"Ik dreigde de Tour de France te verlaten" - Bradley Wiggins denkt na over de aanval van Chris Froome in 2012 en de verzoening jaren later

Bradley Wiggins' overwinning in de Tour de France van 2012 was een mijlpaal in de Britse sportgeschiedenis. Als eerste Brit ooit in het geel in Parijs, luidde hij een nieuw tijdperk in voor het wielrennen in het Verenigd Koninkrijk. Maar achter het podium, champagne en medailleceremonies broeide er iets heel anders: spanning, verwarring en een conflict dat het gouden tijdperk van Team Sky jarenlang zou tekenen.

Meer dan tien jaar later heeft Wiggins nu in ongekend openhartige bewoordingen teruggeblikt op dat sleutelmoment: etappe 11 naar La Toussuire, waarin zijn eigen ploegmaat Chris Froome hem ogenschijnlijk aanviel – terwijl Wiggins op koers lag om geschiedenis te schrijven.

11 juli 2012. In de Alpenklim naar La Toussuire zette Chris Froome onverwachts aan. De Sky-renner, ogenschijnlijk in dienst van Wiggins, reed iedereen los — inclusief zijn kopman in het geel. De actie was kort maar krachtig, en werd pas geneutraliseerd toen Froome, na een berisping over de oortjes, inhield en Wiggins liet terugkomen. Maar het kwaad was geschied: miljoenen kijkers zagen wat leek op een coup binnen Team Sky.

“Ik dreigde de Tour te verlaten,” vertelt Wiggins nu op het Wattage Festival. “Ik leidde met twee minuten. Die aanval kwam uit het niets. Ik begreep niet wat hij dacht.”

Froome rechtvaardigde destijds zijn actie met het argument dat hij zich zorgen maakte over tijdsverlies aan het eind van de etappe. Hij wilde tijd goedmaken op Vincenzo Nibali met het oog op de beslissende tijdrit later in de Tour. Maar Wiggins voelde zich verraden: als geletruidrager was hij de natuurlijke leider. In plaats van steun kreeg hij strijd — van zijn eigen teamgenoot.

Hoewel Team Sky met strak management en ijzeren discipline de overwinning veiligstelde, bleef het conflict doorsluimeren. Wiggins reed nooit meer een Tour de France, terwijl Froome later uitgroeide tot viervoudig Tourwinnaar en de Britse wielerhegemonie verder uitbouwde. Maar de wonden van La Toussuire bloedden lang door.

Wat volgde waren jaren van spanningen, publieke steken onder water en geruchten over een gebroken ploeg. Waar Team Sky het collectief predikte, voelde het in werkelijkheid als een strijd tussen ego’s, status en ambities. Wiggins was de volksheld; Froome de koele, efficiënte renner die kwam, zag en uiteindelijk veroverde.

Jaren later kwam het contact tussen de twee alsnog — op een onverwacht moment. Wiggins onthulde dat hij zelf de stap zette om Froome te bellen, in een periode waarin hij worstelde met depressie, zelfhaat en verslaving.

“Ik was high en dronken toen ik hem belde,” vertelt Wiggins. “Ik zat op een dieptepunt. Maar ik voelde dat ik hem iets moest zeggen. Ik was tijdens mijn carrière egoïstisch. Dat was niet wie ik wilde zijn.”

Het telefoongesprek leidde tot een eerlijk, pijnlijk, maar helend gesprek. “Ik zei tegen hem: ‘Ik was een klootzak. Jij ook. En Brailsford [de teammanager] was de grootste klootzak van ons allemaal.’ Toen hebben we gezoend en geknuffeld — en vanaf dat moment was het goed.”

Wat er in La Toussuire gebeurde, zal altijd een controversieel hoofdstuk blijven in de geschiedenis van de Tour. Maar dankzij Wiggins' recente openheid wordt ook duidelijk hoe zwaar de tol was voor de betrokkenen — mentaal, emotioneel en relationeel.

Twee mannen, ooit rivalen op het hoogste podium, lijken uiteindelijk vrede te hebben gesloten met hun verleden — en met elkaar. Misschien is dat de grootste overwinning van allemaal.