Jordan Jegat verrast door zijn top 10 in de Tour de France, “nu wil ik proberen het beter te doen”

Jordan Jegat was dé revelatie van de Tour de France: een renner van wie maar weinigen hadden voorspeld dat hij om het klassement zou strijden, eindigde door sterk klimmen, constante regelmaat en slim gekozen ontsnappingen in de top 10. De Fransman belichaamde de agressieve Franse koersstijl in de Grand Boucle en in 2026 wil hij meer dan een tiende plaats.

“Top 10, het was gek, en vóór de Tour de France dacht ik aan top 20. Tijdens de koers dacht ik aan top 15, en het werd dag na dag beter. Uiteindelijk belandde ik één dag voor Parijs in de top 10,” zei de Fransman tegen Domestique. “Voor de Tour de France zei de manager tegen me: ‘verlies alsjeblieft tijd in de eerste week zodat je mee kunt in de ontsnapping en een rit kunt proberen te winnen’.”

Jegat werd 14e in Itzulia Basque Country en het Critérium du Dauphiné, dus hij is iemand met klassementsambities. Maar in de Tour ligt het niveau hoger en een 14e plaats heeft voor velen, zelfs bij ProTeams, minder waarde. Dat gold niet voor Jegat, die in de eerste week bleef investeren om binnen het klassement te blijven. Hij stond opnieuw 14e.

In de Pyreneeën reed hij sterk en schoof op naar plaats 11 in Superbagnères dankzij een succesvolle vlucht. Maar rit 11 naar Toulouse, met enkele heuvels, was de eerste dag waarop hij echt het gevoel had mee te doen om de knikkers. “Dat was de eerste dag waarop ik met de besten meespeelde, en toen dacht ik: misschien kan ik dit de hele Tour de France volhouden. Die dag veranderde mijn mindset.”

Hij profiteerde van zijn kleine ploeg en van de druk die bij anderen lag, niet bij hem. “Ik had ook niet echt druk van de Franse media, omdat Kévin Vauquelin vóór mij stond. Het was goed voor mij om de tweede Fransman te zijn, qua media en qua druk.”

In de slotweek was hij sterk genoeg om 11e te blijven en daarna te winnen. In rit 15 pakte hij veel tijd op zijn klassementsrivalen vanuit een vlucht in heuvelachtig terrein, en op de laatste competitieve dag naar Pontarlier deed hij exact hetzelfde: opnieuw mee in de ontsnapping, terwijl anderen wisten dat hij gevaarlijk was voor de top 10.

“In de derde week is het anders, want dan is het de finale voor het klassement. In rit 20 bijvoorbeeld, toen ik in de vlucht ging, reed Ben O’Connor op kop in het peloton om mij terug te pakken […] Nu wil ik proberen het beter te doen, want mijn ploeg en ik weten nu dat ik dit kan.”

“Natuurlijk is het beste doel volledig spelen voor het klassement of voor de ritzege. Misschien ooit de bolletjestrui. Maar nu is dat weer lastig met Pogacar en de toppers,” voegt hij toe. Het bergklassement is momenteel volledig in het voordeel van klassementsrenners, met Pogacar en Vingegaard als eerste twee dit jaar, zonder dat ze die trui expliciet najoegen.

Tot slot weet de Fransman nu al dat hij 2026 ingaat met duidelijke hoofddoelen, en die liggen allemaal in de grote koersen: “Volgend jaar draait het om de Tour de France, maar ook om het Baskenland, de Dauphiné en misschien Parijs-Nice.”