ANALYSE: De opmars en ondergang van Chris Froome

Chris Froome was ooit de grootste renner ter wereld. In de jaren 2010 domineerde de in Kenia geboren Brit het professionele wielrennen, met name in de Grote Rondes.

Met vier Tour de France-titels (2013, 2015, 2016 en 2017), twee overwinningen in de Vuelta a Espana (2011 en 2017) en een indrukwekkende zege in de Giro d'Italia in 2018 stond Froome aan de top van de sport. Zijn meedogenloze klimvermogen, tactische intelligentie en verbluffende tijdritvaardigheden maakten hem bijna onverslaanbaar in de bergen en essentiële etappes.

Toch zijn de opmerkelijke hoogtepunten van zijn carrière sindsdien overschaduwd door een steile daling, vooral na zijn transfer naar Israel-Premier Tech in 2021. De vraag die velen zich blijven stellen is: wat ging er mis voor Froome, en waarom heeft zijn carrière, die ooit zo onstuitbaar leek, zo'n scherpe wending ten kwade genomen? Bron: CyclingUpToDate.

Om de situatie echt te begrijpen, moeten we eerst kijken naar de hoogtepunten van zijn prestaties. Met zijn 1,80 meter torende hij boven veel van zijn rivalen uit in de Grote Rondes. Zijn slanke bouw, gecombineerd met zijn unieke klimtechniek, maakte hem formidabel op de steilste beklimmingen van de Alpen en de Pyreneeën. De Brit zijn dominantie kwam pas echt tot uiting met zijn eerste Tour de France-overwinning in 2013, waar hij zijn concurrenten, zoals Alberto Contador en Nairo Quintana, met indrukwekkende snelheid achter zich liet. Niet alleen won hij, hij vernietigde vaak zijn tegenstanders in de bergen en tijdritten.

Tussen 2017 en 2018 bereikte Froome wat maar weinig renners ooit hebben bereikt: het winnen van alle drie de Grote Rondes. Na het winnen van zowel de Tour als de Vuelta in 2017, won hij de Giro d'Italia in 2018. In de 19e etappe van de Giro viel Froome met nog 80 kilometer te gaan aan op de Colle delle Finestre. Hij overbrugde de kloof naar een kopgroep en veroverde de roze trui. Deze prestatie verankerde zijn plaats onder de wielergrootheden aller tijden. Zelfs Tadej Pogacar, die in 2024 de prestigieuze 'Triple Crown' won, heeft nog niet alle drie de Grote Rondes achter elkaar weten te winnen.

Toch staat de glorie van Froome zijn grootste overwinningen, waar hij zijn rivalen als Vincenzo Nibali, Fabio Aru en Quintana met gemak achter zich liet, in schril contrast met de renner die we vandaag de dag zien.

De terugval van Froome kan worden herleid tot een tragische gebeurtenis: zijn afschuwelijke valpartij in 2019. Tijdens de verkenning van een tijdrit in het Critérium du Dauphiné botste hij met hoge snelheid tegen een muur, wat leidde tot meerdere breuken. Zijn verwondingen omvatten een gebroken dijbeen, elleboog, ribben en een ingeklapte long. Deze crash was levensbedreigend en het kostte de Brit maanden van herstel. Hoewel hij in 2020 weer in het wielrennen stapte, is hij sinds die noodlottige dag nooit meer dezelfde renner geweest.

De ernst van zijn verwondingen kan niet genoeg worden benadrukt. Zijn kracht op de fiets, vooral in de bergen en tijdritten, was aanzienlijk verminderd. Ondanks zijn heroïsche pogingen tot een comeback, waren zijn prestaties een schim van wat ze ooit waren. De fysieke tol van zijn blessures, gecombineerd met de mentale druk van zijn terugkeer in het peloton, maakte het voor Froome moeilijk om zijn oude niveau weer te bereiken.

In 2021 maakte Froome de spraakmakende overstap van INEOS (voorheen Team Sky) naar Israel-Premier Tech. Deze transitie bleek echter rampzalig te zijn voor zowel Froome als zijn nieuwe ploeg. Ondanks dat hij een van de best betaalde renners in het peloton blijft, heeft zijn onvolprezen rendement de aanzienlijke investering in hem niet gerechtvaardigd. Michael Rasmussen benoemde Froome zijn tijd bij Israel-Premier Tech zelfs als "het slechtste contract in de wielergeschiedenis."

De prestaties van Froome sinds zijn komst naar Israel-Premier Tech zijn teleurstellend. In 2024 heeft hij zelfs geen enkel UCI-punt weten te scoren, met als beste resultaat een 21e plaats in een etappe van de Tour du Rwanda. Froome, ooit de dominante kracht in de Grote Rondes, heeft sinds de Vuelta a Espana in 2022 niet meer deelgenomen, waar hij teleurstellend op de 114e plaats eindigde. Om de situatie nog erger te maken, werd hij volledig uitgesloten van de selectie voor de Tour de France van 2024, een koers die hij ooit naar zijn hand zette.

