"Als je de jongens in dezelfde kit niet kunt vertrouwen, wie kun je dan wel vertrouwen?" - Bradley Wiggins over de gebroken relaties met Froome en Brailsford tijdens zijn Tour de France triomf in 2012

Dertien jaar na zijn historische Tourzege haalt Bradley Wiggins de deksel van de spanningen binnen Team Sky. In zijn nieuwe boek The Chain beschrijft hij hoe één moment van ongehoorzaamheid van Chris Froome de sfeer deed ontploffen.

De Tour de France van 2012 bracht Wiggins eeuwige roem – maar ook diepe barsten in zijn ploeg. In The Chain vertelt de Brit hoe de verhoudingen binnen Team Sky op scherp stonden, met vooral de machtsstrijd tussen hemzelf en Chris Froome als splijtzwam.

De bom barstte tijdens de elfde etappe naar La Toussuire, toen Froome – officieel de meesterknecht van Wiggins – kort solo wegreed. „Het was het laatste wat ik ooit had verwacht,” schrijft Wiggins. „Ik was compleet van mijn stuk. In het hotel later die avond stond ik op het punt om te vertrekken. Ik dacht: f**k it, ik heb dit niet nodig. Als je de Tour wilt winnen, moet alles onder controle zijn. Maar als de dreiging uit je eigen kamp komt, valt die controle weg. Als je de mannen in dezelfde trui niet kunt vertrouwen, wie dan wel?”

Ploegbaas Dave Brailsford en ploegleider Sean Yates konden hem met moeite overtuigen om door te rijden. De schade aan zijn relatie met Froome was echter blijvend. „Vanaf dat moment voelde ik dat ik Chris nooit meer helemaal kon vertrouwen,” geeft Wiggins toe. „Tijdens de laatste kilometers in Parijs reed ik voorop om de kans op een val te verkleinen, maar ook om te zorgen dat Chris niet zou profiteren van een foutje van mij.”

Wiggins keerde na 2012 nooit meer terug in de Tour. Froome nam het stokje over en won vier keer tussen 2013 en 2017. Pas in 2021, na jaren radiostilte, zocht Wiggins weer contact met zijn voormalige ploegmaat. „Ik zei hem: ‘Chris, het spijt me.’ Het was hoog tijd om het goed te maken. Chris is in wezen een oprechte vent en ik had hem onrecht aangedaan. Het was bevrijdend om weer normaal met hem te praten. Bitterheid vreet aan je.”

In het boek reflecteert Wiggins ook op zijn veranderde verhouding met Brailsford, ooit zijn vertrouweling. „Er waren momenten dat ik Dave niet mocht of hem niet vertrouwde,” zegt hij. „Ik dacht dat onze band onvoorwaardelijk was. Achteraf besefte ik dat ik voor hem vervangbaar was. Alsof ik gewoon in de prullenbak kon belanden zodra mijn nut voorbij was.”

Hij vergelijkt Brailsfords managementstijl met die van voetbalicoon Sir Alex Ferguson. „Na het succes van 2012 kwam Ferguson op bezoek in het Velodrome. Dave vroeg hem hoe hij zijn gezag behield binnen een winnend team. Fergie leunde voorover en zei: ‘Het belangrijkste in elk team: raak van de eikels af.’ Hij was genadeloos tegenover wie hem uitdaagde. Dave herhaalde dat vaak – ‘weg met die eikels’.”

Volgens Wiggins bleef die uitspraak hangen. „Ik vroeg me later af of hij dat principe ook op mij toepaste,” schrijft hij. „Misschien dacht hij dat ik te groot was geworden voor het team – zoals Ferguson vond dat Beckham of Roy Keane te dominant waren. Zo voelde het: alsof ik langzaam werd weggeduwd.”