Jay Vine herrijst na zwaar ongeluk in Baskenland: "Ik ben de gelukkigste pechvogel ter wereld"

Dat Jay Vine in 2025 alweer ritten wint in het peloton, is op zichzelf al opmerkelijk. Dat hij dat doet met de flair en kracht van weleer, iets meer dan een jaar na een bijna fatale crash in de Ronde van het Baskenland, maakt zijn prestaties ronduit heroïsch. De Australische klimmer schreef dit voorjaar al drie zeges op zijn naam, waaronder een indrukwekkende solozege in de Tour de Romandie — een meesterstuk dat nog indrukwekkender wordt tegen de achtergrond van zijn revalidatie.

“Ik keek er enorm naar uit om de Giro met Tadej (Pogacar) te rijden. Dat was hét grote doel voor 2024,” blikt Vine terug in een gesprek met CyclingNews. “Dat het niet doorging, was teleurstellend, maar na dat ongeluk voelde elke dag als een cadeau. Ik ben de gelukkigste pechvogel die er is. Eerst weer kunnen lopen, dan fietsen, en uiteindelijk weer koersen... dat is een zegen.”

De beelden van Vine in een ziekenhuisbed met een nekkraag gingen in april 2024 de wereld rond. Een schokkend tafereel. En hoewel hij inmiddels weer koersen wint, draagt zijn lichaam nog steeds de littekens. “Ik had een verbrijzelde ruggenwervel,” vertelt hij. “Dat herstel loopt eigenlijk nog steeds. De artsen zeiden me: volledig klachtenvrij zul je misschien nooit meer zijn. Maar het wordt beter, beetje bij beetje, en ik leer ermee leven.”

Die blijvende kwetsbaarheid heeft zijn kijk op de sport blijvend veranderd — vooral wat betreft veiligheid. “Ik ben nooit een roekeloze renner geweest. In training neem ik geen enkel risico, en ik ben nog nooit gevallen tijdens een trainingsrit. Dat is nu niet anders, al denk ik wel vaker na over hoe ik mijn gezin kan beschermen.”

Vines solozege in Romandië was een les in timing en lef: een late aanval, perfect geplaatst. Maar achter het sportieve succes gaat een diepe bezorgdheid schuil over de staat van het moderne wielrennen. “Op vlak van voeding, materiaal en training zijn we de afgelopen tien jaar met sprongen vooruitgegaan. Maar qua veiligheid zitten we nog in de middeleeuwen,” stelt hij scherp. “Geen extra bescherming in het lycra, geen sensor tegen hersenschudding in de helm... dat moet echt beter.”

Volgens Vine ligt de verantwoordelijkheid bij de leiding. “Als de UCI iets verplicht maakt, verandert het de sport. Kijk naar de Formule 1 en de invoering van de Halo. Vanaf dat moment reed niemand nog zonder. In het wielrennen moet het net zo gaan. Wij zijn de sport.”

Een ritzege in Romandië is mooi. Maar Vine wil meer dan dat: hij wil dat zijn stem gehoord wordt. Voor zichzelf, voor zijn collega’s, en voor de sport waar hij ondanks alles zielsveel van blijft houden.