Francisco Galván gaat door een bijzonder lastige periode na zijn vertrek bij
Equipo Kern Pharma, dat de renner ontsloeg nadat hij meerdere video’s op sociale media plaatste die de verkeersveiligheid in gevaar brachten. Hij heeft zijn carrière on hold gezet nadat zijn contract met de Spaanse ploeg werd beëindigd.
De beelden toonden hem bij een afdaling aan hoge snelheid op een meerbaansweg, waarbij hij zelfs op de rijstrook voor tegenliggers terechtkwam, gedrag dat de ploeg onverenigbaar achtte met verkeersveiligheid en met het imago en de waarden van het profpeloton. De beslissing volgde meteen en markeerde een kantelpunt in de loopbaan en het privéleven van de renner.
Enkele dagen nadat zijn ontslag openbaar werd, schetste Galván zijn huidige situatie in een bericht dat hij op zijn Instagram-account plaatste. Een reflecterende, zelfkritische tekst waarin hij zijn fout toegeeft, de consequenties accepteert en indringend beschrijft hoe zijn werkelijkheid veranderde sinds hij zonder ploeg zit. Ver van excuses of het zoeken naar medelijden toont de renner begrip voor de omvang van wat er gebeurde en de impact op hemzelf en zijn omgeving.
In zijn bericht vertelt Galván zeer concrete episodes die tonen hoe abrupt zijn leven kantelde, zoals het moeten verkopen van zijn auto na het verlies van zijn profcontract of de leegte die hij voelde tijdens de wandeling naar huis nadat hij dat hoofdstuk had afgesloten.
Hij gaat ook in op zijn emotionele toestand, trainen in het zwart als weerspiegeling van hoe hij zich van binnen voelt, en het paradoxale dat hij nog steeds herkend wordt terwijl hij de schaamte draagt van zijn mislukking. De renner benadrukt de pijn van het teleurstellen van zijn ouders en zijn naaste kring en, vooral, de steun van zijn partner, die hij zijn belangrijkste steunpilaar noemt in de zwaarste momenten.
Kiko Galván maakte een ernstige fout die hem zijn plek bij Kern Pharma kostte
Bericht van Kiko Galván op sociale media
“Ik had nooit gedacht dat zoveel mensen naar wielrennen keken. Ik dacht altijd dat we maar met een paar fanatici waren. Dit jaar moest ik mijn auto verkopen nadat ik uit de ploeg was gezet. Ik verliet de dealer en liep naar huis. Toen begreep ik hoe snel alles kan veranderen. Sindsdien train ik in het zwart. Niet om de look, maar omdat ik me zo voel. En toch herkennen mensen me, houden me staande, stellen vragen. En ik glimlach, maar vanbinnen schaam ik me. Schaamte omdat ik gefaald heb.
Omdat ik mijn ouders heb teleurgesteld. Mijn mensen. Mijn vriendin, die de enige is geweest die me overeind hield terwijl alles instortte. Ik schrijf dit niet om medelijden te vragen of iets goed te praten. Ik heb een fout gemaakt. Een fout heeft consequenties en die draag ik. Mijn excuses aan iedereen die zich geraakt voelde. De fiets achterlaten doet me geen pijn. Ik heb het wielrennen geleefd zoals ik wilde: vol gas, met het hart, zonder halve maatregelen. Wat pijn doet, is het gevoel dat je je eigen mensen hebt teleurgesteld. Dat is het lastigst. Vandaag neem ik geen afscheid. Ik druk even op pauze. Adem. En ga verder, hoe dan ook, maar met mijn voeten op de grond. Want het leven laat je niet altijd het pad kiezen, maar wel hoe je het bewandelt.”