“Ik heb alles geprobeerd” – Vos grijpt naast titel in thuis-WK, Wiebes te snel in finale.

Het Wereldkampioenschap Gravel 2025 in Limburg stond volledig in het teken van Oranje. Overal waar je keek, reden Nederlandse rensters mee aan kop — allemaal met één doel: de regenboogtrui veroveren. Onder hen ook Marianne Vos, titelverdedigster en publiekslieveling, die ondanks een moeilijke aanloop opnieuw meespeelde om de zege. Op 38-jarige leeftijd bewees ze dat haar klasse en koersinzicht nog altijd van wereldniveau zijn. Toch moest ze in de finale buigen voor Lorena Wiebes, haar jongere landgenote en sprinterskoningin.

De voorbereiding van Vos was verre van ideaal. De Brabantse koos pas op het laatste moment voor de gravelwedstrijd, nadat ze vanwege de gezondheidsproblemen van haar vader afzag van deelname aan het WK op de weg in Kigali.

“De afgelopen weken waren allesbehalve perfect,” legde Vos uit. “Maar het is een WK in mijn thuisland, en ik wilde er gewoon bij zijn. Gravel is een discipline met toekomst, en ik vind het geweldig dat renners van verschillende niveaus hier samenkomen.”

Ondanks die korte voorbereiding was Vos opnieuw de spil van de wedstrijd. Ze zat voortdurend in de beslissende groepen en zorgde eigenhandig voor meerdere selecties op de Limburgse heuvels.

“De sterkste in koers? Dat weet ik niet,” lachte ze. “Ik heb alles geprobeerd, maar had niet genoeg kracht om echt het verschil te maken. Toch was het een prachtige wedstrijd.”

In de slotfase leek het Shirin van Anrooij die de kroon zou grijpen. Met een aanval op tien kilometer van de streep nam ze een mooie voorsprong, terwijl achter haar de favorieten elkaar in de gaten hielden. Vos had alleen oog voor Wiebes — en Wiebes voor Vos.

De kaarten leken perfect voor Van Anrooij, tot de Tsjechische Julia Kopecky — ploeggenote van Wiebes bij SD Worx-Protime — begon te sleuren en het gat onder controle hield.

“Ik moet zeggen dat de Tsjechische renster het meeste werk deed,” gaf Vos toe. “Ze was ongelofelijk sterk en hield het gat steeds klein. Daardoor bleef de deur open.”

Toen vervolgens Yara Kastelijn aanviel en de kloof definitief dichte, was het lot van Van Anrooij bezegeld.

“Yara kwam met een aanval en het gat werd gedicht. Natuurlijk is het bijzonder om met zoveel Oranje in de finale te zitten — dat zie je nergens anders,” zei Vos. “Uiteindelijk wil je dat de Nederlandse ploeg wint. En dat is gelukt.”

In de sprint was er geen houden aan. Lorena Wiebes was opnieuw een klasse apart en snelde naar de wereldtitel, terwijl Vos genoegen moest nemen met zilver.

“Het was geweldig om weer mee te doen voor de titel,” besloot Vos. “Maar als Lorena nog in de groep zit, weet je dat het lastig wordt. Toch had het ook anders kunnen lopen, met de sterke aanval van Shirin. Uiteindelijk was zilver het maximale vandaag.”

Marianne Vos blijft, zelfs na al die jaren, hét symbool van Nederlandse koersintelligentie en passie. In Limburg schreef ze geen nieuw hoofdstuk bij in haar regenboogboek, maar bewees ze wel opnieuw waarom ze een levende legende is.