ANALYSE | De terugkeer van Remco Evenepoel: Wat kunnen we verwachten van zijn comeback?

Op 12 oktober 2024 stond Remco Evenepoel op het podium van Il Lombardia, als tweede in het laatste Monument van het seizoen. Het leek de perfecte afsluiter van een spectaculair jaar, misschien wel het mooiste uit zijn nog jonge, maar nu al indrukwekkende carrière. De verwachtingen voor 2025 waren hooggespannen.

Maar sindsdien zijn er 188 dagen verstreken. 188 dagen zonder een glimp van Evenepoel in koersmodus. Het wachten voelde eindeloos voor zijn fans, maar eindelijk is het zover.

Aanstaande vrijdag, 18 april, maakt Remco Evenepoel zijn langverwachte comeback in de Brabantse Pijl – de heuvelklassieker die traditioneel de opmaat vormt naar de Ardense weken. Over zijn vorm en fitheid blijven nog wat vraagtekens hangen, maar één ding is zeker: zijn terugkeer behoort nu al tot de meest besproken momenten van het wielerjaar 2025.

Om het gewicht van zijn afwezigheid echt te begrijpen, moet je eerst de grandeur van wat eraan voorafging erkennen. Het seizoen 2024 van Remco Evenepoel was in alle opzichten uitzonderlijk.

De Belg maakte zijn langverwachte debuut in de Tour de France en deed dat op historische wijze. Hij pareerde de aanhoudende twijfels over zijn Grote Ronde-potentieel. Ondanks zijn eindzege in de Vuelta a Espana van 2022 vroegen critici zich nog steeds af of hij het meedogenloze ritme en de tactische complexiteit van La Grande Boucle wel aankon.

Die scepsis werd gevoed door zijn tegenvallende optreden in de Vuelta van 2023, waar hij onder druk van het Visma-trio Kuss, Vingegaard en Roglic door het ijs zakte. Maar Evenepoel kwam sterker terug. In de Tour van 2024 toonde hij karakter. Hij pakte een etappezege, eindigde als derde in het eindklassement en kroonde zich tot beste jongere met de witte trui. Het was een statement. Evenepoel hoort bij de absolute wereldtop. En het voedde de wielerfantasie: de hoop op een nieuw tijdperk met Evenepoel, Pogacar en Vingegaard in een driehoeksstrijd om het geel.

Maar de Tour was slechts het begin. Tijdens de Olympische Spelen in Parijs schreef Evenepoel geschiedenis. Hij won goud in zowel de tijdrit als in de wegwedstrijd. Daarmee werd hij de eerste man ooit die beide onderdelen op dezelfde Spelen wist te winnen. Zelfs Pogacar had die dag zijn handen vol gehad aan de Belgische alleskunner. Alsof dat nog niet genoeg was, verdedigde hij in september met succes zijn wereldtitel in het tijdrijden. Daarmee bevestigde hij zijn status als de meest complete tijdrijder van zijn generatie.

Zijn tweede plaats in Il Lombardia vormde de afsluiter van een seizoen om in te lijsten. Voor Evenepoel en zijn ploeg Soudal – Quick-Step was het geen abrupte breuk, maar een logische adempauze. Het plan was helder: herstellen, herladen en vroeg vlammen in 2025.

In plaats daarvan zagen de fans hoe het voorjaar zich zonder Remco Evenepoel voltrok. Een bizar trainingsongeval in december, waarbij hij werd aangereden door een busje, gooide zijn plannen abrupt overhoop. De schade was fors. Onder de littekens van zijn gevecht gingen meerdere breuken schuil: aan zijn ribben, schouderblad en hand, samen met kneuzingen aan zijn longen en diverse andere kwetsuren.

Kort gezegd, het werd allesbehalve de kerstperiode die zijn indrukwekkende seizoen van 2024 had verdiend. Juist in een winter waarin gefluisterd werd over een ambitieuze Giro-Tour-combinatie en plannen om het gat met Pogacar te dichten, kwam deze tegenslag bijzonder ongelegen.

