Aftellen naar de Tour de France: nog 5 dagen | Mark Cavendish verbreekt record van Eddy Merckx

Met nog maar enkele dagen tot de Grand Départ van 2025 blikken we terug op een van de meest geliefde overwinningen van de recente Tourgeschiedenis: de 35ᵉ ritzege van Mark Cavendish in de Tour de France van 2024. Die triomf maakte hem in één klap de grootste rittenwinnaar ooit en stootte niemand minder dan Eddy Merckx van de troon. Voor Cavendish was het veel meer dan nóg een sprint­overwinning; het was de bekroning van een carrière vol topprestaties, comebacks en onstuitbare wilskracht.

Etappe 5 speelde zich af in het bescheiden Saint‑Vulbas, ver weg van het grandeur van de Champs‑Élysées, maar qua emotionele waarde onbetaalbaar. Op 39‑jarige leeftijd raapte Cavendish al zijn ervaring en snelheid bijeen. Hij wachtte tot de laatste honderd meter, zette een ouderwetse versnelling in en raasde langs Jasper Philipsen en Alexander Kristoff. Terwijl hij juichend de finish passeerde, beseften ploegmaats én rivalen dat zij getuige waren van wielerhistorie: Cavendish’ 35ᵉ Tourritzege.

Het peloton toonde zijn waardering. Philipsen, Kristoff en talloze anderen klopten Cavendish op de rug; de Manx Missile werd met open armen gefeliciteerd. Boven op het podium stonden zijn vrouw en kinderen naast een zichtbaar geëmotioneerde Cavendish, die enkel kon stamelen: “Ik wilde altijd nog één keer winnen… Meer winnen zelfs. Astana gokte op mij en vandaag hebben we het samen gedaan.”

Cavendish’ succesverhaal begon eind jaren 2000, toen hij het profpeloton binnenstormde als onweerstaanbare sprinter. Tussen 2008 en 2011 behaalde hij liefst 20 ritzeges, met een recordaantal van zes in de Tour van 2009. Vier jaar op rij (2009‑2012) won hij de prestigieuze sprint op de Champs‑Élysées, hij veroverde twee groene truien (2011, 2021) en kroonde zich in 2011 tot wereldkampioen op de weg. Op zijn hoogtepunt was hij simpelweg niet te kloppen zodra de derde versnelling werd ingeschakeld.

Halverwege de jaren 2010 keerde het tij. Een zware schouderblessure in de openingsrit van de 2014‑Tour, gevolgd door het slopende Epstein‑Barrvirus, temperden zijn sprintvuur. Ritzege na ritzege bleef uit, en in 2019 werd hij zelfs buiten de Tourselectie gelaten. Cavendish sprak openlijk over depressie en twijfels. De wereld schreef hem definitief af—maar de Manx Missile weigerde te kapituleren.

De ommekeer kwam in 2021. Op het nippertje toegevoegd aan het Tourteam van Deceuninck‑Quick‑Step greep Cav vier ritten én de groene trui, waarmee hij het record van Merckx evenaarde. Zijn renaissance was compleet, maar het record bleef op gelijke hoogte steken. Tot 2024.

In 2022 liet zijn ploeg hem opnieuw thuis; in 2023 stapte hij naar Astana Qazaqstan met één doel: nummer 35. Een lekke band in Bordeaux en een sleutelbeenbreuk een dag later leken het sprookje voorgoed te beëindigen. Toch kondigde Cavendish, toen al 38, aan dat hij zijn pensioen uitstelde voor één laatste Tour. “Er zit nog een overwinning in deze benen,” zei hij. Die overtuiging werd beloond in Saint‑Vulbas.

Het woord ‘legende’ is snel gebruikt, maar Cavendish belichaamt het. Al zijn 35 Tourzeges kwamen in pure massasprints—een ongeëvenaarde demonstratie van positionering, explosiviteit en koelbloedigheid. Zijn record kan generaties standhouden; misschien wordt het nooit meer verbroken. Cavendish reed vijftien Tours, won 165 profkoersen en zette, met die ene flits in 2024, een stempel op de geschiedenis die niemand hem ooit kan afnemen.

Terwijl we aftellen naar de Tour van 2025 en zien hoe Tadej Pogacar nieuwe grenzen opzoekt, herinnert Cavendish’ recordzege ons eraan dat in de Tour de France altijd ruimte blijft voor nieuw geschreven legendes. Wat Pogacar, Vingegaard of een opkomend talent dit jaar ook laten zien—de sprintkoning van de Tour blijft Mark Cavendish. Zijn verhaal bewijst dat dromen, koppigheid en pure snelheid soms samenkomen op het perfecte moment.