POLL: Wat was het meest memorabele moment van de Giro d'Italia 2025?

De Giro d’Italia 2025 ligt achter ons en wat voor editie was het! Drie weken vol spektakel, drama en heroïek hebben van deze ronde een memorabele gemaakt – eentje die nog jaren zal nazinderen in het collectieve wielergeheugen. Wij selecteerden tien sleutelmomenten die de koers kleur gaven. Nu is het aan jullie, de fans, om te bepalen: welk moment was het meest memorabel?

Vanaf dag één zat het tempo erin, en niemand kon om Mads Pedersen heen. De Deen van Lidl-Trek begon de Giro in bloedvorm en zette meteen zijn stempel met overwinningen in etappes 1, 3 en 5. Hij droeg meerdere dagen de roze trui, en verzekerde zich praktisch van de Maglia Ciclamino nog voor de eerste rustdag. In etappe 13 toonde hij opnieuw zijn klasse door op Monte Berico Wout van Aert te kloppen in een loeisteile aankomst bergop – een sprint die bol stond van kracht en karakter. Pedersen was niet alleen individueel op dreef: ook als teamspeler leverde hij een belangrijke bijdrage aan de kansen van zijn ploeggenoten in de jacht op dagsucces.

Een van de meest besproken incidenten vond plaats in etappe 6, toen een massale valpartij het peloton ontwrichtte. Tientallen renners raakten betrokken, onder wie onder meer Pedersen en Richard Carapaz. De chaos leidde tot het neutraliseren van de tijd en de punten voor die rit – een zeldzame beslissing die een onuitwisbare stempel drukte op de eerste koersweek.

Op de slotdag van de eerste Giro-week kreeg het peloton een van de meest tot de verbeelding sprekende ritten voorgeschoteld: de etappe over de ‘sterrato’, met een parcours dat dwars door het mythische grind van Strade Bianche voerde. Het werd een koersdag voor de eeuwigheid – zij het niet enkel om heroïsche redenen.

De etappe werd ontsierd door meerdere valpartijen. Op de helikopterbeelden zagen we hoe zowel Primoz Roglic als Tom Pidcock tegen het Toscaanse stof gingen. Roglic, zichtbaar gehavend, zou de strijd later staken. Minder zichtbaar, maar minstens zo ingrijpend: ook Juan Ayuso en Brandon McNulty kenden een onfortuinlijk moment op de witte wegen. Wat de camera’s misten, bleek cruciaal – Ayuso zou nooit meer zijn ritme vinden in deze Corsa Rosa.

Toch was het koersverloop adembenemend. INEOS Grenadiers trok vroeg ten aanval en gaf kleur aan de dag. Maar het was Isaac del Toro, het Mexicaanse supertalent, die zijn naam in hoofdletters in de annalen schreef. Hij reed met speels gemak weg van de klassementsmannen en veroverde de roze trui met bravoure. En dan was daar Wout van Aert.

De Belg, terug van blessureleed, trotseerde elk obstakel – het grind, de aanvallen, de twijfels – en sprintte op de iconische aankomst in Siena naar een van de meest memorabele zeges van zijn carrière. Een comeback van epische proporties, in een etappe die nog lang zal nagalmen in de hoofden van wielerliefhebbers.

De tweede week van deze Giro d’Italia bracht niet alleen koers, maar ook karakter. De verschillen in het algemeen klassement begonnen zich af te tekenen, wat enkele renners ertoe aanzette hun kaarten open op tafel te leggen. Egan Bernal, voormalig Tourwinnaar en teruggekeerd van een bijna fatale val, reed met lef en branie naar een zevende plaats in het eindklassement. Zijn aanvalslust in de elfde en vijftiende etappe — ver van de streep en vol risico — bracht niet de uitslag waar hij op had gehoopt, maar gaf kleur aan de koers. Zijn offensieve stijl dwong rivalen tot actie, brak de controle van de grote ploegen open en bezorgde het publiek het mooiste wat wielrennen kan bieden: onvoorspelbaarheid.

