Robert Gesink kijkt terug op het plotse overlijden van zijn vader en het ongeluk die zijn carrière hebben gevormd: "De pijn gaat nooit weg"

De Nederlandse veteraan Robert Gesink was een van de langst dienende leden van het peloton voordat hij dit jaar afscheid nam na de Vuelta a Espana. Hij reed met Team Visma Lease a Bike vanaf de begindagen in 2007 en speelde een rol in het uitgroeien van het team tot een van de meest dominante krachten in de sport. De 38-jarige jongen sprak onlangs met RIDE Magazine om te praten over enkele van de cruciale momenten in zijn carrière.

Gesink ziet de Tour de France van 2010 als het keerpunt in zijn carrière, nadat hij 5e werd in het algemeen klassement en klaar leek voor grootsheid. Maar in de daaropvolgende 12 maanden sloeg de tragedie toe nadat zijn vader omkwam bij een ongeluk tijdens de Bart Brentjens Challenge.

"Natuurlijk waren er tijden dat ik de fiets haatte," blikt hij terug op de donkerste bladzijde uit zijn privéleven. "Nadat mijn vader stierf, begon ik extreem hard te trainen uit haat en woede tegen alles en iedereen. Ik kwam heel sterk uit de winter. Ik won uit wraak de Ronde van Oman, werd tweede in de Tirreno en derde in Baskenland. Daarna was het allemaal voorbij."

"Ik had mezelf behoorlijk opgebrand," onthulde hij. "Het was voorbij en ik belandde in een serieuze dip. Ik heb mezelf eigenlijk geen tijd gegeven om alles te verwerken. Hoewel die pijn nooit weggaat. De fiets heeft me veel gegeven, maar helaas soms ook veel van me afgenomen."

Gesink sprak ook over het bizarre ongeluk dat zijn wielercarrière deed ontsporen in 2011, toen hij ten val kwam op kasseien terwijl hij trainde voor het WK van 2011. "Terugkijkend verdeel ik mijn carrière in twee delen: voor en na de beenbreuk. Deze breuk beperkte mijn prestaties na 2011 voor een groot deel.

"Daar stopte mijn groei als wielrenner. Voor een topatleet, die gaat voor het resultaat op het hoogste niveau, is zo'n gebroken been erg beperkend. Tot die val zag je dat ik steeds beter ging presteren. Na die val werd alles een stuk moeilijker.

"Na de operatie moest ik helemaal opnieuw beginnen met mijn been," ging hij verder, terwijl hij de ware omvang van zijn verwonding onthulde. "Letterlijk opnieuw leren lopen en fietsen. Daarna heb ik altijd met twee verschillende benen gefietst qua kracht. Er waren veel klachten, pijn, wat weer leidde tot de nodige positiewisselingen op de fiets. Eigenlijk was die breuk het begin van veel ellende. Al heeft bijna iedere renner zijn verhaal en gelukkig heb ik daarna hele mooie dingen laten zien op de fiets."