"Zonder mijn vrienden was ik niet teruggekeerd naar dit niveau" - Jasper Philipsen over het belang van zijn vriendschap met Van der Poel

Van triomfen tot tegenslag: Jasper Philipsen beleefde in 2025 een jaar vol uitersten. De Alpecin-Deceuninck-sprinter vertelt hoe een breuk in de Tour zijn seizoen kantelde – en hoe hij dankzij vrienden en vrijheid zijn vuur hervond.

Voor Jasper Philipsen begon 2025 als een droomseizoen. De Belg won Kuurne-Brussel-Kuurne, sprintte naar ritzeges en mocht zowel de gele trui in de Tour de France als de rode trui in de Vuelta a España aantrekken. Maar achter de glans zat ook pijn.

In een gesprek met Tutto Bici Web blikt Philipsen terug op de breuk die alles veranderde. “Je bereidt je maandenlang voor op de Tour, concentreert je volledig, en na drie dagen is het voorbij,” vertelt hij. “Je ligt wekenlang in bed. Mentaal is dat zwaar. Terwijl de Tour doorgaat, moet jij je hoofd alweer op iets anders richten.” Het was niet alleen een fysieke klap, maar ook een mentale reset. De renner die doorgaans floreert op ritme en routine werd plots gedwongen tot stilstand.

Wat hem erdoorheen hielp, zegt Philipsen, was niet het trainingsschema of de revalidatie, maar de mensen om hem heen. “Drie weken na de crash kon ik nog niet fietsen, daarna ben ik met Mathieu van der Poel, Gianni Vermeersch en de anderen naar Spanje gegaan,” legt hij uit. “We hebben gewoon genoten – zonder druk, zonder schema. Dat deed me goed. Als ik alleen was geweest, was het veel moeilijker geweest.”

Die herwonnen energie vertaalde zich in resultaten. In de Vuelta vond hij zijn sprintersbenen terug en won hij drie etappes. “Het was geen seizoen met het meeste aantal zeges,” geeft hij toe, “maar ik ben trots dat ik in één jaar zowel de gele trui in de Tour als de rode trui in de Vuelta heb gedragen. Dat is bijzonder.”

Binnen Alpecin-Deceuninck voelt Philipsen zich op zijn plaats. De ploegcultuur van vertrouwen en autonomie past bij zijn persoonlijkheid. “We zijn vrij om te beslissen hoe we trainen,” zegt hij. “Dat is fijn, want het geeft mentale ruimte en tijd met familie. Maar het betekent ook dat je zelf verantwoordelijkheid moet nemen. Niemand doet het voor jou.”

De Belg benadrukt dat wielrennen voor hem meer is dan cijfers, wattages of schema’s. “Wielrennen is een sport van emoties,” zegt hij. “Zonder passie en gevoel bereik je niets. Die emoties houden je in beweging, zelfs na een crash.”

Na een turbulent jaar kijkt Philipsen met frisse energie naar het nieuwe seizoen. Zijn doel blijft hetzelfde: winnen, maar met meer rust en zelfkennis. “Ik weet nu hoe belangrijk mentale balans is,” zegt hij. “En als ik ooit stop met koersen, zal ik iets zoeken dat me dezelfde adrenaline geeft. Ik heb die kick nodig.”