Tom Pidcock transfer: Hit of miss? | De Brit neemt afstand van INEOS en de WorldTour en hervindt zijn beste vorm.

De transfer van het seizoen? Vrijwel zeker. Toen Tom Pidcock vorige winter de luxe van INEOS Grenadiers verruilde voor het bescheiden Q36.5 Pro Cycling Team, fronste het hele peloton de wenkbrauwen. Een jaar later blijkt het een meesterzet: de Brit herontdekte zichzelf, herwon zijn plezier én klom op het podium van de Vuelta a España.

Pidcock’s vertrek bij INEOS kwam onverwacht. De Brit, Olympisch kampioen mountainbike in Tokio 2021 én Parijs 2024, had alles om de uithangfiguur van het Britse superteam te worden. Hij won prestigieuze koersen als Strade Bianche, Amstel Gold Race en een spectaculaire etappe op Alpe d’Huez in 2022. Maar ondanks die successen bleef de volgende stap uit.

Bij INEOS botste hij tegen interne hiërarchie en een gebrek aan duidelijkheid over zijn rol. Zijn pogingen om zich te ontwikkelen tot klassementsrenner strandden telkens. Toen hij in de Tour de France 2025 vroegtijdig afstapte en later uit de selectie voor Il Lombardia werd geschrapt, leek het huwelijk definitief voorbij.

“Ik wist van niets,” schreef Pidcock destijds op Instagram. De toon was gezet: de scheiding kwam abrupt en pijnlijk. In december volgde de verrassende aankondiging: Pidcock tekende een driejarig contract bij het Zwitserse Q36.5 Pro Cycling Team. Op papier een stap terug, maar mét ruimte om opnieuw te beginnen.

Zijn seizoen begon bescheiden, maar doeltreffend. In de AlUla Tour won Pidcock twee heuvelritten én het eindklassement — zijn eerste etappekoers ooit. Vervolgens pakte hij een ritzege en derde plek in het klassement van de Vuelta a Andalucía.

Die vroege successen gaven vertrouwen. In maart volgden een indrukwekkende tweede plaats in Strade Bianche, zesde in Tirreno–Adriatico, derde in Flèche Wallonne en top-tienplaatsen in Amstel Gold Race en Luik-Bastenaken-Luik. Het bewijs: Pidcock was niet van de radar verdwenen — hij had alleen lucht nodig.

Zijn eerste grote test met Q36.5 kwam in de Giro d’Italia. Zonder hoogtestage en met een lang voorjaar in de benen, koos Pidcock toch voor het klassement. Dat bleek te ambitieus: hij finishte 16e en ging tegen de vlakte in de grindetappe, waar hij favoriet was.

“Misschien had ik voor etappes moeten gaan,” gaf hij later toe. Toch vormde de Giro een kantelpunt — niet qua resultaat, maar qua inzicht.

Na een rustperiode in de zomer stond een andere Pidcock aan het vertrek van de Vuelta a España. Goed voorbereid, fris in het hoofd, scherp in de benen. Al in etappe 9, op de klim naar Valdezcaray, klom hij mee met João Almeida en Jonas Vingegaard. Een week later was hij de sterkste in een door demonstranten geneutraliseerde etappe in Bilbao. Vanaf dat moment reed Pidcock alsof hij eindelijk vrij was. Hij hield stand op de Angliru, La Farrapona en Bola del Mundo, en eindigde derde in het eindklassement — zijn eerste podium in een Grote Ronde.

Het najaar bevestigde zijn constante lijn: tweede in de Giro dell’Emilia, zesde in Il Lombardia, tiende op het WK op de weg in Kigali en zilver op het WK gravel in Limburg. Pidcock sloot 2025 af als een renner die opnieuw plezier vond in de sport — en eindelijk waarmaakt wat hij al jaren belooft: een unieke allrounder die kan winnen op elk terrein.

Van een conflictueus afscheid tot een herboren seizoen — Pidcock bewees dat soms een stap terug de enige manier is om weer vooruit te gaan. In één jaar tijd transformeerde hij van teleurgesteld talent tot Grand Tour-podiumklant. Zijn overstap naar Q36.5 leek aanvankelijk roekeloos. Nu voelt het als de slimste beslissing van zijn carrière.