Aftellen naar de Tour de France: nog 3 dagen: Julian Alaphilippe's buitengewone droom van een gele trui in 2019

In ons dagelijkse aftellen naar de start van de Tour de France blikken we vandaag terug op een van de meest meeslepende en emotionele edities van de afgelopen decennia: de Tour van 2019, waarin Julian Alaphilippe Frankrijk drie weken lang liet dromen. Die zomer veroverde de flamboyante eendagsspecialist – van wie niemand verwachtte dat hij zich zou meten met de klassementsrenners – de harten van miljoenen en schreef hij zich in in het collectieve wielergeheugen van een natie.

Twee weken lang weerstond hij alle verwachtingen in het geel, pakte hij etappes, strooide hij met panache en tilde hij de koers naar een hoger plan. Het was ook de zomer van Thibaut Pinot en Romain Bardet – mannen die hun eigen deel van het drama schreven. Waar Pinot het Franse publiek in vervoering bracht met zijn klimkunsten, was het Bardet die de bolletjestrui naar Parijs bracht.

De Tour van 2019 werd een rollercoaster van hernieuwde hoop en hartverscheurende ontgoocheling, want de 34 jaar lange zoektocht naar een Franse Tourwinnaar bleef voortduren. En toch – voor bijna drie weken geloofden de Fransen weer. Dankzij Julian Alaphilippe.

De Tour begon rustig, maar in de derde etappe barstte de koers pas echt los. Op de hellingen rond Épernay lanceerde Alaphilippe een gedurfde solo-aanval op 16 kilometer van de streep. Hij reed weg uit het peloton, haalde de vluchters bij en soleerde naar de overwinning. Hij nam niet alleen de etappe, maar ook de felbegeerde gele trui – op glorieuze wijze. Voor het eerst in jaren reed een Fransman in het geel, en het land stond op zijn kop.

De dagen die volgden verdedigde Alaphilippe zijn trui met vuur en vastberadenheid. In etappe 6 moest hij de trui even afstaan aan Giulio Ciccone, maar al snel pakte hij het geel weer terug. Opnieuw met bravoure: in etappe 8 werkte hij samen met landgenoot Thibaut Pinot in een verrassende aanval, waarmee hij kostbare seconden pakte.

Frankrijk begon te geloven. Alaphilippe versloeg titelverdediger Geraint Thomas in het klassement en ging als leider de eerste rustdag in. Kon deze aanvallende, flamboyante renner echt meedoen voor de eindzege? De Franse media speculeerden gretig. De naam Hinault werd weer genoemd.

In etappe 10 sloeg de chaos toe. Een felle zijwind brak het peloton in stukken. Terwijl Alaphilippe alert mee was voorin, verloren Pinot en andere favorieten anderhalve minuut. De Franse hoop wankelde. Maar Alaphilippe bleef onverstoorbaar. Ondanks zijn status als klassiekerrenner hield hij stand tegen de klimmers.

Toen de Tour de Pyreneeën bereikte, groeide de verbazing. In Pau, op de honderdste verjaardag van de gele trui, reed Alaphilippe een verbluffende tijdrit. Als laatste van start, in het geel, raasde hij over het parcours en won hij de etappe met 14 seconden voorsprong op Geraint Thomas. Het ongeloof was compleet. Wat kon deze man níet?

Een dag later viel Thibaut Pinot aan op de Col du Tourmalet. Aangemoedigd door duizenden uitzinnige fans en zelfs president Emmanuel Macron, zegevierde Pinot met grandeur. Alaphilippe werd tweede, hield stand met de besten en breidde zijn voorsprong uit.

Etappe 15 naar Prat d’Albis bracht opnieuw Franse vreugde. Pinot viel aan, reed naar plek twee in de rit en klom op in het klassement. Alaphilippe begon barstjes te vertonen, verloor tijd, maar ging alsnog in het geel de tweede rustdag in – met twee Fransen in de top vijf. Frankrijk durfde écht te dromen.

Maar toen kwamen de Alpen. Met genadeloze beklimmingen, verzengende hitte en uiteindelijk ook ongenadig drama. In etappe 18 pakte Egan Bernal tijd op de Galibier. Alaphilippe hield nipt het geel, maar zijn voorsprong slonk.

Etappe 19 werd een nachtmerrie. Thibaut Pinot stapte af met een gescheurde spier. De beelden van de snikkende Pinot langs de kant van de weg sneden diep in het Franse hart. En alsof dat nog niet genoeg was, viel Alaphilippe op de Col de l’Iseran volledig door de mand. Bernal demarreerde, sloeg een kloof, en op het moment dat Alaphilippe kon proberen te herstellen in de afdaling, gooiden een hagelstorm en een aardverschuiving roet in het eten. De etappe werd geneutraliseerd, de tijden boven op de Iseran golden – en Bernal werd leider.

De droom was over. In een paar uur tijd ging Frankrijk van euforie naar complete ontreddering.

Op de voorlaatste dag probeerde Alaphilippe nog iets te forceren, maar zijn tank was leeg. In Val Thorens verloor hij opnieuw minuten. Hij eindigde uiteindelijk als vijfde. Bernal werd de jongste Tourwinnaar sinds 1909. Thomas werd tweede, Kruijswijk derde. Bardet pakte de bolletjestrui – een schrale troost.

Maar wat resteerde was een Tour om nooit te vergeten.

Julian Alaphilippe reed veertien dagen in het geel, won twee etappes, en blies nieuw leven in het Franse wielerhart. Thibaut Pinot gaf Frankrijk een legendarische overwinning op de Tourmalet. Hun stijlen waren verschillend – Alaphilippe de flamboyante artiest, Pinot de ingetogen klimmer – maar samen lieten ze Frankrijk geloven in het onmogelijke.

De Tour van 2019 werd geen zege, geen einde aan de droogte, maar wél een ode aan hoop, lef en emotie. Alaphilippe vocht als een leeuw, zijn tong uit de mond, dansend op de pedalen, tot hij niet meer kon. Pinot toonde pure passie, tot het noodlot toesloeg.

En al eindigde het in tranen, deze Tour leeft voort in het hart van Frankrijk. Als bewijs dat de liefde voor de koers, de hoop op glorie en de kracht van dromen nog altijd diepgeworteld zijn. Ooit – ja, ooit – komt die Franse Tourwinnaar er weer.

Maar in 2019, voor even, wás hij er al.