Versnellingsbeperking als rem op gevaarlijke snelheden: symboolmaatregel of stap vooruit?

De afgelopen jaren zijn we meermaals geconfronteerd met zware valpartijen aan hoge snelheid – incidenten die niet zelden leiden tot ernstige blessures, en soms erger. De crash in de Ronde van het Baskenland 2024 staat nog vers in het geheugen gegrift. Te midden van discussies over parcoursontwerp, organisatorische verantwoordelijkheid en rijdersgedrag, klinkt één voorstel steeds luider en opvallend logisch in zijn eenvoud: beperk de versnellingsmogelijkheden, en dus ook de maximale snelheid op cruciale momenten.

Onder anderen Wout van Aert pleit al langer voor zo'n maatregel. "Als je in deze afdaling, die naar de Kanarieberg leidt, met een beperkte versnelling rijdt, kan niemand echt aanzetten. Vandaag zijn de verzetten zó groot dat je nog steeds denkt te kunnen inhalen," vertelde hij aan L'Équipe, na zijn zware val in Dwars door Vlaanderen 2024.

Die oproep lijkt gehoor te krijgen. UCI-voorzitter David Lappartient bevestigde deze vrijdag in een interview met Ouest-France dat er een test komt met beperkte verzetten. "Een test is gepland voor het einde van het jaar, tijdens een wedstrijd," aldus Lappartient, zonder te onthullen in welke koers deze proef plaatsvindt.

Toch klinkt er ook twijfel bij de internationale wielerunie. "Snelheid reduceren is in de basis enigszins in strijd met het karakter van onze sport," verklaarde Lappartient. "Ik heb persoonlijk mijn bedenkingen bij deze maatregel, omdat het ook de fysiologische verschillen tussen renners beïnvloedt – tussen degenen die kunnen 'spinnen' en zij die het vermogen hebben om lange verzetten te duwen." Daarbij voegde hij toe dat het moeilijk wordt om harde conclusies te trekken op basis van één enkele test.

De UCI overweegt daarnaast andere maatregelen ter bevordering van de rennersveiligheid. Onder meer de bescherming die kleding biedt bij valpartijen staat ter discussie. De hyperlichte, aerodynamische stoffen van tegenwoordig scheuren bij het minste contact met het asfalt en bieden amper bescherming. Terwijl niemand wil dat renners in harnas over het parcours rijden, zou steviger, duurzamer materiaal op strategische zones – denk aan heupen, schouders en ellebogen – mogelijk een verschil kunnen maken. Geen wondermiddel, maar misschien wél het verschil tussen een schaafwonde en een gebroken sleutelbeen.

De weg naar een veiliger peloton is lang en bezaaid met nuance. Maar de nood aan verandering is overduidelijk. Het is nu aan de beleidsmakers, teams én renners om samen die eerste – of misschien wel volgende – versnelling lager te schakelen.