ANALYSE | Zes iconische edities van Parijs-Roubaix: Terugblik op de legendes van de 'Hel van het Noorden'

Terwijl de wielerwereld zich voorbereidt op de editie van 2025 van Parijs-Roubaix, is er geen beter moment om terug te blikken op enkele van de meest iconische momenten uit de geschiedenis van deze mythische koers. Buiten de grote rondes is Parijs-Roubaix vaak de wedstrijd waar wielerfans het meest naar uitkijken, en dat is waarschijnlijk omdat zij zelf niet over die helse kasseien hoeven te rijden.

Parijs-Roubaix staat bekend als de ‘Hel van het Noorden’. Het is de zwaarste eendaagse wielerwedstrijd, waar renners het moeten opnemen tegen de kasseien, zware valpartijen en legendarische finishes. Hier zijn zes van de meest memorabele edities uit de geschiedenis van de wedstrijd, en we kijken wat we ervan kunnen leren voor de koers van dit weekend.

Lees ook

VOORBESCHOUWING | Parijs-Roubaix 2025 - Wint Pogacar bij zijn debuut, kan Van der Poel zijn titel verdedigen of weet Van Aert te verrassen?

1. 1968 - Merckx' eerste overwinning

Eddy Merckx was al bezig zijn reputatie op te bouwen als een van de toekomstige grootheden van de sport, maar het was zijn overwinning in Parijs-Roubaix in 1968 die liet zien wat voor een uitzonderlijke renner hij was. Merckx was toen pas 22 jaar oud en nam het op tegen Herman Van Springel in een koers die geplaagd werd door vreselijke omstandigheden en lekke banden voor verschillende favorieten.

Merckx, die reed voor het Faema-team, trotseerde de kasseien met chirurgische precisie. Wat zijn rivalen echt versteld deed staan, was zijn uithoudingsvermogen. Zelfs wanneer de wind en de kasseien het peloton straften, bleef Merckx standvastig. Hij versloeg Van Springel in de velodroom, waarbij Walter Godefroot het Belgische podium compleet maakte.

Deze overwinning was de eerste van drie in Parijs-Roubaix voor Merckx, en in hetzelfde jaar won hij zijn eerste grote ronde, de Giro d’Italia. Kan een andere Grote Ronde-winnaar dit weekend zijn eerste overwinning in Parijs-Roubaix behalen?

2. 1985 - Marc Madiot

De editie van 1985 werd gekarakteriseerd door omstandigheden die legenden creëren. Regen doordrenkte de wegen, de kasseien werden modderig, en er waren constant valpartijen. Het was een waar slagveld en Marc Madiot floreerde.

De Fransman was in topvorm en reed solo weg in de laatste 30 kilometer, waarmee hij de controle over de koers greep. De taferelen op de Arenberg waren apocalyptisch: renners bedekt met modder, mecaniciens die wanhopig probeerden de fietsen schoon te maken, en fans die de renners aanmoedigden in een storm. Madiot overleefde het bloedbad en versloeg zijn landgenoot Bruno Wojtinek, terwijl de Ier Sean Kelly het podium compleet maakte.

Deze editie blijft een belangrijke herinnering voor wanneer de regen dit weekend opnieuw de koers kan veranderen. Zelfs op de beste dagen is Parijs-Roubaix zwaar en ongenadig; met een beetje minder geluk kan het deze keer een ware uitputtingsslag worden.

3. 1994 - Andrei Tchmil

Andrei Tchmil was niet de grootste favoriet voor Parijs-Roubaix in 1994, maar zijn overwinning was een van de meest memorabele in de geschiedenis van de koers. De Moldaviër viel aan met nog 60 kilometer te gaan, wat aanvankelijk leek op een zelfmoordactie. Maar terwijl anderen struikelden of crashten, bleef Tchmil standvastig.

Zijn kalmte op de brute vijfsterren kasseistroken stelde hem in staat zijn voorsprong te behouden. De achtervolgende groep was ongeorganiseerd, met renners als Museeuw en Ballerini die elkaar afwachten. Tchmil kwam alleen de velodroom binnen, uitgeput, maar als een echte winnaar.

Zijn overwinning was niet alleen onverwacht, maar ook inspirerend. Het toonde aan dat een underdog nog steeds in staat is om de koers te winnen tegen de verwachtingen in.

Lees ook

Van der Poel, Van Aert, Pogacar, Ganna: Bruyneel weegt favorieten voor Roubaix tegen elkaar af - "Het zou een mirakel zijn als Tadej wint bij zijn eerste deelname"

4. 2001 - Servais Knaven

De editie van 2001 was een overwinning voor Servais Knaven, maar ook een perfecte demonstratie van teamstrategie van Domo-Farm Frites. De Belgische ploeg slaagde erin om vier renners in de top vijf te plaatsen, de wedstrijd volledig te domineren met aantal en strategie.

Knaven, hoewel geen flamboyante renner, zat in de vroege vlucht en reed zijn kaarten perfect uit. Zijn ploegmaats Johan Museeuw en Romans Vainštein hielden de achtervolgers op afstand, waardoor Knaven solo naar het velodroom reed voor de grootste overwinning uit zijn carrière.

Deze editie was niet te danken aan de modder of valpartijen, maar aan de perfecte teamuitvoering. Domo-Farm Frites won niet alleen, ze domineerden, en Knaven's solo-overwinning was het resultaat van geduld en uitstekende timing.

5. 2016 - Mathew Hayman

Mathew Hayman zou niet eens deelnemen aan Parijs-Roubaix in 2016. Vijf weken eerder had hij zijn arm gebroken tijdens Omloop Het Nieuwsblad, en hij werd verwacht het voorjaar volledig te missen. In plaats daarvan herstelde hij sneller dan verwacht en haalde hij de startlijn.

Toen gebeurde het wonder. Hayman reed de koers als een ervaren rot, terwijl de grote namen zoals Tom Boonen en Ian Stannard aanvielen. Toen de wedstrijd zijn laatste 60 kilometer inging, was Hayman nog steeds in de voorste groep. Bij de definitieve selectie in de velodroom had hij de grootste verrassing in huis: hij versloeg Boonen om de grootste overwinning van zijn carrière te behalen.

Zijn emotionele overwinning, met tranen in zijn ogen, blijft een van de meest gedenkwaardige momenten in de geschiedenis van de koers. Hayman, de underdog, had zijn droom waargemaakt.

6. 2021 - Sonny Colbrelli

De editie van 2021 was al historisch voordat het begon, nadat COVID de editie van 2020 had geannuleerd. Na 903 dagen wachttijd gingen de luiken open, en voor het eerst sinds 2002 werd de koers verreden in stortregens. De omstandigheden waren chaotisch, met valpartijen in elke sector, renners bedekt met modder en mecaniciens die vechten tegen de elementen.

Tegen deze backdrop schitterde Sonny Colbrelli, de Italiaanse nationale kampioen die Parijs-Roubaix voor de eerste keer reed. Hij ging kalm met de omstandigheden om, sloot aan bij de finale selectie met Florian Vermeersch en Mathieu van der Poel, en timede zijn sprint perfect om de overwinning te behalen.

De modder en de tranen maakten zijn overwinning bijzonder, het ultieme voorbeeld van veerkracht en mentale kracht. "Ik heb er geen woorden voor", zei hij na de koers. Het was een droom die uitkwam, maar ook het begin van het einde van zijn carrière door hartproblemen.

Lees ook

In de schaduw van Pogacar & Van der Poel: Dit zijn drie potentiële winnaars van Parijs-Roubaix 2025 die onder de radar vliegen