"Hij kon niet meer winnen, maar hij won toch" - Amstel-directeur herinnert zich de overwinning van Mathieu van der Poel als het meest iconische moment van de afgelopen drie decennia

De Amstel Gold Race viert dit jaar haar 59e editie en blijft, ondanks obstakels en stormen, fier overeind als hét wielermonument van Nederland. Dat de race vandaag de dag nog steeds bestaat – en bloeit – is in grote mate te danken aan één man: Leo van Vliet. Al sinds 1995 staat de voormalig profrenner aan het roer van Nederlands grootste wielerwedstrijd. Dertig jaar lang trotseerde hij elk denkbaar obstakel, van vulkanen en virussen tot bestuurlijke halsstarrigheid. Altijd met dezelfde instelling: “Ik denk niet in problemen, maar in oplossingen.”

In een interview met De Telegraaf blikt Van Vliet terug op enkele roerige hoofdstukken uit zijn lange loopbaan als koersdirecteur. “Er was geen luchtverkeer mogelijk, maar we moesten toch een helikopter de lucht in sturen voor de race,” vertelt hij over de editie van 2010, toen een aswolk door een vulkaanuitbarsting in IJsland het Europese luchtruim lamlegde. “We hadden een strakblauwe lucht, maar we mochten niet vliegen. Tot ik belde met de vader van de minister van Verkeer – die reed zelf de toerversie. Drie uur later was het geregeld.”

Ook de coronapandemie vormde een zware beproeving. En alsof dat niet genoeg was, besloot de gemeente Vaals – cruciale partner in het parcours – ineens dwars te gaan liggen. “Zonder toerversie komen ook de wedstrijden op zondag in gevaar,” legt Van Vliet uit. “Dat zou 20 miljoen euro economische impact schelen voor de regio en inkomsten kosten voor verenigingen en vrijwilligers. Ze kwamen met verkeerde cijfers, maar ik kon die weerleggen. Uiteindelijk kwam Vaals tot inkeer.”

Toch waren er ook tal van hoogtepunten. Momenten die Van Vliet, en de wielerwereld, nooit zullen vergeten. Zoals dat ene onwaarschijnlijke huzarenstukje van Mathieu van der Poel in 2019. “Hij kon niet meer winnen, maar won toch,” zegt Van Vliet, nog altijd met kippenvel. “Met nog drie kilometer te gaan was het verschil met Alaphilippe en Fuglsang meer dan een minuut. Maar Mathieu dichtte dat gat alsof hij vier knechten in zijn wiel had.”

Beelden die wereldwijd viraal gingen en die Van Vliet zichtbaar raken. “Dat was echt legendarisch,” zegt hij, terwijl hij tijdens het interview met tranen in zijn ogen terugdenkt aan dat moment. Volgend jaar geeft hij het stokje door, maar zijn stempel op de koers is onuitwisbaar.

De koers bleef, dankzij zijn vasthoudendheid, karakter én liefde voor het vak, behouden voor Nederland. En voor de wielersport.