ANALYSE: Moet de Tour een andere aanpak overwegen om meer kansen te creëren voor klassiekerspecialisten zoals Mathieu van der Poel?

Mathieu van der Poel wordt beschouwd als een van de beste wielrenners van zijn generatie. Met 50 overwinningen op zijn naam, zes Monumenten en een wereldtitel op de weg, heeft de Nederlander zijn plek veroverd als een van de grootste renners aller tijden. Toch blijft zijn relatie met de Tour de France, de meest iconische wielerwedstrijd ter wereld, gespannen. In een eerlijke reflectie tijdens een interview met Sporza, gaf Van der Poel toe: "Het is een wedstrijd die ik niet echt leuk vind. Behalve het proberen te winnen van etappes en het dragen van de gele trui, is er niet veel te winnen voor mij in de Tour."

Deze uitspraak benadrukt de unieke manier waarop Van der Poel zijn carrière benadert. Als renner die opbloeit in eendaagse klassiekers, vindt hij de gestructureerde focus van de Tour op het algemeen klassement en de sprintetappes minder aantrekkelijk. "Ik rijd liever vijf wedstrijden waarin ik meedoe om de winst dan twintig etappes waarin ik de helft van de tijd niet meedoe om te winnen", voegde hij eraan toe. Dit standpunt roept vragen op over de traditionele opvattingen van wielerglorie. Bron: CyclingUpToDate.

Lees ook

Niet de Tour de France of Parijs-Roubaix, Mathieu van der Poel heeft een ander doel voor 2025: "Het is me nog niet gelukt en het blijft in mijn achterhoofd spelen"

De Tour- en Klassiekerspecialisten

De Tour de France is de ultieme rittenkoers voor de beste renners ter wereld, en het is duidelijk dat Van der Poel in deze categorie thuishoort. Toch heeft de evolutie van de Tour door de jaren heen steeds meer focus gelegd op klassementskandidaten en sprinters, waardoor er weinig ruimte is voor klassiekerspecialisten zoals Van der Poel om zich te onderscheiden. De etappes zijn vaak verdeeld in twee uitersten: vlakke ritten voor de sprinters en zware bergetappes voor de klassementsrenners. De zeldzame tussenliggende etappes, die ideaal zouden zijn voor een renner van het kaliber van Van der Poel, komen steeds minder voor, hoewel de eerste week van de Tour van dit jaar mogelijk meer kansen biedt.

Deze trend is niet onopgemerkt gebleven door Van der Poel en zijn vader, Adrie van der Poel. Adrie, zelf een voormalig profwielrenner, merkte in een interview tijdens de Tour van 2024 op: "Wat moet je met een renner zoals Mathieu in de Tour? Er zijn nauwelijks etappes voor echte klassiekerspecialisten." Het gebrek aan kansen voor renners als Mathieu roept de vraag op: zou de Tour de France zijn parcours niet moeten heroverwegen om beter in te spelen op een breder scala aan talenten? Per slot van rekening gaat de Tour niet alleen om het kronen van een kampioen, maar ook om de diversiteit van het wielrennen te tonen.

Voor Van der Poel ligt de spanning in de intensiteit en onvoorspelbaarheid van klassiekers en andere eendaagse evenementen. Wedstrijden zoals Parijs-Roubaix en de Ronde van Vlaanderen zijn op maat gemaakt voor renners met zijn vaardigheden. Ze vereisen explosieve kracht, technische beheersing en de bereidheid om risico’s te nemen, allemaal kenmerken van Van der Poel’s koersstijl. In tegenstelling hiermee biedt de Tour, met zijn focus op drie weken van uithoudingsvermogen en de nadruk op teamdynamiek en strategie, vaak weinig ruimte voor renners zoals hij om te schitteren.

