ANALYSE: Heeft Primoz Roglic zijn seizoen 2025 verspeeld op de Monte Grappa?

Etappe 15 van de Giro d’Italia 2025 zal Primoz Roglic nog lang heugen – en niet in positieve zin. Op de Monte Grappa, die majestueuze slokop van een slotklim, kreeg de kopman van Red Bull – BORA – hansgrohe een mokerslag te verwerken. De Sloveen, vooraf nog getipt als topfavoriet voor een tweede eindzege in de Giro, viel volledig door het ijs. Terwijl de klassementsgroep onder aanvoering van de maglia rosa steeds verder uit zijn vizier verdween, kon Roglic niets anders doen dan overleven. Zelfs het tempo van zijn ploeggenoten bleek te hoog gegrepen.

Uiteindelijk bolde hij over de streep met een achterstand van anderhalve minuut op de revelatie van deze Giro, Isaac Del Toro – een man die niet alleen de etappe kleur gaf, maar ook zijn leidende positie verstevigde. Het was een onthutsend beeld: Roglic, zichtbaar aangeslagen, onherkenbaar en ontmanteld. In het klassement staat hij nu op bijna vier minuten (3:53) van de jonge Mexicaan, en zijn plek in de top tien wankelt.

De klap roept onvermijdelijk vragen op: hoe staat het met zijn fysieke gesteldheid? Is hij nog wel in vorm? En belangrijker nog: is het verstandig dat hij deze Giro uitrijdt? Met een waslijst aan valpartijen in de benen – meerdere in de afgelopen week – gonst het van de geruchten over een mogelijk vertrek na de tweede rustdag. Gaat hij door, of kiest hij eieren voor zijn geld?

Maar is het echt zo dramatisch als het lijkt? Wie de carrière van Roglic kent, weet beter. De vijfvoudig Grote Ronde-winnaar is een meester in het overwinnen van tegenslagen. Zijn palmares is opgebouwd op fundamenten van pijn, doorzettingsvermogen en wederopstanding. Als één renner weet wat het is om van ver terug te komen, dan is het Roglic.

Neem 2024. Zijn debuut voor BORA in de Tour de France begon veelbelovend – derde in de tijdrit van etappe 7, vierde in het klassement – tot een crash in de afdaling van etappe 12 hem met een gebroken ruggenwervel uit koers sloeg. Voor de zoveelste keer moest hij voortijdig afzwaaien in Frankrijk. Maar amper een maand later stond hij alweer aan het vertrek van de Vuelta, hersteld en hongerig.

Ook daar leek het mis te gaan: in etappe 6 verloor hij bijna vijf minuten op Ben O’Connor. De rode trui leek buiten bereik. Maar stap voor stap, klim na klim, vocht Roglic zich terug. Ondanks een tijdstraf van twintig seconden in etappe 15, maakte hij op het juiste moment het verschil. In etappe 19 leverde hij een solo-meesterwerk af op de Alto de Moncalvillo en pakte hij de leiderstrui terug. Eindresultaat: zijn vierde eindzege in de Vuelta, een record.

Het patroon herhaalt zich door zijn hele carrière. In 2022 werd zijn Tour gekenmerkt door een botsing met een hooibaal en een ontwrichte schouder. Toch herstelde hij zich voldoende om in de Vuelta opnieuw te strijden voor de eindzege – totdat een late val met Fred Wright daar een streep door trok. In 2021, na zijn opgave in etappe 9 van de Tour, keerde hij sterker dan ooit terug: Olympisch tijdritkampioen in Tokio en een dominante Vuelta-winst met de grootste voorsprong sinds 1997.

Het onderstreept één cruciale waarheid: Primoz Roglic is een comeback-koning. Waar anderen bezwijken onder druk of pech, weet hij telkens opnieuw op te staan. Zijn mentale veerkracht is minstens zo indrukwekkend als zijn explosieve benen. Dat maakt de huidige situatie in de Giro niet per se uitzichtloos – maar wel precair.

Want 2025 is geen gewoon jaar. In tegenstelling tot vorige seizoenen, waarin de Vuelta als veilige haven diende na tegenslag, ligt de focus dit jaar volledig op de Tour de France. In juli moet het gebeuren. Daarom is de hamvraag: blijft Roglic strijden in Italië voor een top vijf – of trekt hij de stekker eruit om zich te hergroeperen richting de Ronde van Frankrijk?

Het is een duivels dilemma. Doorgaan betekent fysieke slijtage, risico op verergering van blessures en misschien niet meer dan een ereplaats. Maar stoppen kan ook mentale schade aanrichten. Roglic is een renner die gedijt op ritme, op koershardheid, op strijd. Te vroeg rusten, te weinig wedstrijdkilometers, kan zijn Tour-voorbereiding ondermijnen. En wat als het in Frankrijk opnieuw misloopt? Dan is er dit keer geen Vuelta als vangnet.

Dat maakt de beslissing zo geladen. Knokt hij door, op karakter, zoals we hem kennen? Of kiest hij voor de pragmatische route, met het geel in Parijs als ultieme doel? Wat het ook wordt – wie Primoz Roglic afschrijft, heeft duidelijk zijn lessen uit het verleden niet geleerd.

Maar boven alles schuilt het verschil in strategie in de timing. Een opgave nú zou Rogliz ruim een maand geven om te herstellen, opnieuw op te bouwen en zijn focus te verleggen. Meer dan genoeg tijd voor een renner die in het verleden heeft bewezen dat hij zelfs van ernstige blessures in kortere periodes kan terugkeren. Als er daadwerkelijk sprake is van een fysieke blessure – aan spier of bot – die zijn vermogen ondermijnt, dan is het verstandiger die nu aan te pakken, in plaats van het risico te nemen dat het escaleert.

Gezien alles wat we weten over Roglič’ herstelvermogen, zou voorzichtigheid wel eens zijn grootste wapen kunnen zijn. De Giro loslaten zou hem kunnen klaarstomen voor een ultieme poging om eindelijk Tour de France-glorie te grijpen – het enige wat nog ontbreekt op zijn imposante erelijst. In 2020 kwam hij er akelig dichtbij. In 2025 krijgt hij mogelijk een nieuwe kans.

Dus nee, dit is niet het einde. Roglic’ klassementsambities in deze Giro liggen aan diggelen, dat is onmiskenbaar. Maar zijn seizoen? Dat is allerminst verloren. Als de geschiedenis ons iets leert, is het dat dit soort momenten bij Primoz Roglic zelden het slotakkoord zijn – eerder het begin van iets groters.

Schrijf hem nog niet af. Dit verhaal is nog lang niet uit.