"Ik had geen idee of ik ooit nog zou rijden, of zelfs of ik het zou overleven" - Michael Matthews vindt weer licht na zijn donkerste maanden

Enkele maanden geleden leek het doek te vallen voor Michael Matthews. Niet alleen als profrenner, maar misschien zelfs als mens. Op het moment dat de Australiër zich klaarstoomde voor zijn twaalfde Tour de France, kreeg hij onverwacht de diagnose longembolie. Een levensbedreigende aandoening die hem in één klap uit de wedstrijd én uit zijn dagelijkse realiteit rukte.

Maar uit die schaduw is de 35-jarige Team Jayco AlUla-renner inmiddels teruggekeerd. Met zijn kenmerkende glimlach en onverzettelijkheid toonde Matthews in Il Lombardia dat hij opnieuw wil én kan meedoen op het hoogste niveau. Zijn dappere aanval uit de vroege vlucht symboliseerde veel meer dan een koersprestatie: het was een persoonlijke wederopstanding.

In een wedstrijd die doorgaans wordt beslist op de zware slotklimmen, koos Matthews voor de aanval. En met succes: hij reed urenlang in de kopgroep en liet zich pas in de finale terugzakken. "Vanaf het begin was aanvallen ons plan," aldus Matthews. "Ik wist dat mijn beste kans op een goed resultaat in Lombardije lag in een vroege vlucht. Ik had het geluk om in een sterke groep te zitten, maar dan nog heb je superbenen nodig – om erbij te komen én om te blijven. Gelukkig had ik die."

Toch vroeg hij zich achteraf af of een andere aanpak wellicht meer had opgeleverd. "Misschien had ik een afwachtendere koers kunnen rijden om te kijken hoe ik me zou houden in de finale, maar ik ben erg tevreden met het resultaat en vooral met de gevoelens in de benen. Ik ben duidelijk op de weg terug na die gezondheidsproblemen. Alleen jammer dat het seizoen er nu al op zit."

Matthews is openhartig over de dramatische weken die voorafgingen aan de Tour de France. "Het was een emotionele achtbaan. Ik kwam net van een intens trainingskamp en was in topvorm toen plots die diagnose kwam. Alles waar ik maanden naartoe had gewerkt, viel in duigen. En het ergste: ik wist niet wat de toekomst zou brengen. Niet alleen voor mijn carrière, maar ook voor mijn leven. Er was zelfs een moment dat ik me afvroeg of ik het wel zou overleven."

Toen de artsen eenmaal grip kregen op de situatie, veranderde zijn perspectief. "Zodra ik hoorde dat ik niet dood zou gaan, wilde ik maar één ding: weten wat ik moest doen om weer terug te keren op mijn niveau. Op dat moment besefte ik pas echt hoeveel ik van deze sport hou, hoeveel ik geniet van het leven als profwielrenner."

De dreiging van een vroegtijdig einde werkte als brandstof. "De gedachte dat ik alles zou kunnen verliezen, gaf me een ongekende motivatie. Ik wilde niet alleen terugkeren – ik wilde beter terugkomen. Natuurlijk waren er momenten van twijfel. Dagen waarop ik me verloren voelde, fysiek onzeker was. Maar dankzij de steun van mijn vrouw en familie bleef ik mentaal overeind."

Matthews, inmiddels een veteraan in het peloton, lijkt vastberaden om zijn carrière niet in mineur te beëindigen. Zijn prestatie in Il Lombardia is wellicht pas het begin van een nieuwe, onverwachte slotfase – eentje die hij zelf had durven afschrijven, maar die hij nu met beide handen aangrijpt.

Na maanden van onzekerheid, angst en mentale worsteling is Michael Matthews terug. De Australische renner van Team Jayco AlUla overleefde een longembolie, herpakte zich en bewees in het najaar van 2025 dat hij nog altijd mee kan in het geweld van de wereldtop. Wat volgde was niet alleen een fysieke comeback, maar ook een mentale hergeboorte.

Matthews windt er geen doekjes om wanneer hij terugblikt op de afgelopen maanden. "Het waren de moeilijkste maanden van mijn leven," vertelt hij openhartig. "Ik raakte depressief. Ik vroeg mezelf serieus af of het leven voorbij was. Die vier maanden waren een chaos, maar ik ben erdoorheen gekomen. En als ik nu kijk naar mijn vorm en resultaten, ben ik trots op wat ik heb bereikt. Ik probeer alles vanuit een positief perspectief te bekijken. Ik denk dat ik erin geslaagd ben een enorm moeilijke situatie te overwinnen. En dat doe ik met een glimlach én benen waarmee ik nog steeds met de besten ter wereld kan strijden."

Hoewel hij in de Bretagne Classic in Plouay meteen een sterk optreden neerzette, verliep zijn terugkeer allerminst vlekkeloos. "Dat was mijn eerste echte koers na maanden afwezigheid, en ik kwam meteen dicht bij het podium. Toen wist ik: ik kan dit nog. Maar mentaal was het zwaar om daarna om te gaan met een reeks tegenvallende prestaties."

De ommekeer kwam tijdens het najaar in Italië. "Na de wereldkampioenschappen vond ik opnieuw ritme, kon ik beter herstellen tussen de koersen en kreeg ik weer vertrouwen. Die consistentie was de sleutel – en dat is het ook voor de toekomst."

Hoewel Matthews inmiddels 35 is, gelooft hij dat zijn beste momenten misschien nog voor hem liggen. "Ik droom nog steeds van Milaan-Sanremo. Dat Monument staat al mijn hele carrière op mijn verlanglijst. Nu ben ik tien keer gemotiveerder dan ooit. Mijn carrière had dit jaar kunnen eindigen – door medische complicaties of door mentale klappen – maar ik heb die obstakels overwonnen. Dat heeft mijn geloof in mezelf opnieuw aangewakkerd." Zelfs zijn lichaam lijkt klaar voor een verlenging van zijn loopbaan. "Mijn artsen zeggen dat ik het lichaam heb van een 25-jarige. Dat hoor je niet elke dag als 35-jarige. Het geeft me vertrouwen."

Matthews beseft dat hij deel uitmaakt van een generatie in transitie. "Mijn carrière overspant verschillende wielertijdperken. Ik begon in het Boonen-tijdperk, kreeg vervolgens te maken met Sagan en nu zit ik middenin het tijdperk van Pogačar en Evenepoel. Helaas, of misschien gelukkig, ben ik steeds concurrenten tegengekomen die bijna buitenaards waren op de fiets. Toch ben ik trots op hoe ik me telkens heb aangepast aan het veranderende koersbeeld."

Een Monument ontbreekt nog op zijn erelijst, al kwam hij meermaals dichtbij. "Dat zegel mis ik nog. Een overwinning in een Monument of een echt grote klassieker. Volgend jaar begint de Tour met een ploegentijdrit, en daar kan mijn ervaring van grote waarde zijn. Voor nu geniet ik van elk moment. Ik voel me weer als de oude Michael. En het belangrijkste: ik wil plezier blijven maken op de fiets."

De bijna-doodervaring heeft Matthews niet alleen veranderd als sporter, maar ook als mens. "Ik denk dat dit alles mijn carrière misschien wel verlengd heeft. Het heeft me doen beseffen hoeveel ik van deze sport hou en hoeveel ik te verliezen heb. Nu waardeer ik elke kans die ik krijg."