Tegelijkertijd manifesteerde zich een nieuwe leider in het peloton: Isaac del Toro. Niet door te demarreren, maar juist door te controleren. De jonge Mexicaan toonde zich in week twee de onbetwiste ‘Patron’ van het peloton. Zonder een enkele aanval te plaatsen, reed hij alle uitvallen van concurrenten vakkundig dicht, vooral op de lastige beklimming van de Monte Berico. Daar legde hij de basis voor een vergrote voorsprong en zijn geloofwaardigheid als serieuze eindzegekandidaat. Zijn greep op het klassement hield stand tot diep in de slotweek, al kraakte het tegen het einde. De echte genadeklap volgde pas in etappe 20.

Maar de week werd ook ontsierd door een zware valpartij in etappe 14. Antonio Tiberi ging tegen het asfalt en werd daarbij nog eens geraakt — een klap voor zijn klassementsambities. De gevolgen waren desastreus: Giulio Ciccone moest noodgedwongen de koers verlaten en grote namen als Juan Ayuso, Primoz Roglic en Bernal verloren kostbare tijd in een etappe die op papier weinig problemen leek te beloven. De val en de chaos die erop volgden, schudden het klassement stevig door elkaar.

Etappe 16 was zonder twijfel een van de absolute hoogtepunten van deze Giro d’Italia — en dat om meerdere redenen. Met een slopende afstand, een overvloed aan hoogtemeters en een peloton dat van meet af aan vol op de pedalen ging, viel het peloton al vroeg uit elkaar. De schade op de beklimmingen was immens. Primoz Roglic, geplaagd door een reeks valpartijen, moest de strijd staken, en op de voorlaatste klim kraakte ook Juan Ayuso — de andere topfavoriet voor het eindklassement. Het waren beslissende uren in deze Giro: het koersverloop werd opener, en het idee van Isaac del Toro als enige kopman bij UAE Emirates kreeg opeens vaste vorm.

Toch kreeg de jonge Mexicaan op de slotklim een mokerslag te verwerken. Waar hij tot dan toe foutloos oogde, stortte hij in onder de druk van Richard Carapaz en Simon Yates. Del Toro verloor kostbare tijd en zag zijn voorsprong in het klassement slinken tot minder dan een halve minuut. Met nog drie zware bergetappes voor de boeg was de strijd om het roze plots volledig heropend. Zijn inzinking werkte als een katalysator: rivaliserende ploegen roken bloed en ontketenden een spervuur aan aanvallen in de slotdagen van de ronde.

En dan kwam etappe 20. Een rit die in de geschiedenisboeken zal blijven staan. Vanaf de voet van de mythische Colle delle Finestre ontvlamde de koers in alle hevigheid. EF Education-EasyPost opende het bal met een gedurfde aanval, waardoor enkel Carapaz en Del Toro konden volgen — en dat al na amper één kilometer klimmen. Kort daarop sloot ook Simon Yates aan, en de Mexicaan werd vervolgens tussen hamer en aambeeld gemanoeuvreerd. De ene aanval volgde de andere op, en uiteindelijk was het Yates die wist te ontsnappen.

Wat daarna gebeurde, schreef wielergeschiedenis. Yates bereikte de top met anderhalve minuut voorsprong, verpulverde het klimrecord, en nam de roze trui over op de berg waar zijn dromen in 2018 nog in rook opgingen. Ondertussen ontpopte Wout van Aert zich tot meesterknecht in een Visma-tactiek die tot in de perfectie werd uitgevoerd. Del Toro’s passieve koersgedrag tijdens de klim – waarin hij weigerde te werken met Carapaz – leidde tot frustratie bij de Ecuadoriaan, die vervolgens ook zijn beurten staakte. Het resultaat: een patstelling die Yates de ruimte gaf om zijn beslissende slag te slaan en zijn Giro-zege veilig te stellen.