Maar nu, 188 dagen nadat hij zijn laatste koers reed, maakt de wielerwereld zich op om hem opnieuw te verwelkomen. De terugkeer van Evenepoel is aanstaande.

In zijn afwezigheid is de wielerwereld allerminst stilgevallen. Maar wat is er precies gebeurd sinds we Remco Evenepoel, de tweevoudig olympisch kampioen, voor het laatst in actie zagen?

Mark Cavendish heeft definitief afscheid genomen van het peloton. Daarmee kwam er een einde aan een carrière waarin hij niet alleen het recordaantal Tour de France-etappezeges evenaarde, maar het ook verbrak. Zijn afscheid was emotioneel en symbolisch. Het markeerde het slotakkoord van een tijdperk in het Britse wielrennen. Mathieu van der Poel schreef begin februari zijn zeventiende wereldtitel in het veldrijden bij op zijn erelijst. In een dominante campagne toonde hij opnieuw hoe ver hij boven de rest uitsteekt in het modderwerk.

Tom Pidcock zorgde voor misschien wel de grootste transferverrassing van het jaar. Hij verliet INEOS Grenadiers, een van de absolute topploegen, om zijn carrière voort te zetten bij Q36.5 Pro Cycling Team. De overstap kwam voort uit persoonlijke onvrede en de behoefte aan een nieuwe omgeving. Weinig transfers in de recente wielergeschiedenis droegen zoveel gewicht. En opvallend: de keuze lijkt nu al zijn vruchten af te werpen.

En dan is er nog het seizoen zelf. We zijn getuige geweest van een van de spannendste openingsmaanden in jaren. Het voorjaar stond in het teken van een vurige rivaliteit tussen twee boegbeelden van de sport: Mathieu van der Poel en Tadej Pogacar. In Milano-Sanremo was het Van der Poel die aan het langste eind trok. Pogacar sloeg terug in de Ronde van Vlaanderen. En in Parijs-Roubaix zette Van der Poel de kroon op zijn klassiek voorjaar met een derde opeenvolgende zege. Het bracht de onderlinge stand op 2-1 in zijn voordeel in 2025. En dit alles gebeurde zonder Evenepoel. Je kunt er donder op zeggen dat toekijken vanaf de zijlijn voor hem allesbehalve gemakkelijk is geweest.

De Brabantse Pijl is geen Monument en zelfs geen WorldTour-koers, maar voor Remco Evenepoel vormt het de ideale herintroductie. Met een geaccidenteerd parcours, vertrouwde wegen en een minder zwaar medialandschap dan bij Luik-Bastenaken-Luik of La Flèche Wallonne, biedt de koers hem precies wat hij nodig heeft: een kans om zijn benen te testen, zijn koersgevoel op te frissen en opnieuw in het pelotonritme te duiken, zonder meteen in het diepe te worden gegooid.

Toch zullen de ogen op hem gericht zijn. Bij Evenepoel zijn de verwachtingen per definitie hoog.

De timing van zijn terugkeer is allesbehalve toeval. De Ardennenklassiekers, perfect afgestemd op zijn explosieve klimvermogen en kenmerkende solo-aanvallen, staan voor de deur. Koersen die hij niet alleen aankan, maar ook al gewonnen heeft. In 2022 en 2023 triomfeerde hij in Luik-Bastenaken-Luik en de verwachting was dat hij ook dit voorjaar in topvorm aan de start zou staan. Tot een blessure die planning onderuit haalde.

Kan hij dit keer opnieuw meedoen voor de prijzen? Wie Evenepoel kent, weet dat hij vaker teruggekomen is uit moeilijke situaties.

In april 2024 ging hij zwaar onderuit in de Ronde van het Baskenland. Een gebroken sleutelbeen en schouderblad hielden hem wekenlang uit competitie. Toch keerde hij in juni terug in het Critérium du Dauphiné, waar hij meteen een rit won. Ondanks een zevende plek in het eindklassement werd hij door sommigen al afgeschreven voor de Tour. Maar in juli bewees hij het tegendeel: in zijn debuut eindigde hij knap als derde in het algemeen klassement.

