Wielrennen heeft een rijke en uitgebreide geschiedenis, die ons door de jaren heen talloze onvergetelijke momenten heeft geschonken. Van epische wedstrijden die ons op het puntje van onze stoel hielden tot renners die ons deden jubelen als kinderen, de sport heeft een schat aan iconische gebeurtenissen. Als we daar de prestigieuze Grote Rondes en de legendarische Monumenten aan toevoegen, ontstaat er een indrukwekkende lijst van koersen die onze verbeelding hebben geprikkeld.
Natuurlijk nemen de
Tour de France, de
Giro d'Italia en de Vuelta a Espana meerdere plaatsen in deze ranglijst in. Ook de meest beroemde klassiekers, zoals Milano-Sanremo, de
Ronde van Vlaanderen,
Parijs-Roubaix en Luik-Bastenaken-Luik, hebben hun welverdiende plek, al zijn er zonder twijfel tal van andere historische momenten in de wielersport die niet in deze lijst staan. Bron:
CiclismoAldia.
Misschien wel het meest dramatische einde van de Tour de France ooit. In 1989 stonden de Franse favoriet Laurent Fignon en het Amerikaanse wonderkind Greg LeMond tegenover elkaar in de laatste tijdrit in Parijs, gescheiden door slechts 50 seconden. LeMond werd als favoriet beschouwd en hij voldeed aan die verwachtingen, maar het was de zenuwslopende finale die de geschiedenis inging. In de laatste meters werden de twee renners gescheiden door slechts 58 seconden, wat betekende dat LeMond de overwinning in de Tour opeiste met een minimale marge. Het was een dag die de wielergeschiedenis in zou gaan.
Een van de beste koersen in de moderne wielergeschiedenis, en misschien zelfs in de hele sport. Mathew Hayman kroonde zich tot winnaar van de 'Hel van het Noorden' nadat hij de hele dag in de kopgroep had gereden en aan het eind de aanvallen van de favorieten had weerstaan. Hij versloeg Tom Boonen, een legende in de sport, in een rit waarin de inzet enorm was, aangezien Boonen zijn vijfde overwinning in Parijs-Roubaix ambieerde om geschiedenis te schrijven. Het was een adembenemende koers, vol urenlange aanvallen en onverwachte wendingen.
- Mathew Hayman - 5:51:53
- Tom Boonen - +0:00 (sprintfinish)
- Ian Stannard - +0:02
- Sep Vanmarcke - +0:04
- Edvald Boasson Hagen - +0:15
- Heinrich Haussler - +
- Marcel Sieberg - +
- Aleksejs Saramotins - +
- Imanol Erviti - +
- Adrien Petit - +
In 1949 vond er een legendarische strijd plaats in de Giro d'Italia, waarin Fausto Coppi en Gino Bartali, de twee grootste wielerlegendes van het naoorlogse Italië, tegenover elkaar stonden. Tijdens etappe 17 van dat jaar, een loodzware rit van 254 kilometer door de bergen, stonden de twee renners tegenover elkaar in een epische strijd. In deze 'dodelijke' etappe, met duizenden hoogtemeters, slaagde Coppi erin om bijna 12 minuten voorsprong te nemen op Bartali, zijn dichtste rivaal, wat hem uiteindelijk naar de eindzege bracht.
Tijdens het
WK Wielrennen 2024 in Zürich leverde Tadej Pogacar een meesterlijke prestatie op een heuvelachtig parcours. Hoewel hij al de gedoodverfde favoriet was, bewees hij zijn status door op meer dan 100 kilometer van de streep aan te vallen. Met een briljante tactische zet slaagde hij erin het peloton af te houden en zijn eerste wereldtitel te veroveren.
De strijd om de medailles was echter net zo indrukwekkend. Gedurende 80 kilometer vochten tientallen renners een verbeten strijd uit op het bergachtige terrein, waarbij Mathieu van der Poel en Remco Evenepoel simultaan probeerden Pogacar in te halen. Terwijl ze zich verdedigden tegen een onwaarschijnlijke groep achtervolgers, waren ze constant in de aanval, vastberaden om de medailles te veroveren. Het was een legendarische dag die de wielergeschiedenis inging, met een glorieuze winnaar aan de top.
Het was wellicht het meesterwerk van de Tour de France Femmes. De slotdag van de koers dit jaar was net zo dramatisch als die van de mannen in 1989. Demi Vollering, die eerder in de week ongelukkig ten val kwam, viel aan op de Col du Glandon en liet Katarzyna Niewiadoma halverwege de etappe achter zich. Wat volgde was vrijwel een één-op-één tijdrit op de legendarische Alpe d'Huez, waar de twee elkaar de hele klim lang wisten te evenaren. Uiteindelijk won Vollering de etappe, maar Niewiadoma verzekerde zich met slechts 4 seconden voorsprong van de gele trui, wat haar een iconische overwinning opleverde.
- Demi Vollering - +4:34:14
- Pauliena Rooijakkers -+0:04
- Évita Muzic -+1:01
- Katarzyna Niewiadoma -+,,
- Gaia Realini -+1:31
- Cédrine Kerbaol -+3:15
- Valentina Cavaallar -+3:34
- Sarah Gigante - +5:10
- Niamh Fisher-Zwart - +5:14
- Lucinda Brand - +7:06
De beelden van de gevechten tussen Fabian Cancellara en Tom Boonen in 2010 vormen een van de meest iconische momenten in de geschiedenis van de moderne klassiekers. Het waren twee reuzen die recht tegenover elkaar stonden, zonder dat er nog andere renners bij betrokken waren. Op deze dag wist Cancellara de overwinning te behalen met een indrukwekkende aanval op de legendarische Muur van Geraardsbergen, waarmee hij Boonen achter zich liet.
