ANALYSE: Is het WK Wielrennen op de weg echt alleen voor pure klimmers?

Het WK wielrennen voor mannen in Kigali wordt al maanden aangekondigd als een paradijs voor klimmers. Een parcours dat het peloton reduceert tot de lichtste en meest efficiënte bergspecialisten. Of, met andere woorden: een wedstrijd op maat van Tadej Pogacar – en misschien ook Remco Evenepoel, na zijn indrukwekkende tijdrit van zondag.

Met 5.478 hoogtemeters over 267,5 kilometer is Kigali het meest bergachtige WK-parcours sinds Sallanches 1980, toen Bernard Hinault na 268 kilometer en 6.247 hoogtemeters de regenboogtrui veroverde. Slechts vijftien renners haalden die dag de finish. Het is een vergelijking die niet lichtzinnig wordt gemaakt.

Het lokale rondje in Kigali telt 15,5 kilometer en wordt talloze keren aangesneden. Twee beklimmingen vormen de sleutel: de Côte de Kigali Golf (800 meter aan 8%) en de Côte de Kimihurura (1,3 kilometer aan 6,4% op kasseien), die op amper één kilometer van de finish uitmondt in een laatste strook vals plat. Een explosieve sequentie, normaal op maat van klassieke specialisten als Mathieu van der Poel of Wout van Aert. Maar die twee ontbreken, waardoor de aandacht volledig verschuift naar de grote rondemannen.

Op papier lijken de klimmetjes bescheiden – kort, steil, maar geen Alpenreuzen. Eén à twee minuten per helling op koerssnelheid. Toch maakt de opeenstapeling van meer dan 5.400 hoogtemeters dit tot een slijtageslag. De herhaling, niet de individuele zwaarte, zal het verschil maken. Wie vertrouwt op korte uitbarstingen, ziet in de slotronden de benen leeg lopen. Wie klimmer van nature is, houdt stand.

Daarbovenop ligt het parcours op 1.500 meter hoogte. Geen extreme luchtarmoede, maar net genoeg om elke inspanning scherper te doen snijden en het herstel tussen de beklimmingen te bemoeilijken.

Het contrast met Zürich 2024 is duidelijk. Toen moesten de renners 274 kilometer afleggen, maar met ‘slechts’ 4.200 hoogtemeters. De beslissende klim, Witikon (1,9 km aan 6,2%), was langer, maar minder vaak herhaald. Pogacar besliste daar de koers met een monsterlijke aanval van 100 kilometer.

In Kigali zijn de hellingen korter en feller. Dat lijkt gunstig voor punchers als Tom Pidcock of explosieve mannen als Evenepoel. Maar de herhaling van tientallen keren dezelfde marteling maakt het parcours eerder een test voor uithouding dan voor pure punch. Kigali oogt als een klassieker, maar rijdt als een derdeweeksetappe in een grote ronde.

En precies daar ligt het voordeel voor Tadej Pogačar. De Sloveen combineert de uithouding van een groot rondespecialist met de punch van een klassiek renner. Hij won tweemaal de Ronde van Vlaanderen, stond op het podium van Parijs-Roubaix en Milaan-San Remo, en verzamelde zeges in Luik-Bastenaken-Luik én de Ronde van Lombardije. In Kigali vallen al zijn kwaliteiten samen.

Bookmakers zien dat ook zo. Sky Bet zet hem bovenaan met odds van ½, gevolgd door Evenepoel (3/1), de Mexicaanse sensatie Isaac Del Toro (7/1) en Tom Pidcock (14/1). Van de tien kortste namen in de noteringen wordt er geen enkele beschouwd als iets anders dan een klimmer.

Het WK van Kigali roept herinneringen op aan Hinaults heroïsche zege in Sallanches. Ook daar waren de beklimmingen op zichzelf niet moordend, maar de eindeloze herhaling veranderde de koers in een martelgang. Hinault noemde het later “de race van mijn leven”. Kigali is iets minder zwaar op papier, maar ligt dichter bij Sallanches dan bij om het even welk parcours van de voorbije veertig jaar.

De tegenstand is reëel, al klein in aantal. Remco Evenepoel bewees in Luik en tijdens zijn eerdere wereldtitels dat hij zware parcoursen aankan. Als hij zijn tijdritvorm doortrekt, kan hij Pogačar uitdagen. Isaac Del Toro, pas 21, lijkt geboren voor dit terrein. Pidcock heeft zijn waarde bewezen in klassiekers én toonde in de Vuelta dat hij kan meeklimmen met de beste.

Maar de realiteit blijft: Kigali lijkt ontworpen voor Pogacar. Een parcours dat eruitziet als Vlaanderen maar aanvoelt als de Alpen. Kort, bruut en eindeloos herhaald. De zwaarste WK-omloop van deze eeuw. En als de geschiedenis ons iets leert, dan is het dit: in zulke omstandigheden wint alleen een klimmer van de allerhoogste orde.