Julian Alaphilippe-overstap: schot in de roos of misser? | Geen WK-ambities, maar profiteerde Tudor voldoende van de Fransman?

Julian Alaphilippe is een renner met een grote naam, en na meerdere jaren van interne strubbelingen bij Soudal - Quick-Step maakte de Fransman afgelopen winter eindelijk zijn grote overstap naar Tudor Pro Cycling Team. Een volledig nieuw decor voor de voormalige tweevoudig wereldkampioen, die nu het boegbeeld werd van een ProTeam met andere verwachtingen, doelen en rolverdeling binnen de ploeg.

Al in 2013, na enkele sterke jaren in de Franse beloftenkoers, begon Julian Alaphilippe aan een loopbaan die veel te danken heeft aan zijn tijd bij Quick-Step, een ploeg die altijd floreerde met klassiekerspecialisten en sprinters. Hoewel hij niet in het klassieke kasseienprofiel paste, was hij een puncheur van de allerbeste soort – een renner die korte, herhaalde inspanningen aankon en de weerstand had die zwaardere specialisten misten op langere of steilere klimmen. In zijn beste jaren had hij bovendien het juiste programma om daarvan maximaal te profiteren.

Alaphilippe werd wereldkampioen in Imola en Leuven aan het begin van de jaren 2020, na zijn mythische Tour de France van 2019 waarin hij twee ritten won – waaronder een tijdrit in het geel – het grootste deel van de ronde leidde en de Fransen liet dromen van hun eerste Tourzege in bijna 40 jaar. Hoewel dat niet lukte, kan hij met genoegen terugkijken: zes ritzeges in de Tour (en ook ritwinst in Giro en Vuelta), winst in Milano-Sanremo, Strade Bianche, de bollentrui in de Tour, Clásica San Sebastián en veel meer. Maar tegen 2022 was zijn niveau niet meer hetzelfde, mede door valpartijen en ziektes, en vervolgens door Patrick Lefevere, die moeite had met het uitblijven van prestaties van een renner die een groot deel van het ploegbudget innam. Hoewel hij herhaaldelijk zei dat het niet persoonlijk was, ging de voortdurende kritiek van je eigen baas – inclusief opmerkingen over Alaphilippes vrouw Marion Rousse – ver over de grens, en zijn vertrek was onafwendbaar. Zo vertrok Alaphilippe eind 2024, en opvallend genoeg deed Lefevere dat ook.

CyclingUpToDate woonde dit jaar meerdere media-events van Tudor Pro Cycling bij en het was duidelijk dat de ploeg alles in het werk stelde om zich professioneel te profileren, in hun eerste jaar met een grote naam, grote renners en veel meer druk. Alaphilippe was hun vaandeldrager: de ex-wereldkampioen, rittenkaper in grote rondes en monumentenwinnaar. Met Marc Hirschi aan boord en Fabian Cancellara als teammanager waren er genoeg grote gezichten om een ploeg te vertegenwoordigen die qua niveau als WorldTour-waardig kan gelden.

Maar de resultaten bleven uit. Je kunt Alaphilippe weinig verwijten; er zijn steeds minder koersen die perfect passen bij pure puncheurs als hij, terwijl renners als Tadej Pogacar en Remco Evenepoel (ook uitmuntende klimmers, sprinters, tijdrijders, enz.) tegelijk de beste puncheurs ter wereld zijn geworden. Het is simpelweg een lastige periode voor specialisten in middelange inspanningen bergop, en daar valt de routinier onder. In het voorjaar heeft hij geen uitschieters te tonen; zijn meest opvallende moment was wellicht zijn aanval in de Amstel Gold Race, die geen uitslag opleverde maar wel de weg effende voor wat op dat moment een zekere zege van Tadej Pogacar leek.

Met de zomer kwam er een sterkere Alaphilippe. Het klimniveau in het peloton van 2025 ligt meerdere tandjes hoger dan in 2019, toen hij streed om Tourwinst. Zijn vijfde plek in het klassement, inclusief zware bergritten, was zeer indrukwekkend voor een renner die geen klimmer pur sang is, en vormde het ideale signaal richting Tour de France. Zijn vijfde plaats in rit 2 mag niet onderschat worden; hij eindigde enkel achter Mathieu van der Poel, Tadej Pogacar, Jonas Vingegaard en Romain Grégoire op de aankomst heuvelop in Boulogne-sur-Mer. Dit niveau had, in vrijwel elke andere koers zonder de zogenoemde ‘aliens’, winst opgeleverd. Maar de Tour is de Tour: je wint daar alleen met perfecte benen, wat geluk en/of uitmuntende timing.

Alaphilippe dacht dat hij rit 15 naar Carcassonne had gewonnen, een zege die zijn seizoen een andere wending had gegeven. Heel even waande de Fransman zich winnaar, maar hij wist niet dat Tim Wellens en Victor Campenaerts al gefinisht waren. Waar hij in april nog een geweldige aanval plaatste en op de foto stond met een zwoegende Tadej Pogacar in zijn wiel, vierde hij in juli een Tourzege die er niet was (niet de eerste keer in zijn loopbaan bij een grote koers), terwijl Wout van Aert hem vol ongeloof aankeek.

Toch sloot de 33-jarige zijn seizoen af met een nieuwe, perfect geplande en uitgevoerde vormpiek. De Tour of Britain diende als voorbereiding op de najaarsklassiekers en daar werd hij derde, klimmend met de besten op The Tumble waar de klimmers in het voordeel waren. Het zat eraan te komen, en met zijn vertrouwde bravoure en sterke benen pakte hij een fraaie en veelbetekenende solozege op WorldTour-niveau in de GP de Québec – precies wat hij en Tudor nodig hadden. Later werd hij nog knap derde in Tre Valli Varesine, gewonnen door Tadej Pogacar, wat Tudors status als ploeg van het hoogste niveau versterkte (waar Michael Storer vervolgens nog een uitroepteken achter zette door samen met Pogacar en Remco Evenepoel op het podium van Il Lombardia te staan).

Hoe succesvol Alaphilippes transfer is, hangt af van je verwachtingen. Wie rekende op jacht naar grote ritzeges in een Grote Ronde of wereldtitels, leefde niet in de realiteit. Maar vanuit zichtbaarheid en met realistische verwachtingen, in vergelijking met zijn laatste jaren op de fiets, durf ik te stellen dat hij precies deed wat van hem verwacht werd en leverde voor de Zwitserse ploeg.