Tadej Pogacar won de afsluitende tijdrit van de Tour de France op La Planche des Belles Filles en bezorgde zichzelf een verassende overwinning ten koste van Primoz Roglic, de veronderstelde tijdritspecialist en de favoriet van de dag. Roglic begon de etappe in de gele trui en er werd verwacht dat hij deze zou behouden, maar het liep anders. Pogacar, een extreem jonge renner met weinig steun van zijn team en in zijn allereerste Tour, werd van tevoren niet als winnaar beschouwd. Jumbo-Visma had de koers tot dat moment perfect gecontroleerd, met Roglic die drie weken lang geen fouten maakte. Maar op deze cruciale dag had hij slechte benen. Het was de zware klim aan het begin van de tijdrit die het bepalende moment vormde, toen Pogacar bijna twee minuten van zijn rivaal afsnoepte en de gele trui om zijn schouders trok.
Thibaut Pinot was zonder twijfel een van de meest iconische renners van de 21e eeuw, en zijn overwinning op de top van Alpe d'Huez in 2015 is wellicht de meest memorabele uit zijn palmares. Het was een spectaculair gevecht met Ryder Hesjedal in de laatste bergrit van de Tour de France van dat jaar. De srtijd ontbrandde volledig na de Col de la Croix de Fer, waar de klassementsrenners tot hun limieten werden gedreven.
Op dat moment viel Nairo Quintana aan, wat Chris Froome dwong de gele trui af te geven en de beroemde 'Sky Train' leek te breken. Aanvankelijk werd Quintana teruggehaald, maar de Colombiaan plaatste een monsteraanval op de Alpe d'Huez, waardoor de overwinning van Froome in gevaar kwam. De etappe was dramatisch, maar uiteindelijk wist Froome iets meer dan een minuut voorsprong te behouden, waardoor hij zijn leidende positie tot het einde van de rit verdedigde.
- Thibaut Pinot 3:17:21
- Nairo Quintana - +0:18
- Ryder Hesjedal - +0:41
- Alejandro Valverde - +1:38
- Chris Froome - +,,
- Pierre Rolland - +1:41
- Richie Porte - +2:11
- Winnaar Anacona - +2:32
- Wout Poels - +2:50
- Rubén Plaza - +,,
Froome en Team Sky waren lange tijd synoniem met gecontroleerd tempo en conservatief koersen, maar in 2018 was dat allesbehalve het geval. Tijdens de Giro d'Italia worstelde Froome in veel etappes en verloor hij in de eerste twee weken veel tijd op zijn rivalen. Het leek alsof hij bij zijn eerste serieuze poging de Giro niet zou kunnen winnen, maar alles veranderde op de voorlaatste 'competitieve' dag, toen hij als vierde vertrok, met drie minuten achterstand op Simon Yates en Tom Dumoulin.
Met een uitgekiend plan en een doordachte strategie brak Sky Yates, die de koers tot dat moment had gedomineerd. In etappe 19, terwijl Yates de roze trui droeg, viel de Brit volledig uit de strijd om het algemeen klassement. Froome lanceerde zijn aanval op de mythische Colle delle Finestre, met nog meer dan 80 kilometer te gaan, in een laatste poging om de Giro te winnen. En met succes. Met een gedurfde solo-aanval, inclusief een zware topfinish in Jafferau, pakte Froome meer dan drie minuten voorsprong op zijn naaste concurrenten. Het bleek het allemaal waard, want hij eindigde uiteindelijk in de roze trui.
- Chris Froome 5:12:26
- Richard Carapaz - +3:00
- Thibau Pinot - +3:07
- Miguel Ángel López - +3:12
- Tom Dumoulin - +3:23
- Sébastien Reichenbach - +6:13
- Davide Formolo - +8:22
- Sam Oomen - +8:23
- Patrick Konrad - +,,
- Pello Bilbao - +,,
In het jaar voordat Team Sky zich ontpopte tot de dominante kracht in de Grote Rondes, bereikten Andy Schleck en Leopard Trek een van de mooiste prestaties van de 21e eeuw. Na twee weken van intense gevechten in de bergen waren de broers Schleck er niet in geslaagd om tijd goed te maken op de tijdritspecialist Cadel Evans, terwijl de publiekslieveling Thomas Voeckler het hele peloton bleef imponeren met gedurfde en hartverwarmende prestaties.
Het was een van de beste Tour- edities in jaren. In etappe 18 lanceerde Andy Schleck een aanval op de Col de l'Izoard met nog 60 kilometer te gaan. Hij liet zijn rivalen achter zich, sloot aan bij twee ploeggenoten en soleerde naar een schitterende ritzege, waarmee hij de gele trui overnam. Thomas Voeckler vocht als een bezetene voor de gele trui, terwijl Schleck aanzienlijke tijd won op Evans. De Luxemburger moest de leiding echter aan Evans afstaan in de laatste tijdrit, en zelfs zijn indrukwekkende rit bleek niet genoeg om het verschil te dichten.
- Andy Schleck
- Fränk Schleck - +2:07
- Cadel Evans - +2:15
- Ivan Basso - +2:18
- Thomas Voeckler - +2:21
- Pierre Rolland - +2:27
- Damiano Cunego - +2:33
- Rein Taaramäe - +3:22
- Tom Danielson - +3:25
- Ryder Hesjedal - +3:31