“Tadej lossen was uitzonderlijk” – Wout van Aert versloeg Pogacar in de Tour de France, en dat veranderde zijn carrière

Wout van Aert is een renner van wie de recente carrière zwaar is getekend door valpartijen, en hij legt uit wat dat fysiek en mentaal met hem heeft gedaan. Daarnaast vertelde hij in een recent interview wat er door hem heen ging tijdens de iconische Tour de France-finale van 2025, waarin hij Tadej Pogacar loste op Montmartre en vervolgens solo won op de Champs-Élysées.

“Ik hoop dat we ooit weer een groter Amerikaans circuit krijgen. Het is een grote markt, en bijna al onze materiaalsponsors zijn hier gevestigd of hebben hier kantoren,” zegt Van Aert in een interview met The Athletic, terwijl hij recent in Amerika verbleef. “Wielrennen leeft hier, en het is zonde dat we dit podium niet benutten om op het hoogste niveau te koersen.”

In dit gesprek sneed de Belg veel thema’s aan, waaronder zijn blessures. In 2024 ging hij hard onderuit in Dwars door Vlaanderen, wat een streep zette door zijn voorjaar; later opnieuw in de Vuelta a España, waar hij zijn vorm eindelijk teruggevonden had en meerdere ritten won. In 2025 keerde hij terug in competitie, maar pas in de monumenten voelde hij dat zijn niveau echt terug was.

“Het was te snel na de vorige blessure. Ik besefte dat ik weer op hetzelfde punt zou uitkomen. Het was te veel. Ik denk dat elke atleet blessures en revalidatie kent, maar ze zo kort op elkaar maakte me aan het denken: al dat herstellen en dan volgend jaar weer vallen. Wil ik dat opnieuw?” vraagt hij zich af. Op zijn 31ste en met twee kinderen thuis neemt de Belg simpelweg niet meer de risico’s die hij vroeger op de fiets nam.

“Toen dacht je niet eens aan vallen. Het zat niet eens achterin je hoofd. Maar na een paar blessures weet je hoe het is,” geeft hij toe. Hij draagt, vooral op een van zijn knieën, de littekens van de diepe wond uit het Vuelta-incident van vorig jaar. “Het is normaal dat je dat meeneemt. Elke blessure wordt ingewikkelder, en het helpt niet als je een gezin met kinderen hebt.”

Het Amerikaanse medium focuste vooral op Van Aerts Tour-succes, dat begon bij zijn debuut in 2019 met een ritzege. In totaal won hij 10 keer in de Tour en veroverde in 2022 de groene trui. Daarnaast ondersteunde hij sinds zijn komst bij Visma elk jaar renners als Primoz Roglic en Jonas Vingegaard in hun klassementsambities, soms als goud waard knecht.

“Een paar jaar geleden was de mindset rechtstreeks gekoppeld aan de uitslagen. Nadat we de Tour twee keer wonnen, besefte iedereen hoe bijzonder dat was, door de manier waarop we het deden: Jonas in het geel, ik in het groen. Mensen hadden het over de zege, maar ook over hoe we als ploeg reden.”

In 2025 vervulde hij opnieuw die rol, al kreeg hij ook ruimte om op ritwinst te jagen. Dat lukte niet, tot de slotdag. Op de kasseilige, natte straten van Parijs vond hij zijn beste benen en werd hij de enige renner die Tadej Pogacar in heel 2025 rechtstreeks uit het wiel reed met een één-op-één aanval. Hij deed dat op Montmartre en hield vervolgens het chaotische slot onder controle om te winnen.

“Op sommige stukken, parallel, passeerde ik groepjes, en over de radio klonk aanmoediging. Maar elke keer als de radio aanging, dacht ik: fuck, ze zitten achter me. Door de regen en de motoren kon ik achter me weinig zien. Pas op de laatste rechte lijn geloofde ik dat mijn voorsprong zo groot was.”

“Tadej lossen was uitzonderlijk. Ik ging vol doorgaan, gewoon zo snel mogelijk naar de finish,” vat hij het simpel samen. “Het was een prachtig moment aan de streep, maar pas een paar dagen later besefte ik hoe groot de impact was. Honderden mensen deelden hun verhalen over hoe ze het beleefd hadden.”

Hij had ook al in de Giro d’Italia gewonnen, en die zeges (de enige twee van zijn seizoen 2025) waren broodnodig na twee grote tegenslagen in het jaar ervoor. “Ik had die zegegebaar al lang in mijn hoofd. Na mijn blessure had ik een doel. Ik wilde laten zien dat ik er nog ben, dat ik nog altijd tot de besten kan behoren. Ik wilde laten zien dat ik er nog ben.”

De blessures bepalen ook hoe hij nu koerst en welke kalender hij kiest. “Na de blessures besloot ik het iets rustiger aan te doen, minder risico’s te nemen en gevaar te vermijden. Maar ik haatte de koersen waarin ik niet op mijn niveau was. Ik realiseerde me dat ik in het wielrennen zit om de beste versie van mezelf te zijn.”