Simon Yates transfer: Succes of flop? | De Brit kwam bij Visma en vervulde de Giro d'Italia droom met een shocker

Simon Yates begon zijn profloopbaan in 2014 bij Team Jayco AlUla (toen nog Orica GreenEdge), samen met zijn tweelingbroer Adam. Het team was al bekend om hun ongelukkige busincident maanden vóór hun debuut in de Tour de France, maar verwelkomde ook twee Britse talenten met uitzonderlijke klimcapaciteiten. Simon had in zijn onder-23-jaren al twee etappes gewonnen in de Tour de l’Avenir en één in de Tour of Britain, waar hij ook als derde eindigde, terwijl hij nog voor het clubteam 100% Me reed.

In 2016 brak hij door als Grand Tour-kandidaat met een zesde plek in de Vuelta, terwijl Adam al indruk maakte in de Tour. In 2017 reed Yates zijn eerste Tour en werd zevende. 2018 was echter een jaar van drama en dominantie: na zeges in Parijs-Nice en de Volta a Catalunya leek hij de Giro te gaan winnen, maar verloor de roze trui op de beruchte etappe 19 naar Jafferau na volledig te zijn gekraakt op de Colle delle Finestre. Het werd een van de meest memorabele drama’s van de moderne wielersport.

Hij herpakte zich datzelfde jaar nog door de Vuelta te winnen, inclusief twee etappes en de bergtrui in de Tour, maar nooit haalde hij de absolute hoogtepunten van 2018 opnieuw. Toch bleef hij presteren: overwinningen in Tirreno-Adriatico, Tour of the Alps, Vuelta a Castilla y Leon, AlUla Tour, etappes in de Giro en een podium in de Giro van 2021. In de Tour van 2023 reed hij zijn beste klimplan ooit en eindigde als vierde.

Tegen eind 2024 zocht Yates echter een nieuwe uitdaging. Zijn ambitie: het niveau naar een nog hoger plan tillen. Op 32-jarige leeftijd was overstappen naar een topteam de enige manier. Team Visma | Lease a Bike greep die kans.

De overgang naar de Nederlandse formatie bracht een nieuwe omgeving en nieuwe verwachtingen. Begin 2025 liep het niet meteen van een leien dakje. In Tirreno-Adriatico werd hij 14e, in de Volta a Catalunya 9e. Redelijke resultaten, maar ver onder zijn kunnen. Achteraf bleek dat hij in februari tijdens hoogtetraining op Tenerife was aangereden door een auto en bovendien ziek was geweest voordat hij half maart zijn seizoen echt kon starten.

Zijn echte niveau toonde zich pas in mei. Yates startte de Giro als outsider. Terwijl Juan Ayuso en Primož Roglič voortijdig de wedstrijd verlieten en de focus lag op Isaac del Toro en Richard Carapaz, reed Yates een foutloze race. Hij bleef gezond, ontweek valpartijen en bleef dicht bij de favorieten dankzij sterke tijdritten.

Na etappe 14 stond hij plots tweede, en vanaf etappe 17 naar Bormio bleek hij een geduchte concurrent. Etappe 20 naar de Finèstre was cruciaal: Carapaz en Del Toro probeerden het gat te dichten, maar Yates, op zijn topdag, sloeg een beslissend gat en pakte de roze trui. Op dezelfde klim waar acht jaar eerder zijn Giro-dromen in duigen vielen. Poëzie op wielen.

De overstap naar Visma bleek een voltreffer. Ondanks weinig feestelijkheden zette Yates direct weer aan het werk voor de Tour. Zijn rol: Jonas Vingegaard ondersteunen in de strijd tegen Tadej Pogačar. Hoewel het team net geen gele trui pakte, bleef Yates indruk maken. In etappe 6 werkte hij in een ontsnapping mee en werd vijfde. In etappe 10 was hij zelf de sterkste, versloeg Thymen Arensman in Puy de Sancy en won zijn eerste Tour-etappe sinds 2019. Individueel had Yates zijn seizoen niet beter kunnen wensen, terwijl zijn rol in 2026, met Vingegaard in de Giro, nog veelbelovend oogt.