Wie nog verder teruggaat in de tijd herinnert zich de huiveringwekkende crash van Il Lombardia in augustus 2020. De jonge Evenepoel, toen net 20 jaar oud, vloog van een brug en brak zijn bekken. Hij keerde pas terug in de Giro van 2021, waar hij het tot de zeventiende etappe schopte voordat hij zich terugtrok. Geen succes, maar wel een fundament. Kort daarna volgden zijn zeges in de Vuelta en de klassiekers.

De Brabantse Pijl mag dan niet het aura van de Ardennenmonumenten dragen, het is allesbehalve zomaar een opwarmertje. Met zijn bochtige wegen en een onophoudelijke opeenvolging van korte, steile hellingen is het een koers op maat van renners die kunnen versnellen en herhalen. Precies het soort terrein waarop Remco Evenepoel zich door de jaren heen heeft onderscheiden.

Deze wedstrijd dient twee doelen. Enerzijds is het een test voor de benen, anderzijds een psychologisch ijkpunt. Als Evenepoel zich in de finale mengt, is dat een duidelijk signaal dat zijn blessure hem geen blijvende schade heeft berokkend. En als hij wint? Dan stijgt de verwachting voor een mogelijke confrontatie met Tadej Pogacar in Luik naar een nieuw hoogtepunt.

Gemakkelijk wordt het allerminst. Het deelnemersveld is sterk, met tal van renners die hun voorjaar zorgvuldig hebben opgebouwd rond eendaagse successen. Voor velen geldt deze koers als de laatste kans om zich te tonen. En dan is er nog het publiek. De Belgische fans zullen massaal afzakken om hun nationale icoon opnieuw in koers te zien, voor het eerst sinds oktober vorig jaar.

Hoewel de Brabantse Pijl nu alle aandacht opeist, liggen Remco Evenepoels grootste ambities verderop in het seizoen. Later deze maand staat Luik-Bastenaken-Luik op het programma, gevolgd door een hernieuwde focus op het rondewerk en, als alles volgens plan verloopt, een tweede deelname aan de Tour de France in juli.

Maar de Tour van 2025 wordt anders dan vorig jaar. Waar hij in 2024 als derde eindigde bij zijn debuut, is het doel dit keer simpelweg hoger: meestrijden om het geel. In een editie waarin zowel Tadej Pogacar als Jonas Vingegaard opnieuw op hun topniveau verwacht worden, ligt de lat extreem hoog.

De hoop, zowel bij de fans als binnen Soudal Quick-Step, is dat de late seizoensstart van Evenepoel slechts een voetnoot blijft in een verder glansrijke campagne. Een trage opbouw met het oog op een explosieve zomer.

Niemand verwacht dat hij meteen op zijn best zal zijn. Hij zal tijd nodig hebben om zijn vorm te slijpen, koersritme op te doen en het optimale wedstrijdgewicht te bereiken. In eigen land is de kritiek de voorbije weken niet mals geweest. Vraag dat maar aan Wout van Aert. Maar wie Evenepoels geschiedenis kent, weet dat hij veerkrachtig terugkomt. Zijn herstel na blessureleed in 2024 is daar het beste bewijs van.

En Remco zou Remco niet zijn als hij bij zijn rentree rustig aan zou doen. Toch moet niemand verbaasd zijn als hij in de finale van bepaalde koersen vroegtijdig gelost wordt. Net zoals in de Dauphiné van vorig jaar, waar hij later alsnog een ritzege boekte.

Ook in Luik, het monument dat hij al twee keer won, is het mogelijk dat hij nog niet op topniveau presteert. Maar richting het einde van de maand, in de Ronde van Romandië, zou de echte Evenepoel zomaar opnieuw opstaan.