Bradley Wiggins noemt Mark Cavendish "een van de weinigen" die hem tijdens zijn donkere dagen in de gaten hield: "Zijn grootheid op de fiets wordt overtroffen door zijn vriendschap naast de fiets".

Het klonk als een gewone radiohereniging, twee oude ploeggenoten bij de BBC. Maar toen Bradley Wiggins en Mark Cavendish zij aan zij zaten bij BBC Radio 2 met presentator Dermot O’Leary, voelde het als iets diepers: de herontdekking van een band die werd gesmeed in zowel de gouden als de rauwe jaren van het Britse wielrennen.

Voor Wiggins, inmiddels 45, was het een moment van openhartige kwetsbaarheid. “Een jaar geleden had ik nooit gedacht dat ik ooit nog op een fiets zou stappen,” bekende hij. “Vier, vijf jaar geleden was ik het wielrennen helemaal zat. Ik was verbitterd. Maar dit voelt als bevrijding.”

De Tourwinnaar van 2012 heeft vaker verteld over de druk die volgde op zijn historische zege – de eerste Britse overwinning ooit in de Ronde van Frankrijk – en over hoe moeilijk het was om daarna het plezier in fietsen terug te vinden. Toen Cavendish die woorden hoorde, boog hij naar voren.

“Goed gedaan. Ik ben zo trots op je, maat – weet je dat?” Wiggins glimlachte, zichtbaar geraakt, en legde uit hoeveel de band met Cavendish voor hem betekende. “Mark heeft daar een groot aandeel in gehad. Hij is een van de weinigen die altijd een oogje in het zeil hield. Zijn grootsheid op de fiets weegt voor mij niet op tegen zijn vriendschap daarbuiten.”

Hun verhaal loopt als een rode draad door de recente Britse wielergeschiedenis. Vanaf de houten baan van Manchester, waar ze in 2008 wereldkampioen Madison werden, tot aan de Champs-Élysées in 2012, toen Wiggins in het geel Cavendish naar zijn vierde ritzege van die Tour loodste – hun carrières bleven elkaar kruisen op sleutelmomenten.

Zelfs toen hun relatie onder druk stond bij Team Sky, verdween het respect nooit helemaal. Vier jaar later stonden ze opnieuw samen aan de start van het WK baanwielrennen in Londen (2016). Ze sloten dat hoofdstuk af zoals het ooit begon: met goud in de Madison. Een symbolisch einde aan een partnerschap dat de basis legde voor het succes van British Cycling.

Die gedeelde geschiedenis gaf extra gewicht aan Cavendish’ woorden op de radio. “Dat is hetzelfde – de dingen die jij voor mij hebt gedaan,” zei hij, terwijl hij Wiggins aankeek. “We hebben niet altijd zo gepraat. We hadden veel ruzie, nietwaar?”

Cavendish haalde herinneringen op aan de stille steun van Wiggins, met name rond zijn eigen Olympische campagnes. “Zonder hem had ik nooit een Olympische medaille gewonnen. Hij leerde me hoe ik een achtervolging moest rijden. In het omnium had ik dat inzicht nodig – hoe hij dat deed, hoe hij voor me reed, zelfs op de Champs-Élysées… Dat vergeet ik nooit.”

Typisch Cavendish was het slot van het gesprek, waarin hij alles terugbracht tot iets eenvoudigs maar wezenlijks: geloof. “Weet je wat het belangrijkste is?” zei hij. “Zijn geloof in mij de afgelopen jaren. Niet van buitenaf – niet omdat iemand zegt dat je op je veertigste nog kunt winnen. Hij geloofde in mij omdat hij me kent. Dat betekent alles.”

Cavendish, die zich eind 2024 terugtrok uit het peloton, en Wiggins, die opnieuw plezier heeft gevonden in het fietsen, lijken elkaar eindelijk te hebben gevonden voorbij de hectiek van het wielerleven. Twee renners die samen geschiedenis schreven – en elkaar onderweg niet verloren.