Demi Vollering transfer: Hot of Flop? | FDJ-renster wint maar slaagt er niet in Tour de France Femmes te winnen

Na jaren van dominantie bij SD Worx – ProTime leek het vertrek van Demi Vollering eind 2024 de fundering van het vrouwenwielrennen te doen trillen. De Nederlandse had zich daar ontwikkeld tot het gezicht van het moderne klim- en etappewielrennen, maar in een ploeg vol sterren was de strijd om het leiderschap nooit ver weg. Met haar overstap naar FDJ–Suez wilde Vollering één ding: volledige vrijheid. De vraag was alleen of ze die vrijheid ook kon omzetten in succes.

Vollering kwam in 2021 bij SD Worx, na twee seizoenen volbelovende resultaten. De overstap bleek meteen een schot in de roos. Ze won Luik–Bastenaken–Luik, La Course, de Women’s Tour, later ook de Tour de France Femmes, Itzulia Women, La Vuelta Femenina, tweemaal Strade Bianche – en dat is nog maar een greep uit haar erelijst. In haar klimdiscipline groeide ze uit tot de referentie van het vrouwenpeloton, terwijl ploeggenoten Lorena Wiebes en Lotte Kopecky respectievelijk sprint- en klassiekerspecialist waren.

Toch wrong er iets. In een team vol winnaars bleek het niet altijd mogelijk om iedereen tegelijk tevreden te houden. De Tour de France Femmes van 2024 werd het breekpunt. Vollering, toen nog titelverdedigster, reed in het geel maar kwam ten val in de slotkilometers van de vijfde etappe. Ze brak haar stuitje, maar reed dapper verder. Wat daarna volgde, werd exemplarisch voor de spanningen binnen het team.

Hoewel drie ploeggenoten nog bij haar waren, bleef Vollering uiteindelijk geïsoleerd achter op het vlakke stuk naar Amnéville, terwijl Wiebes en Vas in het peloton bleven meespurten. Vas won de rit, maar Vollering verloor 1’47” en daarmee ook haar klassement. Ze zou de Tour uiteindelijk met slechts vier seconden verliezen van Katarzyna Niewiadoma – seconden die wellicht te vermijden waren geweest als de ploeg op dat cruciale moment achter haar had gestaan.

Na die zomer was het duidelijk: Vollering wilde volledige zeggenschap over haar koers. FDJ–Suez bood dat, samen met merken als Specialized en Nike, en een sterke Franse kern rond Juliette Labous, Évita Muzic en Elise Chabbey. Het werd een driejarig project, gebouwd rond één duidelijke kopvrouw.

De start was aarzelend, maar ze opende het voorjaar met winst in Strade Bianche. Daarna volgden sterke prestaties in de etappekoersen: winst in La Vuelta Femenina, Itzulia Women en de Volta a Catalunya. Enkel in de Tour de Suisse Women moest ze buigen voor haar oude ploeggenote Marlen Reusser.

In 2025 wilde Vollering revanche nemen. De omstandigheden leken gunstig: Reusser en Elisa Longo Borghini vielen vroeg uit, Kopecky miste vorm. Maar er dook nieuw geweld op: Sarah Gigante en een herboren Pauline Ferrand-Prévot.

Op de koninginnenrit naar de Col de la Madeleine bleek Vollering niet opgewassen tegen Ferrand-Prévot, die meer dan drie minuten pakte. In de afsluitende etappe vocht de Nederlandse nog terug naar de tweede plaats, geholpen door Gigante’s mindere afdaling, maar de kloof bleef groot. Tweede in Parijs — goed, maar niet goed genoeg.

Ook op het WK in Kigali kon Vollering niet de doorbraak forceren. De koers viel stil tussen de favorieten en Magdeleine Vallière greep haar kans. Vollering moest tevreden zijn met een zevende plek.

Maar aan het einde van het seizoen sloeg ze nog één keer toe. In de Europese kampioenschappen in de Drôme-Ardèche reed ze solo naar goud met een lange aanval in de stijl van Pogačar. Geen Tour, geen regenboogtrui – maar wel een titel die haar jaar kleur gaf. Vollering bleef het hele seizoen constant: van februari tot oktober op topniveau, bijna altijd in de top vijf, en met het hoogste aantal UCI-punten van alle rensters.

Het is moeilijk om de overstap anders dan succesvol te noemen: Vollering bevestigde haar status als wereldtop, vond haar eigen ploegstructuur en bleef winnen. Toch knaagt er iets. In de twee koersen die het meest tellen – de Tour en het WK – kwam ze tekort. Misschien is dat geen tekortkoming, maar gewoon de volgende stap in een carrière die al uitzonderlijk is. Demi Vollering heeft bewezen dat ze ook buiten de veilige haven van SD Worx kan floreren – en dat haar jacht op de allergrootste prijzen nog lang niet voorbij is.

Na die zomer was het duidelijk: Vollering wilde volledige zeggenschap over haar koers. FDJ–Suez bood dat, samen met merken als Specialized en Nike, en een sterke Franse kern rond Juliette Labous, Évita Muzic en Elise Chabbey. Het werd een driejarig project, gebouwd rond één duidelijke kopvrouw.

De start was aarzelend, maar ze opende het voorjaar met winst in Strade Bianche. Daarna volgden sterke prestaties in de etappekoersen: winst in La Vuelta Femenina, Itzulia Women en de Volta a Catalunya. Enkel in de Tour de Suisse Women moest ze buigen voor haar oude ploeggenote Marlen Reusser.

In 2025 wilde Vollering revanche nemen. De omstandigheden leken gunstig: Reusser en Elisa Longo Borghini vielen vroeg uit, Kopecky miste vorm. Maar er dook nieuw geweld op: Sarah Gigante en een herboren Pauline Ferrand-Prévot.

Op de koninginnenrit naar de Col de la Madeleine bleek Vollering niet opgewassen tegen Ferrand-Prévot, die meer dan drie minuten pakte. In de afsluitende etappe vocht de Nederlandse nog terug naar de tweede plaats, geholpen door Gigante’s mindere afdaling, maar de kloof bleef groot. Tweede in Parijs — goed, maar niet goed genoeg.

Ook op het WK in Kigali kon Vollering niet de doorbraak forceren. De koers viel stil tussen de favorieten en Magdeleine Vallière greep haar kans. Vollering moest tevreden zijn met een zevende plek. Maar aan het einde van het seizoen sloeg ze nog één keer toe. In de Europese kampioenschappen in de Drôme-Ardèche reed ze solo naar goud met een lange aanval in de stijl van Pogačar. Geen Tour, geen regenboogtrui – maar wel een titel die haar jaar kleur gaf. Vollering bleef het hele seizoen constant: van februari tot oktober op topniveau, bijna altijd in de top vijf, en met het hoogste aantal UCI-punten van alle rensters.

Het is moeilijk om de overstap anders dan succesvol te noemen: Vollering bevestigde haar status als wereldtop, vond haar eigen ploegstructuur en bleef winnen. Toch knaagt er iets. In de twee koersen die het meest tellen – de Tour en het WK – kwam ze tekort.

Misschien is dat geen tekortkoming, maar gewoon de volgende stap in een carrière die al uitzonderlijk is. Demi Vollering heeft bewezen dat ze ook buiten de veilige haven van SD Worx kan floreren – en dat haar jacht op de allergrootste prijzen nog lang niet voorbij is.