In een interview met Cycling Weekly gaf Sylvan Adams, de teambaas van Israel - Premier Tech, eerlijk toe dat het contract van de Brit niet de verwachte waarde had opgeleverd. "Chris is geen symbool, hij is geen PR-instrument. Hij zou onze kopman moeten zijn in de Tour de France, en hij is er niet eens", zei Adams, en voegde eraan toe dat zijn hoge salaris niet kan worden gerechtvaardigd door zijn prestaties.

De neergang van Froome weerspiegelt de ondergang van zijn voormalige ploeg, INEOS Grenadiers. Dit team, dat ooit de dominante kracht in het professionele wielrennen was, beleefde in 2024 een van zijn moeilijkste seizoenen. INEOS, dat eerder renners als Froome, Geraint Thomas en Bradley Wiggins tot winnaars van Grote Rondes maakte, heeft nu moeite om indruk te maken in de grootste wedstrijden.

Het is schokkend te zien hoe INEOS niet in staat is om zich aan te passen aan de nieuwe generatie wielrenners, met namen als Tadej Pogacar en Jonas Vingegaard aan de top. Het team, dat ooit bekendstond om zijn methodische en bijna mechanische aanpak, lijkt zijn scherpte te hebben verloren. De terugval in Froome zijn carrière valt samen met de afname van INEOS hun dominantie. Het seizoen 2024 was bijzonder zwaar voor het team, dat weinig successen boekte in de Grote Rondes of Monumenten. Het lijkt erop dat de scheiding tussen INEOS en Froome een katalysator was voor beide hun achteruitgang.

De Brit zijn neergang wordt extra scherp belicht in vergelijking met de huidige sterren van het peloton. Renners als Pogacar en Vingegaard winnen niet alleen wedstrijden, maar doen dat met dezelfde overmacht die Froome ooit tentoonstelde. In de Tour de France van 2022, 2023 en 2024 hebben Vingegaard en Pogacar gestreden om de opperhand, waarbij het duo elk van de laatste vijf edities van de Tour heeft gewonnen. Deze nieuwe generatie renners heeft de plaats van Froome ingenomen als de heersers van de bergen, en zij rijden met dezelfde flair weg van hun concurrenten als de Brit ooit deed.

De laatste ritzege van Froome in de Tour de France dateert alweer van 2017, zeven jaar geleden. In een interview met Eurosport eerder dit jaar sprak hij de wens uit om zijn carrière af te sluiten met nog een "geweldige" ritzege in de Tour. Helaas verbleken zijn ooit zo indrukwekkende klimprestaties nu in vergelijking met de huidige klimkracht van Pogacar, Vingegaard en Remco Evenepoel.

Met nog een eenjarig contract bij Israel-Premier Tech, rijst de vraag: is er nog kans op een comeback voor Froome? Gezien zijn recente vorm lijkt die kans klein. Zijn val in 2019, zijn huidige leeftijd van 39 jaar en de veeleisende aard van het moderne wielrennen spelen allemaal tegen hem. Hoewel de droom van nog één ritzege in de Tour blijft leven, is de realiteit dat Froome zijn tijd aan de top waarschijnlijk voorbij is.

Toch is zijn doorzettingsvermogen onmiskenbaar. Ondanks de zware kritiek en teleurstellende resultaten weigert hij vroegtijdig met pensioen te gaan. Zijn verlangen om te blijven koersen, zelfs in het licht van tegenvallende prestaties, getuigt van zijn liefde voor de sport. Of hij in 2025 weer in staat zal zijn om zijn oude niveau te bereiken, is nog maar de vraag, maar zijn nalatenschap als een van de grootste renners aller tijden staat inmiddels vast.

De transfer van de Brit naar Israel-Premier Tech is slechts een voorbeeld van de vele mislukte wielertransfers die geen resultaten hebben opgeleverd. Andere opmerkelijke gevallen zijn de overstap van Peter Sagan naar TotalEnergies, waar de Slowaakse renner moeite had om zijn eerdere succes te evenaren, en de stap van Nairo Quintana naar Arkéa-Samsic, die niet leidde tot het succes waar zowel het team als de renner op hoopten.

Al deze voorbeelden onderstrepen de risico's van high-profile transfers in het wielrennen. Teams investeren vaak aanzienlijk in gevestigde sterren, maar zoals het geval van Froome laat zien, kunnen leeftijd, blessures en de veranderende dynamiek in het peloton de waarde van een renner snel ondermijnen.

De carrière van Chris Froome is een van de meest legendarische in de geschiedenis van het wielrennen. Dankzij zijn indrukwekkende overwinningen in de Tour de France, Vuelta a Espana en Giro d'Italia heeft Froome een onmiskenbare plek in de Hall of Fame van de sport verworven. Toch worden de laatste jaren van zijn carrière gekenmerkt door zijn achteruitgang, een ontwikkeling die verder is versterkt door zijn ongelukkige overstap naar Israel-Premier Tech.

Hoewel de huidige prestaties van de Brit niet meer kunnen tippen aan zijn vroegere glorie, is het cruciaal om zijn opmerkelijke loopbaan en de ware legende die hij in de wielersport is, niet uit het oog te verliezen.