Vincenco Nibali blikt terug op carrière: "Ik heb nog nooit van mijn leven doping gebruikt. Ik heb het zelfs nooit overwogen"

Vincenzo Nibali, een van de meest complete ronderenners van zijn generatie, zette in 2022 een punt achter een indrukwekkende carrière. Met eindzeges in de Giro d’Italia (twee keer), de Tour de France én de Vuelta a España behoort hij tot het selecte clubje dat alle drie de grote rondes op zijn naam schreef. Toch wordt zijn nalatenschap overschaduwd door achterdocht — niet vanwege een positieve test, maar vanwege wat hij omschrijft als een nietsontziende klopjacht na zijn pensioen.

Hoewel Nibali nooit betrapt werd op doping, voelt hij zich achtervolgd door de donkere erfenis van zijn sport. “Ik heb nooit gedopeerd. Nooit overwogen ook. Ze mogen mijn bloed over honderd jaar nog analyseren — ze zullen niets vinden,” zegt de inmiddels 40-jarige Italiaan in een interview met Corriere della Sera. Toch vermoedt hij dat zijn successen en afkomst hem verdacht maakten. “Ik won, ik was Italiaan, en mijn teambaas was Alexander Vinokourov, iemand met een beladen verleden. Dat was genoeg.”

Volgens Nibali ging het onderzoek ver. Véél te ver. “Ze volgden me, openden mijn auto, doorzochten mijn telefoon… en ik ben er zeker van dat ze zelfs mijn huis zijn binnengegaan,” aldus de voormalige kopman van Astana en Bahrain. “Ze zochten naar iets dat er niet was. En dat hebben ze ook nooit gevonden.”

Dat Nibali in zijn loopbaan niet immuun was voor het bedrog van anderen, steekt hem nog altijd. Hij wijst op Maxim Iglinskiy, die hem in 2012 klopte in Luik-Bastenaken-Luik en later positief testte, en op Ezequiel Mosquera, die hem op de huid zat in de Vuelta van 2010 — uitslagen die pas jaren later ongeldig werden verklaard. “Ik heb waarschijnlijk veel verloren,” zegt Nibali. “Racen voelde soms als oorlog. Maar je kon altijd kiezen: wilde je meedoen met die praktijken of niet. Wie dat niet wilde, hoefde het ook niet te doen.”

De Haai van Messina blijft strijdbaar, zelfs na zijn afscheid van het peloton. “Ik weet wat ik heb gedaan. En vooral wat ik níét heb gedaan.” In een sport waar de grens tussen heldendom en verdenking flinterdun is, lijkt Nibali vastberaden zijn eigen waarheid te blijven verdedigen — zonder spijt, maar met een wrange nasmaak.