“Alles werd gedreven door een constante zucht naar alcohol”: voormalig Belgisch profrenner spreekt openhartig over alcoholverslaving

De voormalige Belgische renner Leif Hoste heeft openlijk gesproken over zijn lange strijd met alcoholverslaving. De 48-jarige, goed voor zes profzeges in 15 jaar als prof, vertelt dat zijn verslaving zo ver escaleerde dat zijn leven herhaaldelijk op het spel stond.

“Ik kende nacht noch dag nog. Alles draaide om een constante drang naar drank. Minstens tien keer werd ik op de spoed opgenomen met meer dan 4,5 promille in mijn bloed. Als ik weer enigszins aanspreekbaar was, zeiden de dokters: ‘Als je zo doorgaat, is het over en uit,’” vertelde Hoste in een interview met HLN.

Ondanks die waarschuwingen gaf Hoste toe dat hij vaak kort daarna uit het ziekenhuis wegliep. “Ik wilde helemaal niet sterven, maar anderhalf uur later trok ik mijn broek en schoenen aan, haalde het infuus uit mijn arm en vluchtte uit het ziekenhuis. Onderweg naar huis kocht ik bij Colruyt twee flessen pure vodka. Zo sterk was het.”

Hoste, die in 2012 zijn profcarrière beëindigde, erkent dat de periode daarna diep ontwrichtend was. “Niet alleen professioneel, ook privé was het niet eenvoudig. Mijn jeugd, hoe ik ben opgegroeid: dat was geen makkelijke tijd. Maar daar ga ik niet verder op in. Op een bepaald moment voelde mijn carrière ook als een mislukking.”

Hoste staat niet alleen in zijn strijd met alcohol. Het is bekend dat Marco Pantani, Jan Ullrich en Lance Armstrong met gelijkaardige problemen kampten.

Een reeks persoonlijke tegenslagen versnelde zijn neergang. “Tel daar een scheiding bij en het verwaterde contact met mijn dochter… Ik kon alles niet meer op een gezonde manier verwerken. Vreemd om te zeggen, maar de drank gaf me rust en controle. Ik vond troost in de fles. Voor je het weet rol je erin en zit je tot aan je neusgaten. En dan kun je niet meer ademen.”

Ontkenning speelde lang een hoofdrol. “Het begon met een glas om beter te slapen. Even later dronk ik al vroeger op de dag en goot ik na het werk meteen een Duvel naar binnen. Nog later begon ik te drinken zodra ik in de auto naar huis stapte na het werk. Zo ging het van kwaad naar erger. Maar ik ontkende het voor mezelf. ‘Het is maar alcohol. Als ik volgende week wil stoppen, doe ik het gewoon.’”

Maar stoppen is niet zo eenvoudig, zelfs niet met de wil. “Je blijft dat stoppen uitstellen, want er is nog een verjaardagsfeest van een vriend, een communie van een nichtje, noem maar op. Tot ik op een bepaald moment evolueerde naar alcoholmisbruik dat gegarandeerd fataal is: drie flessen vodka per dag. ‘Een gewone mens overleeft dat niet,’ zei een dokter die ik al 30 jaar ken.”

Na meerdere ziekenhuisopnames zegt Hoste dat hij nu zes maanden nuchter is. Toch is de weg vooruit allerminst eenvoudig. “Ik ben een verslaafd persoon. Ik moet dat aanvaarden en ernaar leven. In mijn geval betekent dat: niets meer drinken. Iemand die plots diabetes krijgt, moet daar ook rekening mee houden. Ik moet me aanpassen, want ik wil hier niet de rest van mijn leven tegen vechten. Als ik vecht, verlies ik toch.”