“In de slotronde had ik geluk” – Michael Vanthourenhout laat strubbelingen vroeg in het seizoen achter zich met zinderende wereldbekerzege op Sardinië

Michael Vanthourenhout keerde in Terralba terug naar winst met een perfect getimede aanval in de slotronde, waarmee hij na een matige seizoensstart zijn winter opende met een Wereldbekerzege die draaide om positie kiezen en messcherpe keuzes. Na meer dan een uur crossen in de Sardijnse modder brak de Belg eindelijk een koers open die de hele middag weigerde te breken.

De mannenkoers vond nooit een natuurlijke schifting. Ronde na ronde testten dezelfde namen elkaar zonder succes: Joris Nieuwenhuis die het zand en de lange stukken deed ontploffen, Pim Ronhaar die met overtuiging aanviel, Laurens Sweeck die voor het podium vocht met een koel hoofd, en Ryan Kamp die zich steeds opnieuw in de debatten beet. Zelfs met elf renners nog in de mix halverwege bleef alles gesloten.

Vanthourenhout oogde echter steeds zekerder naarmate het tempo opliep. Hij pareerde elke versnelling van Nieuwenhuis en Ronhaar, reed efficiënt door de modder en liet de koers niet ontaarden. Toen in de voorlaatste ronde het front dunde tot vijf — Vanthourenhout, Nieuwenhuis, Sweeck, Vandeputte en Kamp — voelde de Belg zijn moment naderen.

“Het was fijn om weer om de winst te strijden,” zei Vanthourenhout achteraf. “Ik voelde me vandaag heel sterk, maar het was lastig om een kloof te slaan.”

De slotronde bracht de beslissende wending. Met inhalen op het parcours in Terralba zo goed als onmogelijk, werd positie allesbepalend. Nieuwenhuis probeerde de leiding te grijpen, Sweeck counterde om als tweede wiel te blijven, en de spanning liep op terwijl de kopgroep van vijf richting de laatste modderklim trok.

Vanthourenhout sloeg toe op precies het juiste moment. “In de laatste ronde had ik het geluk dat ik binnendoor kon opschuiven,” legde hij uit. “Hopelijk ligt die wat zwakkere periode nu achter me.”

De versnelling deed het elastiek meteen knappen. Nieuwenhuis en Sweeck reageerden, maar het gat was al geslagen.

Nieuwenhuis — opnieuw een van de sterkste renners in koers — erkende alleen maar het verschil dat Vanthourenhout maakte op het moment suprême. “Michael en ik waren de sterksten in de wedstrijd, maar het was moeilijk om weg te raken,” zei hij. “Ik probeerde mijn positie te verdedigen en hoopte iets te forceren in de laatste ronde. Michael was net wat sterker.”

Sweeck, die de hele middag slim reed en tot in de laatste meters meedeed om de knikkers, onderschreef die analyse. “Het was vechten na elke bocht, maar tegelijk moest je je goed positioneren zonder te veel energie te verspillen,” zei hij. “In de laatste ronde zat ik goed geplaatst, maar uiteindelijk maakte een tactische zet van Michael in de modder het verschil.”

Voor Vanthourenhout was Terralba meer dan een zege — het was een welgekomen kentering op het juiste moment in de winter. Een gecontroleerde koers, een beslissende aanval in de slotronde en een podium gebouwd op positie in plaats van chaos: precies het soort optreden dat toont dat zijn seizoen op gang komt.

Hij vertrekt nu uit Sardinië met herwonnen vertrouwen — en met het gevoel dat zijn winter eindelijk de goede richting uitgaat.