“De Vlaemincks uitspraken zijn onaanvaardbaar – Merckx versloeg hem vaak”: Tadej Pogacar krijgt steun in virale “overgewaardeerd”-discussie van ervaren Italiaanse expert

De aanval van Roger De Vlaeminck op Tadej Pogacar blijft nasudderen in de wielerwereld — en nu heeft een van Italië’s meest gerespecteerde stemmen van zich laten horen.

In gesprek met Bici.Pro gaf de doorgewinterde journalist Claudio Gregori een stevig weerwoord op de Belg, waarbij hij toon en inhoud van De Vlaemincks uitspraken direct ter discussie stelde.

De rel ontstond toen de 78-jarige in een typisch vlammend interview met Het Laatste Nieuws elke vergelijking tussen Pogacar en Eddy Merckx wegwuifde. “Onzin! Pogacar is niet eens waardig om de veters van Merckx te strikken,” brieste hij. Hij zette kracht bij met een nieuwe, stellige claim: “Als ik nu 22 was en met hem in het peloton reed, dan zou hij me niet lossen.”

De voormalige specialist van Parijs–Roubaix benadrukte bovendien dat wie aan de status van Merckx twijfelt “niet weet waar hij het over heeft.”

Gregori, die twaalf Olympische Spelen en decennia aan grote rondes versloeg, verborg zijn reactie niet. In gesprek met Bici.Pro zei hij: “De uitspraken van De Vlaeminck zijn onacceptabel. Kijk naar de renners tegen wie hij reed, vooral Merckx, die hem vaak klopte.”

Hij stelde dat De Vlaemincks opmerkingen het bredere plaatje missen: “Hij is ook een heel ander type renner dan Pogacar, maar uiteindelijk analyseert hij de zeges niet; de cijfers moeten óók gewogen worden. Het moderne wielrennen is totaal anders dan dat van hen — alles is tot op de millimeter doorgerekend.”

In plaats van partij te kiezen in het verhitte debat, benadrukte Gregori het belang van context. Hij wees op het verschil tussen tijdperken en op hoe prestatieprofielen verschillen tussen renners die nooit onder gelijke omstandigheden hebben gekoerst.

Gregori vindt dat vergelijkingen tussen Pogacar en Merckx nuance vragen, geen provocatie. “Pogacar en Merckx zijn twee verschillende renners die in verschillende tijdperken hebben gekoerst,” zegt hij.

Met een eenvoudige fysieke vergelijking merkte hij op: “Pogacar is zeker sterker dan Merckx in het klimmen… Merckx had daarentegen onmiskenbaar een krachtigere motor.”

De Italiaan onderstreepte Pogacars veelzijdigheid en stutte dat met voorbeelden uit zijn koersstijl, niet met retoriek. Hij wees op de Sloveen zijn agressieve aanvallen van ver en zijn uitzonderlijke regelmaat in de Monumenten als bewijs dat hij zijn eigen plek in de wielergeschiedenis aan het veroveren is.

Gregori ging ook in op de cijfers — niet om Merckx te verkleinen, maar om te benadrukken wat Pogacar in het moderne tijdperk heeft neergezet. “Pogacar is een kampioen van de hoogste orde,” zei hij. “Hij heeft 5 keer Il Lombardia gewonnen in 5 deelnames, een ongelooflijke statistiek.”

Hij wees erop dat zelfs het mythische palmares van Merckx de Sloveen niet verhinderde dingen te doen die tot voor kort ondenkbaar leken: “Pogacar werd tweede in zijn allereerste Roubaix — iets wat een paar jaar geleden nog onvoorstelbaar was.”

Gregori stelde verder dat Pogacars stijl iets terugbrengt dat het wielrennen kwijt was: “In het moderne wielrennen leek het onmogelijk nog te ontroeren met lange solo’s van ver, toch heeft hij deze manier van koersen herontdekt… Dat maakt hem zo geliefd.”

Een veelgehoord tegenargument in het debat rond De Vlaeminck is dat Pogacar zogezegd domineert zonder tegenstand. Gregori veegde dat van tafel. “Het klopt niet dat Pogacar geen rivalen van zijn niveau heeft,” zei hij, wijzend op recente duels met Vingegaard en op Evenepoel als grote langetermijnbedreiging: “Hij is twee jaar jonger… hij heeft laten zien dat hij kan strijden in grote rondes.”

Gregori sloot af door Pogacars plek in de geschiedenis over een langere tijdshorizon te plaatsen in plaats van in de hitte van één discussie. “Voor nu geldt nog steeds de definitie: ‘Merckx de sterkste, Coppi de grootste.’ Maar over drie jaar geloof ik dat we tussen die twee zonder twijfel de Sloveense kampioen kunnen zetten.”

Door te antwoorden met analyse in plaats van provocatie, biedt Gregori een van de duidelijkste tegenwichten tot dusver tegen De Vlaemincks vlijmscherpe kritiek — en verschuift hij het gesprek terug naar prestaties, context en perspectief, in plaats van naar door nostalgie gedreven verklaringen.