Lees ook

Vlaanderen, Roubaix, Giro d'Italia en Tour de France: Volledige kalender Wout van Aert voor 2025 lijkt bekend

Hoogtepunten van Van der Poel in de Tour

Ondanks zijn gemengde gevoelens zijn Van der Poels optredens in de Tour de France allesbehalve onopgemerkt gebleven. In de Tour van 2021 leverde hij een onvergetelijke prestatie door etappe 2 te winnen en de gele trui te veroveren. Deze overwinning was niet alleen een demonstratie van zijn explosieve kracht en ruwe talent, maar ook een emotioneel eerbetoon aan zijn overleden grootvader, Raymond Poulidor, een Tour-legende die zelf nooit de gele trui had gedragen. Van der Poel droeg de gele trui zes dagen lang en wist met zijn agressieve koersstijl de fans in extase te brengen, waarmee hij zijn status als een talent van deze generatie bevestigde.

Deze gedenkwaardige periode in het geel toonde aan wat Van der Poel in de Tour kan bereiken wanneer de omstandigheden gunstig zijn. Het benadrukte bovendien het potentieel om meer etappes te creëren die geschikt zijn voor renners met zijn capaciteiten. Helaas zijn dergelijke kansen in de daaropvolgende edities van de wedstrijd schaars gebleven.

Mathieu van der Poel heeft Jasper Philipsen gesteund in de laatste edities van de Tour de France.

Sindsdien is de rol van Van der Poel in de Tour veranderd. In 2023 reed hij voornamelijk in een ondersteunende functie, waarbij hij zijn Alpecin-Deceuninck-ploeggenoot Jasper Philipsen aan meerdere ritzeges en de groene trui hielp. Hoewel zijn inspanningen cruciaal waren voor het succes van het team, uitte Van der Poel de wens om meer te bereiken dan alleen als "knecht" te fungeren. In een gesprek met The Independent in de aanloop naar de Tour van 2024 zei hij: "Ik wil ook iets voor mezelf doen in de Tour. Dat is mijn grootste doel."

Dit gevoel weerspiegelt een bredere frustratie die veel klassiekerspecialisten delen: zij voelen zich buitengesloten door de huidige opzet van de Tour. Voor renners zoals Van der Poel biedt de wedstrijd beperkte kansen om hun volledige scala aan vaardigheden te tonen, wat het moeilijk maakt om persoonlijke ambities te combineren met teamverplichtingen.

Van der Poel vs Van Aert

De rivaliteit tussen Mathieu van der Poel en Wout van Aert is een van de meest boeiende verhalen in het moderne wielrennen, zowel op als naast de weg. Beide renners zijn veelzijdig, met het vermogen om in verschillende disciplines uit te blinken. Van der Poel heeft de klassiekers gedomineerd, met overwinningen in Parijs-Roubaix, de Ronde van Vlaanderen en Milano-Sanremo, terwijl Van Aert zijn stempel heeft gedrukt in de Grote Rondes, met meerdere ritzeges en steun aan de ambities van Jonas Vingegaard bij Team Visma | Lease a Bike. Van der Poel heeft slechts één ritzege in de Tour de France behaald, terwijl Van Aert daarentegen al meerdere ritzeges op zijn naam heeft staan.

Wat Van Aert onderscheidt in de Tour is zijn vermogen om teamtaken te combineren met persoonlijk succes. Ondanks zijn rol als belangrijke knecht voor Vingegaard, heeft Van Aert consistent kansen gevonden om voor ritzeges te jagen. Deze tweeledige aanpak heeft hem succes opgeleverd in Frankrijk en roept de vraag op of Van der Poel een soortgelijke strategie zou kunnen volgen, bijvoorbeeld door Philipsen te ondersteunen in de sprints, terwijl hij zelf ook zijn kansen zoekt. Zou Van der Poel kunnen leren van Van Aerts vermogen om zijn kansen in de Tour te maximaliseren zonder de teamdoelen in gevaar te brengen?

Aan de andere kant zou Van Aert kunnen kijken naar Van der Poels succes in de klassiekers als een voorbeeld voor het verbeteren van zijn eigen prestaties in de Monumenten. Ondanks zijn ongelooflijke talent heeft Van Aert vaak te kort geschoten in de grootste eendagswedstrijden van het wielrennen, wat in schril contrast staat met de zes overwinningen in Monumenten van de Nederlander. Het belangrijkste verschil ligt in hun aanpak: Van der Poels gerichte focus op specifieke doelstellingen heeft hem in staat gesteld om te pieken op de juiste momenten, terwijl Van Aerts bredere verplichtingen mogelijk zijn effectiviteit in de klassiekers beperken.

