedstrijd te reizen, terwijl je familie op vakantie gaat. Ik wil vooral meer thuis zijn, meer vrijheid hebben en een andere manier van fietsen ervaren."

Gedurende zijn langdurige en veelzijdige carrière bij Team Visma | Lease a Bike, in de verschillende gedaanten van het team, heeft Gesink zich ontwikkeld van klassementsrenner tot super-domestique en uiteindelijk tot een ervaren kopman. "De stress die komt kijken bij die verantwoordelijkheid als klassementsrenner was niet altijd leuk," herinnert hij zich. Gesink zijn beste Grand Tour finish kwam in de Tour de France van 2010 toen hij net naast het podium eindigde als 4e.

"Hoewel er ook stress is als je in de Vuelta a Espana in dienst van drie kopmannen rijdt. Misschien op een andere manier, maar dan moet je het niet verpesten", vervolgt hij. "Je ziet wel een nieuwe generatie renners die er op een andere manier mee om lijken te gaan. Ik merk het in onze ploeg met Jonas Vingegaard en ook Wout van Aert. Kijk ook naar Tadej Pogacar. Hij geniet, speelt soms lijkt het wel. Dat is mooi om te zien."

Op de vraag om een favoriete herinnering uit zijn carrière te kiezen, kan Gesink niet één specifiek moment benoemen. "Er zijn zoveel mooie momenten die op hun eigen manier speciaal zijn. Overwinningen met de ploeg, maar ook overwinningen die ik zelf heb behaald," zegt hij. "Het mooie leven dat je hebt als profwielrenner. Er zijn veel dingen waar ik trots op ben, zoals mijn doorzettingsvermogen. Ik ben elke keer teruggekeerd naar het hoogste niveau als het misging."

"Maar iedereen maakt dingen mee in zijn leven. Voor mij is het volledig blootgelegd en voor anderen misschien minder", besluit hij, waarbij hij opmerkt dat hij, net als elke wielrenner, genoeg blessures en worstelingen heeft gehad. "Er is geen schaal van 1 tot 10 voor ellende. Als je je knie stoot en niet kunt starten in een wedstrijd waar je hard voor hebt gewerkt, is dat ook ellendig. Of een coronabesmetting, waardoor je lange tijd niet kunt racen en dus misschien geen contract meer krijgt. Iedereen heeft zijn eigen verhaal en het ene is spectaculairder dan het andere."