"Zonder mijn dierbaren zou ik hier niet zijn": de harde realiteit na een dopingschorsing

Doping is al decennialang een hardnekkige schaduw over het wielrennen. Schandalen markeerden belangrijke momenten in de geschiedenis van de sport, en hoewel ze tegenwoordig minder frequent opduiken, worden renners nog steeds betrapt op het gebruik van verboden middelen. Schorsingen blijven de standaardstraf, maar achter die sancties schuilt vaak een veel donkerder verhaal.

Zelden wordt stilgestaan bij de psychologische en emotionele impact van zo’n straf. De gevolgen beperken zich niet tot sportieve verliesposten; vaak zijn ze op persoonlijk vlak verwoestend.

Een schrijnend voorbeeld is Marion Sicot, de Franse wielrenster die in 2019 positief testte op EPO, een verboden prestatiebevorderende stof. Haar schorsing was de formele sanctie, maar de emotionele gevolgen bleken veel zwaarder. Sicot, ooit een belofte in het peloton, zag niet alleen haar carrière instorten, maar belandde ook in een spiraal van angst en wanhoop.

In een interview met L’Équipe deed de 33-jarige haar verhaal: “Ik zat opgesloten in mijn bubbel, fietsen was mijn leven. Ik wilde op het niveau van de besten zijn. Ik dacht dat iedereen het deed, dus besloot ik het ook te proberen.”

Alsof dat nog niet genoeg was, kwam Sicot in dezelfde periode in aanraking met een schokkend misbruikschandaal. Haar voormalige manager, de Belg Marc Bracke, dwong haar volgens de beschuldigingen foto’s van zichzelf in ondergoed te sturen onder het mom van gewichtsbewaking. Bracke werd levenslang geschorst en beroofde zichzelf in 2022 van het leven.

Het relaas van Sicot legt niet alleen de verwoestende impact van een dopingschorsing bloot, maar ook de complexiteit van het psychologisch trauma dat daarmee gepaard gaat. “Het was alsof er een bom op me was gevallen. Ik moest er helemaal alleen mee omgaan. Ik bestond alleen nog als Marion de wielrenner. Van de ene dag op de andere was ik niets. Ik kon me geen leven zonder fietsen voorstellen. Zonder mijn dierbaren zou ik hier niet zijn,” bekende ze.

Marion Sicot is slechts één voorbeeld van hoe doping niet alleen de fysieke prestaties van atleten raakt, maar ook diepe wonden slaat in hun mentale gezondheid. In een recent onderzoek, gepubliceerd in L’Équipe, deelden meerdere Franse sporters hun ervaringen met de nasleep van een dopingschorsing.

Paul Pogba van AS Monaco, die dit jaar eveneens een dopingverbod kreeg, beschreef hoe hij zijn identiteit verloor toen de straf werd uitgesproken: “Als je geschorst wordt, wordt alles van je afgenomen, zelfs je rol. Eerlijk gezegd was het alsof ik geen voetballer meer was.”

Het is een terugkerend patroon: de terugkeer van een geschorste atleet is zelden mogelijk zonder diepe littekens. Zelfs wie zijn straf heeft uitgezeten, wordt geconfronteerd met de harde realiteit dat kansen nooit meer dezelfde zijn. Reputatie, respect en publieke perceptie verdwijnen vaak voorgoed.

Voor Sicot kwam een rentree in het peloton er nooit meer. Ze geeft openlijk toe dat er momenten waren waarop ze het leven niet meer zag zitten na haar schorsing. “Op een dag zal een atleet die geschorst is voor doping zelfmoord plegen, zoals mij bijna is overkomen,” verklaarde ze. Haar woorden weerspiegelen een pijnlijke waarheid die zelden aan bod komt in het publieke debat.

De getuigenissen van Sicot en anderen onderstrepen de dringende noodzaak voor sportautoriteiten om de psychologische en emotionele gevolgen van doping in rekening te brengen. Het gaat niet alleen om een overtreding van de antidopingregels, maar om een probleem dat de geestelijke gezondheid van sporters ingrijpend kan aantasten.

Sportpsycholoog Mattia Piffaretti benadrukt dat doping niet enkel als een fysieke kwestie moet worden bekeken, maar als een alomvattend probleem van mentale gezondheid. “Het risico op zelfmoord is aanzienlijk,” waarschuwt hij. Piffaretti pleit daarom voor een meer humane en empathische benadering in de omgang met geschorste atleten.