Hun contrasterende benaderingen benadrukken de bredere uitdagingen waar multidisciplinaire renners in het moderne wielrennen voor staan. Het vinden van een balans tussen persoonlijke ambities en teamverplichtingen is een delicate kunst, en zowel Van der Poel als Van Aert bieden waardevolle lessen in het navigeren door deze dynamiek. Voor Van der Poel zou de sleutel kunnen liggen in het vinden van een manier om zijn eigen kracht prioriteit te geven, zonder zijn bijdrage aan het team op te offeren.

Moet de Tour veranderen?

De openhartige opmerkingen van Van der Poel over de Tour benadrukken een belangrijk probleem in het professionele wielrennen. Hoewel de Tour de France altijd primair zal draaien om de strijd om het algemeen klassement en sprintfinales, is er veel voor te zeggen om etappes te ontwerpen die beter aansluiten bij de kwaliteiten van klassiekerspecialisten. Deze renners brengen een uniek element in de sport en weten de fans te boeien met hun aanvallende koersstijl en het vermogen om wedstrijden op een andere manier te benaderen dan de typische berg- of sprintetappes. Het toevoegen van meer etappes die passen bij hun krachten zou de wedstrijd niet alleen diverser maken, maar ook zorgen dat de Tour de France een waar uitstalraam blijft voor de meest getalenteerde renners in de wielersport.

Terwijl Van der Poel zijn unieke erfenis verder vormgeeft, blijft zijn relatie met de Tour een fascinerend subplot in zijn carrière. Of de Tour nu wel of niet evolueert om renners zoals hij een plaats te geven, één ding is zeker: Mathieu van der Poels nalatenschap als een van de allerbesten in het wielrennen is veiliggesteld, ongeacht of hij ooit nog een tweede etappe in de Tour de France wint.

Waar veel renners de voorjaarsklassiekers gebruiken als opwarmer voor hun zomercampagnes, heeft Van der Poel keer op keer bewezen dat hij in het voorjaar echt tot zijn recht komt. Zijn overwinningen in prestigieuze wedstrijden als de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix zijn bepalende momenten in zijn carrière geworden. Deze prestaties onderstrepen ook zijn voorkeur voor eendaagse wedstrijden boven rittenkoersen, waarin zijn explosieve kracht en stuurmanskunst het best tot hun recht komen.

Voor Van der Poel vormen de klassiekers de essentie van wielrennen. Het onvoorspelbare karakter van deze wedstrijden, in combinatie met hun rijke geschiedenis en de veeleisende parcoursen, maakt ze de ultieme test voor zowel de vaardigheid als het maximale vermogen van een renner op één dag. Daarentegen voelt de focus van de Tour op uithoudingsvermogen en consistentie gedurende drie weken vaak niet goed voor hem, waardoor hij zijn rol in de wedstrijd soms in twijfel trekt.

Zijn opmerkingen over de Tour roept ook belangrijke vragen op over de toekomst van de wielersport. Naarmate de sport zich blijft ontwikkelen, groeit de behoefte om de grootste evenementen inclusiever te maken en representatief voor alle disciplines. Door te kiezen voor een diverser podiumontwerp zou de Tour de France niet alleen een breder publiek kunnen aantrekken, maar ook een platform kunnen bieden voor renners zoals Van der Poel om te schitteren.

Uiteindelijk zal het vermogen van de Tour om zich aan te passen bepalen of klassiekerspecialisten in de toekomst een prominente rol kunnen spelen. Door de waarde van deze renners te erkennen en meer kansen voor hen te creëren, kan de Tour zijn status als de ultieme viering van het wielrennen opnieuw bevestigen. Voor Van der Poel zou dit kunnen betekenen dat hij weer enthousiast raakt over de Tour, en de mogelijkheid krijgt om zijn al indrukwekkende erfenis verder uit te breiden, want hij is allesbehalve een gewone kopman.

Lees ook

Remco Evenepoel post eerste Strava-activiteit na blessureleed